Stripping Naked

Great storytelling. As great storytelling always does, it all starts with a build-up but in the end it all gets connected.

0:44 Amanda describes how she became eight feet tall.
2:08 She talks about getting harassed and yelled.
3:12 She describes what her band did after shows.
6:35 She talks about couch surfing vs. crowd surfing.
7:31 Amanda and her label fight over money.
7:48 A man gives her something that rocks her entire world.
9:05 They experience the most successful musical experiment in history.
10:30 Some Internet trolls try to take Amanda down a peg.
10:53 Amanda describes a semi-NSFW moment where she stripped naked.
11:32 She talks about what musicians used to be and what they’re becoming again.
13:09 People have been obsessed with the wrong question.

A weekend out with a german redhead

Let me cruise through my hometown, I know the way.” zei ze. Haar prachtige blonde manen vielen nog even na nadat ze instapte om het stuur over te nemen van de nieuwe Audi A3. Bij een vrouw met stijl hoort een auto met stijl, zo simpel kan het leven soms zijn.

Enkele dagen eerder werd tegen mij hetzelfde gezegd als wat ik tegen haar zei: “bij een automatique altijd je linkervoet zo ver mogelijk van de pedalen houden.” Zo simpel kan het leven soms zijn.

Ik duwde met mijn rechtervoet op het gaspedaal en liet de 180 pk van de motor zijn vrije gang gaan. We reden’s avonds de duisternis in en gingen for old times’ sake onder landende vliegtuigen staan.

De Xenon lampen begeleidden ons veilig door de nacht, net als de muziek die vanaf de rode BlackBerry Z10 over Bluetooth door het Bang & Olufsen soundsystem klinkt. Praktisch. Tom Ruijg, een dj uit Nederland, en zijn vriendin waren alvast onder de indruk van de klank, net als de niet-thuisgebleven helft van Catz n Dogz. Hun muziekselectie klonk later die avond gewillig door de boxen van de Mirano. De meisjes dansten sensueel op het opgelegde ritme, de jongens keken hun ogen lustig uit.

Het werd eindelijk die zonnige zondagnamiddag en we reden door haar hemelse hometown. We kochten een ijsje en lekten het op achter een hoekje. Daarna gingen we op restaurant en streelde ze mijn rechterdij. A perfect ending.

Onzichtbaar

There is more to it than what meets the eye.

Er gebeurt veel in de wereld. Zoveel dat weinigen nog alles gezien hebben. Het draait dus om aandacht te pakken krijgen. Ik integreer alles op drie punten (en dan heb ik het over zelf aandacht geven, maar je zal merken dat het eigenlijk draait om aandacht krijgen – it’s called paying it forward):

  1. mijn twitterfeed met de dagdagelijkse ramblings en ontdekkingen van de mensen die ik volg. Staat eigenlijk constant open. Het is vrij zichtbaar als je daar iemand zijn nickname vermeldt, die mens ziet dat (tenzij hij er niet mee kan werken) en durft dan wel eens te reageren en te converseren met u. Maar dat wil dan ook wel zeggen dat iedereen eigenlijk in zijn “mention”-feed moet leven, in plaats van in zijn gewone timeline.
  2. Mijn feedreader, die tegenwoordig ook een sociaal netwerk blijkt te zijn, je kan er mensen volgen en zo de blogposts (nou ja, RSS-items) zien die zij delen met hun volgers. Zo blijk ik daar 70 mensen te volgen, maar dat is gewoon een extraatje. De hoofdmoot zijn de 631 RSS-feeds (vooral blogs), die dagelijks 200 posts op mij afvuren zonder dat ik elk van die 631 sites moet afgaan om te zien of ze iets nieuws online gegooid hebben. De feedreader haalt alles binnen, en zegt het mij wat nieuw is of wat ik al gelezen heb. Het Journaal van op tv, maar dan online en enkel over wat u interesseert.Vroeger ging men de bookmarks in de browser af, en als er iets nieuws was en ge vond het goed of ge had een opmerking, dan liet ge ne comment achter. Den auteur was content dat er iemand reageerde, en den commentator kon een link naar zijn eigen blog achter laten. Zo leerden de mensen elkaar kennen en begon het.

    Maar nu, met die Google Reader en al. Als ge iets goed vindt, dan deelt ge dat met uw 51 volgers in Google Reader en dan denkt ge dat ge den auteur een dienst bewezen hebt. Terwijl er nog die protected twitterfeed is met 2081 volgers, en een blog waar ge alles op kunt gooien, en delicious waar je echt alle goeie artikels bijhoudt. Maar dat gebeurt dus maar zelden, ’t moet al echt goed zijn en vooral: ge moet zelf moeite doen. En dan komt er nog eens bij dat de oorspronkelijke auteur niet gezien heeft dat ge het gedeeld hebt.

