Af en toe log ik nog eens in op mijn @boskabout Twitter account. Ik heb daar dan altijd zeer rap spijt van omdat ik in de loop der jaren iets te veel mensen ben beginnen volgen met het niveau van Thuis, Familie of de HLN.be-commentatoren. Dat gebeurde ongeveer toen StuBru tweets van wereldsterren begon voor te lezen. Daarna zijn dan journalisten van kwaliteitskranten zoals De Tijd (maar ook van mindere-kwaliteitskranten), pundits zoals een Geert Noels en uiteindelijk ook politici op Twitter gekomen. Die laatsten zorgden dan weer voor een relletje omdat ze uitgenodigd waren op Tomorrowland.
Hopelijk roept niemand "zet die ploat af" 😀 #Tomorrowland
Dan heb je van die mopjurken die denken eens grappig te zijn en taksen te vragen op gratis Tomorrowland-tickets om toch maar die 7 politici die uitgenodigd werden te pakken te krijgen.
Reizen is tof. Ge komt dan al nekeer ergens anders en dan apprecieert ge uw eigen land een beetje beter. Allez ja, “eigen land”, precies alsof ik het voor het zeggen heb in la petit Belgiqueske het sjiekske.
Soit, soms is het ook omgekeerd: de Nederlandse radiozenders zijn veel matuurder dan wat we in België hebben. Enkele weken terug reden we naar de launch party van zender Viceland in Amsterdam (kanaal 21 op Telenet, geen idee of ze op Proximus te vinden zijn). Uiteraard was er veel file onderweg dus van de launch hebben we weinig mee gekregen maar de party was er wel. Een zalig weerzien met de Peter van Social.Lab (they’re hiring! ne social creative!) en zijn madame. En een zalig weerzien met gratis drank obviously (hoera voor hotels om de hoek!). En de dag erna een lekker Nieuw-Zeelands/Braziliaans ontbijt bij Bakers & Roasters, yummie! (Alleen jammer van het moeten aanmelden en een kwartier moeten wachten, damn hipsters!)
Viceland is de tv-zender van Vice en dus kwaliteitsvolle tv over mensen in de rand van onze maatschappij, het leven zoals het niet voor u of mij is. En dat is interessant. Kwaliteitsvol, want het camerawerk en de editing is beter dan wat je te zien krijgt op vier of op Sporza wielerjaaroverzichten. Ik zeg het maar!
Maar dus: op reis gaan betekent dat je meer kan appreciëren wat je leuk vindt aan je eigen kutland. En ook beter ziet hoe crappy sommige dingen zijn. Zoals de radio dus. Ik erger me al jaren aan het interview-niveau op StuBru (ik denk dat het begonnen is bij Siska), en sinds kort ook aan dat van de Vandaag-presentatoren op Radio 1. Dan zit ik in mijn auto en roep ik van “maar dat moet ge niet vragen, stomme koei, dit hier is een betere vraag!” Bij wijlen zou ik durven denken dat Koen Fillet de enige is die nog iet of wat pertinente vragen durft te stellen. Wij reden door Nederland op een vrijdagnamiddag en waren onder de indruk van wat we hoorden op zowel 3FM als – als ik het mij goed herinner – Radio 2. Wat een maturiteit!
Mijn vroegste herinnering aan David Bowie dateert uit het vierde middelbaar, ondertussen toch al zo’n 15 jaar geleden. Voor Engels hadden we letterlijk een vetzak met een baard als leraar. Hij speelde in een band genaamd de Phat Bastards, not kidding. Of hij fan was van Bowie, dat weet ik niet meer, maar wel dat zijn vervanger ergens halverwege het schooljaar ongelooflijk hard dweepte met Bowie.
Nu, die vervanger was een loser van zal-ik-hem-daar-eens-gaan-hebben, dus wij rolden nogal tamelijk collectief met onze ogen toen hij weer maar eens een loftrompet afstak over het muzikale genie David Bowie.
Wist ik toen veel, mijn muziekkennis beperkte zich tot enkele achteraf bekeken verkeerd gelopen Hitbox cd’s en een LP met een liveshow van Urbanus uit de jaren ’70. Maar goed, fast-forward vijf jaar en daar is niemand anders dan David Guetta die een bootleg remix gemaakt had van Bowie’s We Could Be Heroes. Dat was de moment waarop de mannen van Swedish House Mafia al eens hun neus aan het venster kwamen steken met remixen van Eurythmics en dergelijke, die ook door Guetta in zijn podcasts gespeeld werden.
Wist ik toen veel… Tegenwoordig gaat het al wat beter al ken ik nog steeds maar een fractie van Bowie’s oeuvre. Little Wonder en The Hearth’s Filthy Lesson zijn titels die ik vandaag pas hoorde vallen – en nog steeds moet beluisteren – maar James Murphy’s Hello Steve Reich Mix van Love Is Lost ken ik dan weer wel.
Tuurlijk ken ik zijn klassiekers wel, al durf ik al eens te vergeten dat China Girl van zijn hand is. Dat gebeurt, en dat is geen erg. Ik kan niet alles weten. Alleen maar genieten. Zeker als 2manydj’s Space Oddity als afsluiter draaien op hun Despacio soundsystem met space decoration.
Zo gaat dat dan, op Twitter. Een minister met een kabinet en administratie achter haar dat doorheeft dat er misschien iets fundamenteel op til is. Om nog maar te zwijgen van het Rekenhof, een van België’s oudste en veruit meest onafhankelijke instellingen (enfin, denk ik toch).
