On the future of work & high potentials

Genuanceerde verslaggeving: soms is het moeilijk, soms is het makkelijk en vaak is het frustrerend. Getuige deze tweet van Dorien waarin ze opmerkt dat journalisten en vooral hun experts het soms niet goed weten.

Carrièregids van de Knack: "Nee, vaste contracten blijven bestaan <-> Ja, straks werkt iedereen freelance." Nu weet ik het nog niet hè 😉

— Do Rien (@dorien_jorissen) January 3, 2015

Dan zit je daar en denk je nobody knows.

My two cents: vaste contracten en freelancers blijven naast (maar vooral mét) elkaar bestaan. De vaste contracten zorgen voor de stabiliteit, de freelancers voor de flexibiliteit die een werkgever nodig heeft om zijn producten en diensten te kunnen aanbieden.

En dan is er in De Morgen een reeks gestart over high potentials. Ze hebben een vent van 28 uit Charleroi gevonden en die man is ontsnapt en bij McKinsey beland, een consultancy boite waar je 80 uur per week werkt, en op kosten van de werkgever in Amerika een cursus public policy is gaan volgen. Hij wilt graag iets terug doen voor de maatschappij en vindt dat Charleroi de echte wereld is. Zo zijn er nog wel een paar high potentials te vinden.

Bijvoorbeeld huppeltrutjes die 14.000 euro aan Vlerick geven en hopen daarmee wat HR-babeste  impressen om de deur van een farma-reus open te krijgen om daar met wat budgetten te gaan spelen. Alleen jammer dat ze een paar weken later haar kar draait en een doctoraat wilt gaan doen en dan nog eens een post-doc in de States. 10 jaar later: nog steeds geen deur opengekregen.

Diploma’s openen misschien een deur in België, maar hogerop geraak je alleen door te werken, vooral met uw ellebogen. En met wat geluk van de juiste mensen op de juiste plaats te kennen.

Hopelijk passeert De Morgen bij Ellen van LN|Knits, die stelt tenminste wat ouw mekes in Peru aan het werk waardoor hun levensstandaard verhoogt. Dát is impact op de wereld.

Alignment

A simple test (I call “the focus test”) used to find out if a company is aligned is to call any employee and ask if they know what the number one goal of the company is. If not, then the goal is not clear. People need clarity for something they can all rally around.

Via How Dashboards Can Help.

Disruptie

(Ik schrijf deze tekst terwijl ik eigenlijk zou moeten bezig zijn met het uitschrijven van een volgende iteratie van het data science platform op’t werk.)

Bart De Waele schrijft op zijn blog over het digitale ijzeren gordijn opgeworpen door de Belgische Rechterlijke macht die innovatie hindert/zou hinderen. En hij maakt en passant wat reclame voor Heaven Can Wait, een (fantastisch) ecosysteem van de Cronos Groep dat digitale disruptie brengt. Misschien hebben we eerder wat disruptie nodig in de analoge wereld? Misschien moeten we beseffen dat digitale disruptie soms met analoge disruptie komt en dat anno 2014 nog steeds niet iedereen sterk, slim en/of flexibel genoeg is om zich aan te passen aan de toekomst die ons voorbij vliegt en dat voor die mensen dus safeguards geplaatst geweest zijn. Dat de focus van een startup als Uber ligt bij het veranderen van de wereld (duurdere huur van transport met wat klasse; ook al rijdt UberPOP je rond met een Citroën C3) terwijl de focus van de overheid ligt bij het beschermen van zijn ganse bevolking. Gesimplifieerd scenario:

1. Disruptive entrepreneur komt in een markt wat innoveren.
2. Andere spelers in de markt gaan failliet.
3. Overheid betaalt meer werkloosheidsvergoedingen totdat de andere spelers een andere markt gevonden hebben.
4. Disruptive entrepreneur klaagt dat hij te veel belastingen moet betalen.

In een opiniestuk voor Data News schrijft hij dan weer dat offline retailers geen schrik moeten hebben van de digitale disruptie die online retailers als Amazon, Bol en CoolBlue brengen. Ik wacht ondertussen bang af op de reactie van krantenwinkels, het Verbond van Snoepverdelers en de Handelsrechtbank van Mechelen op de komst van online disruptor snoepwinkeltje Zoet. Zouden ze popcorn verkopen?

(Wat mij betreft krijgt niemand steun, en hoeven startups zich te focussen op sales in plaats van subsidies. You don’t need to be subsidized nor funded with venture capital. En zorgen we ervoor dat mensen goed opgeleid zijn/kunnen worden om iets te kunnen betekenen voor potentiële klanten. Maar goed, ’t is allemaal zo simpel niet. En ik heb niets van mezelf om reclame voor te maken, sorry. Tenzij ge een dj zoekt.)