  3. Offline: buiten komen en praten met de mensen. Vragen stellen en luisteren. En dan weer vragen stellen. Maar hier is het lichtjes anders: mensen nemen u nogal gauw in vertrouwen en dat moogt ge niet beschamen. Online is dat wat anders, zo goed als iedereen zet online wat hij zelf wilt en daar is de kous dan mee af.Maar goed, offline dus. Mensen beseffen niet altijd dat ze heel wat vertrouwen krijgen. En dan praten ze, en praten ze maar. Er worden dingen gezegd waar je zelf geen weet van hebt. Er kan niet bevestigd noch ontkend worden. Voor merken is dat een groot probleem. Marketeers hebben daar zelfs geen vat op. Ze denken nu dat, met al dat (online) conversation (mis)management, alles onder controle is. Maar de offline communicatie tussen mensen, daar hebben ze nog steeds geen vat op.

Het gaat vooruit

De tijd. Ze vliegt. Daarboven. Homer J Simpson zit erop. ’t Zal niet lang meer duren. Verschillende huisjes storten in elkaar, dingen moeten heropgebouwd worden. Tabula rasa en dat soort dingen.

We feesten, maar niet meer ‘lijk de beesten. We worden wat ouder, alles moet trager maar dat gaat niet, want de tijd dringt. Vrienden moeten getroost, vrienden moeten bezocht, vrienden moeten gaan kamperen en gaan trouwen. Het is meerijden met de rollercoaster en met de armen omhoog “wiiiiiiiiiii” roepen, of eraf vallen.

Projecten en regels hier, feestgedruis en miserie daar maar au fontd is er niks: the big gaping void die ons eigen leven is, dat van mijn alter ego en mezelf. We worden gedreven door een honger naar mogen maken, mogen helpen en mogen liefhebben, een honger die wel eens groter kan zijn dan louter geliefd worden. Asymmetrie is een lelijk beestje, want iedereen gaat uit van het mooie symmetrie.

The Hunger

The Hunger by gapingvoid.com

Over hoe ik vaststelde dat ik de dood vermeden heb

Vandaag was een rare dag.

Het weekend was wat zwaar (gaan wandelen in Wallonië, in de buurt van de abdij van Maredsous, en zaterdag vrij zwaar gefeest op n°13 in Gent) en dus lagen we (koninklijk meervoud) zondagavond op tijd in bed. Voor mijn doen vroeg uit bed gesukkeld, en dus ook vroeger naar het werk. Vroeger naar het werk betekent meer file, en meer file betekent: sneller de gsm vastnemen. Deze keer ontdekte ik dat er een Touring Mobilis app voor BlackBerry bestond, en dus moest deze geïnstalleerd worden. Aja, er moesten maar eens de gemeentelijke files waar ik last van heb getoond worden.

Toevallig passeerde net dan de politiecombo die normaliter 500 meter aan de andere kant van het verkeersverlicht waarvan ik nog 500 meter verwijderd was het verkeer in goede banen leidt. Of dat toch zou moeten doen. Niet dus, want er stond nog file. Enfin, ze kwamen voorbijgereden toen ik die app aan het installeren was, en dus niet echt met mijn twee handen aan het stuur zat. Veel te laat gezien, en toen ik in mijn spiegels keek, zag ik de combi remmen. Gelukkig net op een punt waar de zone 50 begint, dus er bestaat een waterkansje dat het niet was om mijn nummerplaat op te schrijven. Ze zijn er niet om de daders van beschadigingen aan mijn auto op te sporen, maar wel om easy money te cashen… (waarschijnlijk hebben ze “always go for the quick win” als devies gekregen)

En dan was het ver 11u en moest ik eigenlijk boterhammen eten want om 13u had ik een afspraak om een conditietest te doen (handig als je de twintig kilometer van Brussel gaat lopen). Helaas kon dat niet, want ik was ze vergeten te smeren. Dan maar veel te laat een spaghetti gegeten op’t werk, en met een volle maag richting conditietest. Daar aangekomen bleek ik mijn sportshort thuis vergeten te zijn (dank u moeder de vrouw die zondagavond per sé nog die short wou wassen). In opgerolde jeans dan maar die conditietest gedaan. Er moest eerst met een neusknijper mijn longinhoud ofzo getest worden, en daarna dan in bloot bovenlijf, zo vol met elektrodes (ha, mijn borsthaar moest er zelfs op enkele plaatsen aan geloven!) de veredelde hometrainer op.

