De trailer van de nieuwe Star Wars: The Last Jedi is uitgekomen. De film zelf? Nog even wachten tot in december!
Categorie archief: aha erlebnis
Met Mijn Mond Vol Tanden
Ik werd laatst geconfronteerd met mijn Skype die al mijn contacten met een Baidu link had gespamd. Ik weet niet of jullie veel op Baidu rondhangen maar ik alleszins niet. En toch waren er mensen die zich afvroegen of het de bedoeling was dat ze op die link gingen klikken. Niet dus.
Shout out to Herman en Hans om er mij op aan te spreken, ik zou het zelf pas gemerkt hebben toen ik de volgende keer inlogde op Skype (iets wat ik niet zo vaak doe, en ik klik er zelf al niet op vreemde links). Herman verwees me dra door naar zijn nog maar verse blogpost over cybersecurity. Die post verwijst naar dezelfde website als die die Hans mij had doorgestuurd: https://haveibeenpwned.com/. Eventjes mijn emailadres ingegeven en wat bleek: ik was “enkel” “compromised” in de DropBox en LinkedIn hacks van 2012. Die hebben beide iedereen verplicht van een nieuw wachtwoord in te geven.
Bij Skype/Microsoft gebeurt iets gelijkaardig: ze laten je account een nieuw wachtwoord geven en je nog eens linken met een Microsoft account + je kan magischerwijze opeens zien vanwaar je allemaal ingelogd hebt. In mijn geval: mijn account zat opeens in Oekraïene. Zo niet he mannekes!
Maar dus: die befaamde 2-factor authentication krijg je niet zomaar. Je zou blijkbaar nog een tweede keer moeten linken met je Microsoft account [1]. Go fucking figure!
Nog meer leesmateriaal over de spam:
Die keer dat we naar Amsterdam reden
Reizen is tof. Ge komt dan al nekeer ergens anders en dan apprecieert ge uw eigen land een beetje beter. Allez ja, “eigen land”, precies alsof ik het voor het zeggen heb in la petit Belgiqueske het sjiekske.
Soit, soms is het ook omgekeerd: de Nederlandse radiozenders zijn veel matuurder dan wat we in België hebben. Enkele weken terug reden we naar de launch party van zender Viceland in Amsterdam (kanaal 21 op Telenet, geen idee of ze op Proximus te vinden zijn). Uiteraard was er veel file onderweg dus van de launch hebben we weinig mee gekregen maar de party was er wel. Een zalig weerzien met de Peter van Social.Lab (they’re hiring! ne social creative!) en zijn madame. En een zalig weerzien met gratis drank obviously (hoera voor hotels om de hoek!). En de dag erna een lekker Nieuw-Zeelands/Braziliaans ontbijt bij Bakers & Roasters, yummie! (Alleen jammer van het moeten aanmelden en een kwartier moeten wachten, damn hipsters!)
Viceland is de tv-zender van Vice en dus kwaliteitsvolle tv over mensen in de rand van onze maatschappij, het leven zoals het niet voor u of mij is. En dat is interessant. Kwaliteitsvol, want het camerawerk en de editing is beter dan wat je te zien krijgt op vier of op Sporza wielerjaaroverzichten. Ik zeg het maar!
Maar dus: op reis gaan betekent dat je meer kan appreciëren wat je leuk vindt aan je eigen kutland. En ook beter ziet hoe crappy sommige dingen zijn. Zoals de radio dus. Ik erger me al jaren aan het interview-niveau op StuBru (ik denk dat het begonnen is bij Siska), en sinds kort ook aan dat van de Vandaag-presentatoren op Radio 1. Dan zit ik in mijn auto en roep ik van “maar dat moet ge niet vragen, stomme koei, dit hier is een betere vraag!” Bij wijlen zou ik durven denken dat Koen Fillet de enige is die nog iet of wat pertinente vragen durft te stellen. Wij reden door Nederland op een vrijdagnamiddag en waren onder de indruk van wat we hoorden op zowel 3FM als – als ik het mij goed herinner – Radio 2. Wat een maturiteit!
Leaps of Faith
Zo van die dagen dat ge terug buiten komt. Dankzij Michiel eens bij Google Belgium mogen langsgaan voor wat uitleg over #fitwithgoogle, Android Wear en Google Food.