Stripping Naked

Great storytelling. As great storytelling always does, it all starts with a build-up but in the end it all gets connected.

0:44 Amanda describes how she became eight feet tall.
2:08 She talks about getting harassed and yelled.
3:12 She describes what her band did after shows.
6:35 She talks about couch surfing vs. crowd surfing.
7:31 Amanda and her label fight over money.
7:48 A man gives her something that rocks her entire world.
9:05 They experience the most successful musical experiment in history.
10:30 Some Internet trolls try to take Amanda down a peg.
10:53 Amanda describes a semi-NSFW moment where she stripped naked.
11:32 She talks about what musicians used to be and what they’re becoming again.
13:09 People have been obsessed with the wrong question.

Via Upworthy.

Over dj’en

Het gebeurt zelden dat ik iets tegen kom waar ik mij ongelooflijk mee kan identificeren. Vanavond kwam ik ter ore dat er wat buzz was rond een short docu over Nina Kraviz, een house/techno dj uit Moskou. Ik heb haar op Pukkelpop zien draaien, and she was ace. I like her vibe. Ze doet haar ding, en ze heeft fun. I like it when a dj has fun. De short docu is cool. Ik herken de beelden van als ze de terminal van Zaventem binnen wandelt, de tarmac, de stage vanop Pukkelpop.

De short docu is eigenlijk al een week uit, maar blijkbaar duurt het wat eer de andere dj’s het internet bijgelezen hebben. Buzz omdat ze in een bad zit in die short docu en haar seksualiteit gebruikt om nóg bekender te worden. Big deal guys. Soit, heel wat commentaar door wat dj’s en via via ben ik op de blog van Greg Wilson beland. Rechts van de blogpost over Nina stond zijn bio, en om een of andere reden dwaalde mijn oog naar die bio vooraleer ik goed en wel begonnen was aan de blogpost over Nina.

Something clicked.

I’m a DJ from Merseyside. I started out in 1975, but stopped for almost 20 years, between 1984 and the end of 2003, at which point I started again.

One night during the period I wasn’t deejaying, turning off my mind, relaxing, and floating downstream I had what might be termed a moment of clarity. Paradoxically, although I was no longer a DJ in the literal sense I suddenly became aware that I’d never actually stopped being a DJ, for even if I was in a room with just one person I couldn’t help but ask them ‘have you heard this?’, and not only ‘heard’, but ‘have you seen this / read this?’, for it goes beyond music. Already taken somewhat aback by this nugget of self-discovery, I realised, in true eureka style, that this all pre-dates my being a DJ and goes back as far as I can remember – I’ve always had an inherent need to share, it’s absolutely central to my nature. This was quite a revelation.

So it’s no wonder that I became a Disc Jockey, for once I fell in love with those circular pieces of magical plastic during my formative years, it wasn’t a matter of choosing this as a path, the path pretty much chose me. – Greg Wilson

Something clicked.

Het draait niet per sé om mij. Wel om wat ik vind, om wat ik er speciaal aan vind, om waar ik het gevonden heb, om wanneer ik het gevonden heb, om met wie ik het wil delen, om wat ik er mee wil doen. Zelden leg ik al die redenen bloot, en deel ik nothing but the raw data. Als lokmiddel naar meer. Stay childish. Stay hungry.

 

Kapot

Er gaat tegenwoordig precies wel veel kapot/dood he?

Onzichtbaar

There is more to it than what meets the eye.

Er gebeurt veel in de wereld. Zoveel dat weinigen nog alles gezien hebben. Het draait dus om aandacht te pakken krijgen. Ik integreer alles op drie punten (en dan heb ik het over zelf aandacht geven, maar je zal merken dat het eigenlijk draait om aandacht krijgen – it’s called paying it forward):