Op 16 december publiceerde de Nederlandse kamer van het Rekenhof namelijk een rapport over de “zorgwekkende” grondwatertoestand van Vlaanderen. Samenvatting:
Het Rekenhof onderzocht hoe de Vlaamse overheid de instrumenten grondwatervergunning, grondwaterheffing en grijswaterbesluit inzette voor de verbetering van zijn zorgwekkende grondwatertoestand. De overheid voerde de daaraan verbonden maatregelen traag uit en bedong bij Europa uitstel. Het vergunningenbeleid lijkt vruchten af te werpen, maar geldt niet voor alle grondwaterwinningen en biedt juridisch onvoldoende zekerheid. Ook de heffing zorgt sinds 2010 stilaan voor een betere afstemming op de kwantitatieve toestand van de grondwaterlichamen. Het grijswaterbeleid ten slotte kende weinig succes. De drie instrumenten verminderden het grondwaterverbruik vooral in het meest kwetsbare Sokkelgebied.
The idea of South America’s biggest metropolis, home to 20m people, lacking something so basic seems fanciful. Yet shortages this year have forced schools to suspend classes and restaurants to shut in smaller towns across São Paulo state, where a fifth of Brazilians live and a third of GDP is produced. For months taps in some neighbourhoods of the state capital itself have run dry, especially in the small hours. Unless the rains are unusually bountiful, a disaster looms in 2015.
Misschien toch maar iets minder met la Schauvliege lachen?
Eigenlijk was gisteravond best wel een leuke avond. Ik was op bezoek bij Newsmonkey om hun één-jarig bestaan te vieren, true startup style in Brussels Valley. Een blij weerzien met Gelerobbie ook, een van de meest open en wijze mensen die ik ken. Hij bracht me in contact met de grootste investeerder achter Newsmonkey. Een zeer interessant gesprek, zo eens praten met een Zeer Rijk Iemand. You had to be there.
Bij Newsmonkey geloven ze dat ze de leeftijdscategorie 18-34 (ofzoiets) het best kunnen benaderen. Met lijstjes, memes en kwaliteitsjournalistiek. En technologie om het te staven. En ze doen research.
Baas: “Aja, kabout, half januari gaan de grote bazen de objectieven voor 2015 beschrijven.”
Boskabout: “Ah, dat is goed. En kunnen wij daar zelf ook op wegen?”
Baas: “Ja, volgende week moet ik mijn voorstellen doorgeven en dan beslissen zij maar wat ze meepakken he. Als ge wilt dan zitten we deze week eens samen om te sparren.”
Laat ge uw moeke uw bokes snijden, of doet ge het zelf?
Genuanceerde verslaggeving: soms is het moeilijk, soms is het makkelijk en vaak is het frustrerend. Getuige deze tweet van Dorien waarin ze opmerkt dat journalisten en vooral hun experts het soms niet goed weten.
Carrièregids van de Knack: "Nee, vaste contracten blijven bestaan <-> Ja, straks werkt iedereen freelance." Nu weet ik het nog niet hè 😉
My two cents: vaste contracten en freelancers blijven naast (maar vooral mét) elkaar bestaan. De vaste contracten zorgen voor de stabiliteit, de freelancers voor de flexibiliteit die een werkgever nodig heeft om zijn producten en diensten te kunnen aanbieden.
En dan is er in De Morgen een reeks gestart over high potentials. Ze hebben een vent van 28 uit Charleroi gevonden en die man is ontsnapt en bij McKinsey beland, een consultancy boite waar je 80 uur per week werkt, en op kosten van de werkgever in Amerika een cursus public policy is gaan volgen. Hij wilt graag iets terug doen voor de maatschappij en vindt dat Charleroi de echte wereld is. Zo zijn er nog wel een paar high potentials te vinden.
Bijvoorbeeld huppeltrutjes die 14.000 euro aan Vlerick geven en hopen daarmee wat HR-babeste impressen om de deur van een farma-reus open te krijgen om daar met wat budgetten te gaan spelen. Alleen jammer dat ze een paar weken later haar kar draait en een doctoraat wilt gaan doen en dan nog eens een post-doc in de States. 10 jaar later: nog steeds geen deur opengekregen.
Diploma’s openen misschien een deur in België, maar hogerop geraak je alleen door te werken, vooral met uw ellebogen. En met wat geluk van de juiste mensen op de juiste plaats te kennen.
Hopelijk passeert De Morgen bij Ellen van LN|Knits, die stelt tenminste wat ouw mekes in Peru aan het werk waardoor hun levensstandaard verhoogt. Dát is impact op de wereld.
Soms vraagt een mens zich af waarom politici niet communiceren met Slideshare.net. Het klimaat is er nochtans gunstig voor, er zijn zelfs concurrenten zoals Speakerdeck.com!
Allez, om het af te leren heb ik op Slideshare zelf (jaja!) wat slides gemaakt met de cijfers die minister Schauvliege in haar open brief van vanochtend in De Morgen vermeld heeft.
Halverwege juli mocht ik voor de eerste keer in mijn leven in business class vliegen. Het was met Brussels Airlines te doen, in het kader van hun party flights die ze voor Tomorrowland hadden ingelegd. Sommige vluchten waren speciaal ingelegd, met extra capaciteit en een DJ. Vrij uitzonderlijk dus. Het eten was iets specialer, de beenruimte een pak groter en de stinkende vetzak zat niet tegen jou maar een halve meter verder. Je kan je zetel kanten naar bed-vorm (pro-tip: niet doen als je een deur groot bent) en kijken naar een megagroot scherm. Pretty nifty! (Op deze vlucht was er geen stinkende vetzak te bespeuren.)
Nu, het allerbelangrijkste blijft toch wel het cabinepersoneel.
Machines rarely create vibes, people do. A smile goes a very long way.
boskabout 