Data Is The New Oil
Data is al enkele jaren hot. Open data nog langer eigenlijk, zeker bij de democratisch ingestelde nerds. Nogal wiedes, want openbaarheid van bestuur is een democratisch recht. Overheden zouden dus zoveel mogelijk, zo niet al, hun data moeten openstellen. Dat is in Nederland al even aan de gang, dat is in de UK al even aan de gang, dat is in wereldsteden zoals Antwerpen en Brussel (zelfs in Gent) al even aan de gang en sinds gisteren heeft ook de Belgische overheid zijn tweede adem gevonden: ze hebben http://data.gov.be gerelaunched. Cool he? (http://data.belgium.be marcheert trouwens ook)
Bowie, David
Mijn vroegste herinnering aan David Bowie dateert uit het vierde middelbaar, ondertussen toch al zo’n 15 jaar geleden. Voor Engels hadden we letterlijk een vetzak met een baard als leraar. Hij speelde in een band genaamd de Phat Bastards, not kidding. Of hij fan was van Bowie, dat weet ik niet meer, maar wel dat zijn vervanger ergens halverwege het schooljaar ongelooflijk hard dweepte met Bowie.
Nu, die vervanger was een loser van zal-ik-hem-daar-eens-gaan-hebben, dus wij rolden nogal tamelijk collectief met onze ogen toen hij weer maar eens een loftrompet afstak over het muzikale genie David Bowie.
Wist ik toen veel, mijn muziekkennis beperkte zich tot enkele achteraf bekeken verkeerd gelopen Hitbox cd’s en een LP met een liveshow van Urbanus uit de jaren ’70. Maar goed, fast-forward vijf jaar en daar is niemand anders dan David Guetta die een bootleg remix gemaakt had van Bowie’s We Could Be Heroes. Dat was de moment waarop de mannen van Swedish House Mafia al eens hun neus aan het venster kwamen steken met remixen van Eurythmics en dergelijke, die ook door Guetta in zijn podcasts gespeeld werden.
Wist ik toen veel… Tegenwoordig gaat het al wat beter al ken ik nog steeds maar een fractie van Bowie’s oeuvre. Little Wonder en The Hearth’s Filthy Lesson zijn titels die ik vandaag pas hoorde vallen – en nog steeds moet beluisteren – maar James Murphy’s Hello Steve Reich Mix van Love Is Lost ken ik dan weer wel.
Tuurlijk ken ik zijn klassiekers wel, al durf ik al eens te vergeten dat China Girl van zijn hand is. Dat gebeurt, en dat is geen erg. Ik kan niet alles weten. Alleen maar genieten. Zeker als 2manydj’s Space Oddity als afsluiter draaien op hun Despacio soundsystem met space decoration.
Brussels’ Museum Night Fever
Vorig weekend was er in Brussels de Museum Night Fever. Dat is een concept van de stad/plaatselijke musea waar een twintigtal musea ’s avonds hun deuren open zetten en iedereen voor 10 euro de deelnemende musea kan bezoeken. In de musea is er vaak entertainment, zoals moderne dans en (niet zo) klassieke muziek. Voor 7 euro extra mag je ook nog naar de afterparty.
Met de kliek gingen we een vriendin verrassen die in het Coudenberg-museum muziek ging spelen, en ’s nachts was er een feest met Âme in Silo (die sinds een jaar of twee in Brussel feesten organiseren). Ideaal moment om nog eens op hotel in Brussel te gaan. Na veel vijfen en zessen ben ik in het Novotel Brussels off Grand Place beland (wat een naam!). Inchecken, valies droppen in executive room en dan nog heel even de (best wel kleine) fitness room induiken vooraleer een zéér lekkere wafel te gaan eten. Check.
Tijd voor het echte werk: op naar de Coudenberg. We hadden ons eerst vergist en waren in museum Belvue beland. Na wat aanschuiven gingen we ondergronds. Best wel interessant om zo wat te lezen over de geschiedenis van uw eigen hoofdstad. Zo van toen er nog geen democratie was. Hoe zag het leven er toen uit voor de middenklasse? Die vraag werd dan weer niet beantwoord, laat staan gesteld.