1. mijn twitterfeed met de dagdagelijkse ramblings en ontdekkingen van de mensen die ik volg. Staat eigenlijk constant open. Het is vrij zichtbaar als je daar iemand zijn nickname vermeldt, die mens ziet dat (tenzij hij er niet mee kan werken) en durft dan wel eens te reageren en te converseren met u. Maar dat wil dan ook wel zeggen dat iedereen eigenlijk in zijn “mention”-feed moet leven, in plaats van in zijn gewone timeline.
2. Mijn feedreader, die tegenwoordig ook een sociaal netwerk blijkt te zijn, je kan er mensen volgen en zo de blogposts (nou ja, RSS-items) zien die zij delen met hun volgers. Zo blijk ik daar 70 mensen te volgen, maar dat is gewoon een extraatje. De hoofdmoot zijn de 631 RSS-feeds (vooral blogs), die dagelijks 200 posts op mij afvuren zonder dat ik elk van die 631 sites moet afgaan om te zien of ze iets nieuws online gegooid hebben. De feedreader haalt alles binnen, en zegt het mij wat nieuw is of wat ik al gelezen heb. Het Journaal van op tv, maar dan online en enkel over wat u interesseert.Vroeger ging men de bookmarks in de browser af, en als er iets nieuws was en ge vond het goed of ge had een opmerking, dan liet ge ne comment achter. Den auteur was content dat er iemand reageerde, en den commentator kon een link naar zijn eigen blog achter laten. Zo leerden de mensen elkaar kennen en begon het.

   Maar nu, met die Google Reader en al. Als ge iets goed vindt, dan deelt ge dat met uw 51 volgers in Google Reader en dan denkt ge dat ge den auteur een dienst bewezen hebt. Terwijl er nog die protected twitterfeed is met 2081 volgers, en een blog waar ge alles op kunt gooien, en delicious waar je echt alle goeie artikels bijhoudt. Maar dat gebeurt dus maar zelden, ’t moet al echt goed zijn en vooral: ge moet zelf moeite doen. En dan komt er nog eens bij dat de oorspronkelijke auteur niet gezien heeft dat ge het gedeeld hebt.

3. Offline: buiten komen en praten met de mensen. Vragen stellen en luisteren. En dan weer vragen stellen. Maar hier is het lichtjes anders: mensen nemen u nogal gauw in vertrouwen en dat moogt ge niet beschamen. Online is dat wat anders, zo goed als iedereen zet online wat hij zelf wilt en daar is de kous dan mee af.Maar goed, offline dus. Mensen beseffen niet altijd dat ze heel wat vertrouwen krijgen. En dan praten ze, en praten ze maar. Er worden dingen gezegd waar je zelf geen weet van hebt. Er kan niet bevestigd noch ontkend worden. Voor merken is dat een groot probleem. Marketeers hebben daar zelfs geen vat op. Ze denken nu dat, met al dat (online) conversation (mis)management, alles onder controle is. Maar de offline communicatie tussen mensen, daar hebben ze nog steeds geen vat op.

Your milkshake is better than mine

Deze middag zat ik aan tafel met drie levenservaren mensen, in de meest rijke zin van die twee woorden. Het ging over koetjes en kalfjes maar vooral over on- en offline media en print en ook wel een beetje over Japanse porno. Kwestie van het wat spannend te houden (niet moeilijk met die kleine Japanse vrouwen :-]).

Niet dat ik daar allemaal veel van weet: ik moet me echt wel een bleuke gevoeld hebben want ik heb twee keer “ik ben er 26 maar binnenkort 27” gezegd om toch maar een beetje gewicht in de schaal te leggen. En als ge er niet veel van weet, dan moet ge domme vragen stellen.

Eentje zoals “lopen die marketeers niet twee jaar achter?” terwijl dan blijkt dat die marketeers hun publiek effenaf twee jaar achter loopt. Veronderstellingen maken is altijd een risico nemen.

Zo hoorde ik vanavond iemand beweren dat een kind in het Franstalig onderwijs in Brussel 260 euro minder krijgt dan een kind in het Nederlandstalig onderwijs. Meteen viel de vraag: werd er rekening gehouden met het geld dat bijvoorbeeld het katholieke net in zijn scholen steekt?

Om maar te zeggen dat men vaak vergeet het domein, de context van een uitspraak goed te beschrijven en dat men daardoor dikwijls nodeloos met elkaar in ambras kan komen. En dat ge goed moet luisteren naar wat men zegt, kwestie van het goed begrepen te hebben.

(En praten over seks is leuker dan praten over politiek, maar dat wist u al.)

Middelmatigheid

Ik ben het beu. De middelmatigheid. Van u. En van u. En van hem daar. En van haar. En vooral van mezelf. Wij doen allemaal maar half werk, en als we iets goed willen doen, dan zegt de baas dat het niet mag of dat het niet kan omdat het van iemand anders niet mag. Soms zonder uitleg.