Een kwartier en 434 Watt – da’s redelijk veel voor normale mensen die niet Fabian “meneer 1400 Watt” Cancellara heten – later terug het longtestkot met neusknijper in voor een afsluitende test, daarna de douche en dan was het tijd voor de uitslag: “maximale test, goed maximale aëroba capaciteit en zeer goed uithoudingsvermogen (ventilatoie anaërobe drempel rond 155/min; geen ventilatoire beperking”. Alles dik in orde dus, zelfs geen beklag over mijn overgewicht!

Met een trainingsschema voor de 20 km van Brussel naar huis gereden, alwaar een waswijzer van Samsung (go figure!) in de brievenbus zat.

Waswijzer van Samsung

Waswijzer van Samsung

En dan kaarten voor Tomorrowland besteld. Ik ga dit jaar voor de eerste keer, en ik wil vooral Dubfire en 2 Many DJ’s zien/horen. En Faithless zou ook langskomen (als DJ-set?).

En vastgesteld dat als ik in september een van de dingen die ik wou gekregen had, ik nu waarschijnlijk in een vliegtuigcrash zat. Nu dat ik er bij stil sta, in september wou ik twee dingen en geen van beide heb ik gekregen. Apparently a good thing. #winning

Over de liefde en de maag en misschien ook wel over lust

De liefde van de man gaat door de maag. Dat klopt. Geef mij veel en lekker eten en wat wijn en ge kunt mij zo goed als zeker krijgen die avond. Maar wat ik mij eerder vandaag afvroeg: werkt dat omgekeerd, bij de vrouwen, ook? En zo ja, welke gerechten of ingrediënten werken dan het best?

Tuurlijk, er is champagne en aardbei en plain old chocolate, maar het mag ook iets substantiëler zijn, niet? Een grapjas opperde van het met schoenen te proberen, maar daarvoor gooi ik niet genoeg met geld. Het zou ook maar taai zijn, niet? Serieuzere voorstellen waren sushi, penne met zalm, nog iemand durfde zelfs “iets vegetarisch” met wijn voor te stellen. Zou een gebrek aan vlees honger doen krijgen naar ander vlees?

(een echte wetenschapper zou dus experimenteren maar bij gebrek aan lief noch een overvloed aan gewillige slachtofferessen is een web 2.0 nerd als ik aangewezen op’t internet)

Ik blog dus ik ben

Vroeger stond hier meer persoonlijk gezever op. Enfin, gezever. Dat was serieus geschreven, maar ergens ook weer niet. En dan kwam er Twitter en werden mijn alter ego(‘s) en ikzelf daar ferm verslaafd aan en dan was er geen tijd meer om twee uur te spenderen aan een opiniestuk en bijhorende research, laat staan mooie zinnen te schrijven (en te herschrijven en dan weer te schrappen). Zodus: het bloggen viel wat weg en op den duur waren er meer delicious-samenvattingen (van dingen die ik die dag gelezen heb en/of later nog eens moet lezen) dan dat er genuine content te lezen viel.

Ondertussen ging het leven wel door hoor. Er werd afgesproken met maten en vriendinnen in Leuven, Brussel, Antwerpen en Gent, avant-premières bezocht en gebabbeld met regisseurs en figuurlijk grote actrices zoals Barbara Sarafian. Er werd gelachen met presentatrices die schoon van ver maar verre van schoon zijn en met andere dingen die ik ondertussen allang vergeten ben.

Er werd stiekem en minder stiekem met meisjes (18+ voor de slechte verstaander) gedanst. De ene had mooie, grote, blauwe ogen, de andere een geile kaaklijn. Raar hoe een kaaklijn geil kan zijn. De ene had grote borsten en kleedde zich als een halve sloerie met blote schouder, de andere ging iets meer geraffineerd gekleed. Er werden complimenten gevist en gegeven en gekregen. Er werd voor mij gekookt en ik kookte voor haar en het werd goed bevonden. Ik zette eighties plaatjes op voor hen, en er werd vrolijk gehuppeld en in de badkamer meegezongen. Als je lang genoeg kan spelen is het spel zelf bijna zo leuk als winst.

Er werd weer lustig met de wagen gereden, ook naar diep in Wallonië. Er werd vastgesteld dat er Vlamingen hun Waals lief naar ginder volgen en daar een gezapig leven leiden, temidden van allerlei groen. Er werden plannen gemaakt om iets gelijkaardig te doen, want de vastgoedprijzen swingen hier – euh – van de dansvloer recht de gordijnen in.