We hoorden af en toe wat mooie muziek (het moet niet altijd house zijn) en zagen wat moderne dansers raar dansen. Oh, en de blokfluit is blijkbaar een echt muziekinstrument! (Raise your hand als ge dat haatte in het middelbaar.) Daarna gingen we nog naar de Bozar wat portretten bekijken. Dat is wat anders dan selfies en snapchats maken he! (Geef toe, zo’n schilderij maken is echt wel kunst. Een selfie daarentegen…) (Ik zou eigenlijk wel eens naar die voorstelling over sultans willen gaan kijken.)
In de Silo ben ik nooit geraakt, ik was moe en wou eigenlijk het lekkere ontbijt in het Novotel niet missen. En het bed lag zo zacht! Rightly so!
Vrije meningsuiting en humor
Reclame voor Toyota die eindigt met een pa die zijn dochter afzet als ze naar het Amerikaans leger vertrekt:
Parodie voor Saturday Night Live waar een pa zijn dochter afzet als ze met IS vertrekt:
Er zijn wat mensen die niet met de parodie kunnen lachen.
Wat dichter bij huis: Peter Sagan knijpt in 2013 in de poep van een bloemenmeisje (en verontschuldigt zich daarvoor):
De organisatoren van de E3-prijs 2015 verwijzen met een kni(j)poog naar bovenstaand accident in een spandoek (maar bergen die plannen al gauw op omdat het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen met een rechtszaak dreigde):
Het moet gezegd dat ze bij de E3 wel vaker controversiële spandoeken (laten) maken. Zo was er al het bloemenmeisje Germaine, en eentje met Gaëlle (die toen net in de Playboy gestaan had) waarmee hun vorige sponsor KBC niet echt kon leven.
De reactie van het voorzitter van het organiserend comité in 2011, nadat sponsor KBC vond dat de affiche niet kon:
Ons opzet is geslaagd: iedereen heeft onze affiche gezien. De E3 staat er nu al.
Zo gaat het dan, met reclame.
Leestips:
- Streisandeffect
- Thought police (laat ons eerlijk zijn: niet enkel de overheid speelt thought police maar iedereen binnen onze maatschappij heeft blijkbaar het recht om geschoffeerd te raken)
Waterblack-out aka lachen met Schauvliege
Hahaha, een waterblack-out! Waar komt die Schauvliege toch mee af!
Zo gaat dat dan, op Twitter. Een minister met een kabinet en administratie achter haar dat doorheeft dat er misschien iets fundamenteel op til is. Om nog maar te zwijgen van het Rekenhof, een van België’s oudste en veruit meest onafhankelijke instellingen (enfin, denk ik toch).
Op 16 december publiceerde de Nederlandse kamer van het Rekenhof namelijk een rapport over de “zorgwekkende” grondwatertoestand van Vlaanderen. Samenvatting:
Het Rekenhof onderzocht hoe de Vlaamse overheid de instrumenten grondwatervergunning, grondwaterheffing en grijswaterbesluit inzette voor de verbetering van zijn zorgwekkende grondwatertoestand. De overheid voerde de daaraan verbonden maatregelen traag uit en bedong bij Europa uitstel. Het vergunningenbeleid lijkt vruchten af te werpen, maar geldt niet voor alle grondwaterwinningen en biedt juridisch onvoldoende zekerheid. Ook de heffing zorgt sinds 2010 stilaan voor een betere afstemming op de kwantitatieve toestand van de grondwaterlichamen. Het grijswaterbeleid ten slotte kende weinig succes. De drie instrumenten verminderden het grondwaterverbruik vooral in het meest kwetsbare Sokkelgebied.
Ondertussen zitten ze in Sao Paulo zonder water.
The idea of South America’s biggest metropolis, home to 20m people, lacking something so basic seems fanciful. Yet shortages this year have forced schools to suspend classes and restaurants to shut in smaller towns across São Paulo state, where a fifth of Brazilians live and a third of GDP is produced. For months taps in some neighbourhoods of the state capital itself have run dry, especially in the small hours. Unless the rains are unusually bountiful, a disaster looms in 2015.
Misschien toch maar iets minder met la Schauvliege lachen?
Quantifying Conflict Casualties in Syria
Interesting Strataconf talk by Megan Price from the Human Rights Data Analysis Group on how the numbers of conflict casualties in the press are related to the violence (or not).
I once made an app so (I think) one or two other people could enter the daily deaths to a database, here’s the visualization.
boskabout 