Ik ben het beu, die middelmatigheid van me. Ik twitter er maar op los, en zit elk vrij moment in Google Reader blogposts te lezen vol met opiniestukken over tech nieuws, levensverhalen van de Guido of schone prentjes gekozen door Julie of Sabrina. Ik neem veel op, en geef bitter weinig terug. Ooit, in een ver en grijs verleden was het anders. Toen moest er maar iemand vragen achter hulp of ik stond er. Nu moeten de mensen een nummertje nemen. Een gsm-lader nodig? Oh, over vijf dagen kan ik wel eens langskomen. Liefdesproblemen? Oh, maandag kan ik geen luisterend oor met een mening komen spelen want examen en dinsdag moet onze pa naar de rechter en ben ik ’s avonds best thuis om te luisteren en woensdagavond moeten we het land gaan redden; donderdag goed? Ik kook wel hoor! Nee, vrijdag gaat niet want – sorry ik was even Twitter gaan checken – nee, vrijdag gaat niet want dan ga ik sushi eten met de ex-collega’s.

Hmmmmmmmm sushi.

Ik ben vandaag, na m’n examen, sushi gaan eten in de Sushi Shop op de Avenue Louise. Blijkbaar kan je er ’s middags enkel take away opeten in het restaurant zelf. Dat bespaart ongetwijfeld iets. Ik had blijkbaar een doosje genomen waardoor ik recht had op een boîte warme rijst en een salade. Omdat ik het niet zo heb op tofu heb ik de wortelen gekozen. Die zagen er warm uit maar waren gelukkig koud. Djeezes, het trok op niets. En die pipo had me dan nog niet eens het potteke om de sojasaus in te doen meegegeven, en dan mocht ik daar nog eens achter. Is dat nu echt zo moeilijk om goed te doen?

Goed doen. Knoop het in uw oren.

De Wereld

De wereld is te groot om te kunnen vatten. We kijken met onze ogen en zien wat onze filters doorlaten. Van het visuele spectrum naar in uitgesteld relais vertelde weergaves van feiten.

Zo is er Wikileaks.org en zijn boegbeeld Julian Assange. De meneer coördineert wat grotere lekken van secret-bestempelde documenten van allerhande landen en wordt na een tijdje opgejaagd door een internationaal opsporingsbevel ten gevolge van enkele verkrachtingen of pogingen daartoe. Blijkt hij in Zweden last te hebben omwille van een vrouw waar hij ’s avonds mét condoom, maar de ochtend erna zónder, seks had. Eerst vond ze dat niet erg, maar na enkele dagen is ze klacht gaan neerleggen omdat ze die ochtend onbeschermde seks hadden. In Zweden is dat een serieus misdrijf. Vrouwen die van gedacht veranderen: niks dan miserie!

Ondertussen wordt Wikileaks.org van de Amazon Web Services servers gegooid omdat de algemene voorwaarden geschonden werden (“u bezit copyright voor alles wat u publiceert” is vaag maar soms ook weer niet). Conspiracy-kundigen zagen algauw de hand van een of andere Republikein die Amazon aanmaande om Wikileaks.org eraf te gooien. Verhuizen dan maar naar elders, maar blijkbaar staan de hosting providers te velde daar niet voor te springen.

En dan zijn er geruchten dat Visa geen stortingen aan Wikileaks meer toelaat (maar wel nog aan organisaties als de KKK; niet voluit geschreven omdat ik er over struikel). Rare shizzle en wie moet je op den duur geloven?

Ondertussen blijkt dat Julian Assange zich heeft aangemeld bij de Engelse politie. Zijn advocaat zou pas 24 uur voor de uitlevering aan Zweden bij hem mogen komen. Geen borgtocht mogelijk omdat het om een zedenschennis gaat.

Oh, en dan is er nog het verhaal van een of andere geëncrypteerde “insurance” die online staat. Als er iets zou mislopen met Assange of Wikileaks tout court, dan wordt de sleutel van de encryptie vrijgegeven en weet de hele wereld wat al die boze overheden achter onze en elkaars rug doen. Die insurance is geëncrypteerd volgens een Amerikaanse standaard: de Advanced Encryption Standard (AES). AES is een Belgisch algoritme, Rijndael genaamd. Ontworpen door Vincent van COSIC van de KU Leuven en Joan van Proton. Hun Rijndael heeft zoveel jaren geleden een wedstrijd van het NIST gewonnen omdat het tamelijk straf én efficiënt was. Hoezee. Omdat ik dat wist was ik bijna op Radio 1 geweest, maar dat zag ik niet echt zitten. Ik heb ze maar doorverwezen naar professor doctor ingenieur Bart Preneel die in Singapore bleek te zitten.

Veel van bovenstaande zal u niet gelezen hebben in de kranten. Dat is geen erg. Dat ik de afgelopen zomer nog steeds mis, dat staat er ook niet in. Ook dat is geen erg.