Er wordt tegenwoordig weer gelopen. Niet zo snel als ik het zou willen, maar dat mag ook niet verwonderen na twee maand inactiviteit (het was geleden van de 10k Gaston Roelants). Mijn tweetalige franstalige baas heeft me een tienwekendebutantenschema voor de marathon gegeven (ik heb vorig jaar de 20 km van Brussel gelopen, dus dit jaar gaan we voor de marathon), de eerste week zit er al direct een klepper van 20 kilometer in! We gaan dus eerst nog enkele weken opbouwen voor we aan dat schema beginnen.

Ik blogde niet, maar ik was wel.

Over PR-bureau’s (en Valentijn)

Ik kreeg vandaag een mailtje van Leads United in de mailbox binnen. Blijkbaar doen zij de PR voor Google (Belgium). Enfin, een mailtje, eerder een slechte formattering van het persbericht dat ook nog eens in bijlage zat (waar gelukkig de formattering wel deftig was).

De titel was 16 woorden lang (“Valentijn vraagt om compleet andere benadering,
van vrouwen en mannen maar ook van Vlamingen en Walen”, what the fuck en ook wel what else is new) – te lang om in GMail volledig getoond te kunnen worden – en het persbericht zelf telde 12 paragrafen ofzo. Enkel tekst, inclusief wat cijfermatige statistieken van Valentijn-gerelateerde zoekqueries.

Was dat nu te veel werk om daar diagrammen van te maken? Allez, een beetje PR-bureau volgt toch de blogs en twitter-accounts van zijn “instrumenten”? Wat zat er gisteren in mijn delicious-post? Een link naar een blogpost van OKCupid over ideale vragen op een eerste date. En wat staat er in die blogpost? Grafieken van statistieken! Afbeeldingen, dat willen de mensen. Niet een of andere droge tekst. Ik vraag geen FlowingData-level aan infographics (dat mag natuurlijk wel, en je zou er als bedrijf nog ferm mee scoren ook), maar toch een beetje inschattingsvermogen van uw doelpubliek.

Sorry Leads United, maar Talking Heads en Adhese/Enchanté kick your ass.

PS: opvallend afwezig in het persbericht: “fuckbuddy”, “maîtresse” en minnares. Ook in Europa is Google Amerikaans preuts.

2010: First Half

De eerste helft van 2010 in feestretrospect, in een 15-minuten durende crappily edited documentaire.

Featuring countdown op Times Square in New York, OckxFest in Antwerpen, Libertine Supersport in K-Nal (te Brussel), Gehörschade Kollektiv, Merdan Taplak, a not so private dancer, some Pioneer DJM & CDJ action by Mustang, Carte Blanche (Mehdi & Riton), a drunk sleepyhead at Muziekclub Petrol , Technotronic’s Pump Up The Jam, een 1983 Roland TR-909 drummachine, Lekker Wijf en een vliegtuig in de verte.

Our Party

Our Party is ondertussen aan zijn vierde editie: Brusseleirs Onda Sonora en Nick Blow zijn al een ganse zomer lang bezig met halvelings under the radar een “nieuw” party concept uit de grond aan het stampen. Het concept: quality soulful house music aan een betaalbare prijs, in een classy not hippy setting (doorgaans de Belle-Vue gebouwen in Anderlecht) met zowat het beste soundsystem dat op de wereld bestaat: Funktion One.

Geheel terzijde: ik heb voor het eerst van Funktion One gehoord in een live set van David Guetta en Joachim Garraud, opgenomen in de Parijse Red Light in 2005. Het was er net muziekbeurs geweest, en blijkbaar werd Funktion One daar gelanceerd en mochten Guetta en Garraud dat ding eens uittesten. Check de playlist (inclusief download) en een samenvattende video. Ik denk dat ik een paar maand daarvoor into muziek kwam, en deze mannen hun set was voor mij toch wel een openbaring en inspiratie (nu nog trouwens). Vette electrohouse van toen het nog op _ietske_ trok en er wat acapella’s overgegooid. David Guetta brak toen nog maar net door met The World Is Mine, en zijn set zit vol met tracks van Steve Angello en Sebastian Ingrosso (twee mannen van de sinds deze zomer zeer bekende Swedish House Mafia). Set van 2005, en we zijn ondertussen 2010: ge wordt niet beroemd van vandaag op morgen!

Anyway, vooraleer ze mij afschieten omdat ik David Guetta, Swedish House Mafia en Our Party in eenzelfde blogpost vermeld heb: de volgende editie van Our Party is op zaterdag 30 oktober (meer info). Wie zich inschrijft op de nieuwsbrief, krijgt tips om vroeger op de avond de verjaardagen van enkele van de organisatoren mee te vieren!

En Onda Sonora heeft ook een mixtape gemaakt, vol met warme (that’s what I feel when I hear them) producties van de special guest Phil Asher.