Vrijdagavond was het dat optreden van Triggerfinger, bovenop het MAS in Antwerpen. Toplocatie, topartiesten en topgezelschap. Een klein bommetje erop en een kwart van cool en lekker “online” Vlaanderen lag ergens in het water van de Antwerpse marina.
Triggerfinger kwam er spelen op uitnodiging van Red Bull, die mannen van de gevleugelde stallion en Formule 1 en andere extreme sports. Deze keer lanceerden ze Red Bull Mobile (en en passant ook Red Bull Roofs), iets zoals Mobile Vikings maar dan op het Mobistar netwerk.
In het filmpje hieronder heb ik Helmut Lotti een hoofdrol gegeven, maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat die daar kwam doen. Famous reality tv?
daar voor de eerste keer in 4 werkdagen niet vergaderd
wel schermen voor een nieuwe web app getekend
use-cases verfijnd
spaghetti gegeten
geluisterd naar een collega die naar dokters gaat om iets aan zijn overgewicht te doen maar daarin maar een schamele structurele steun krijgt, en in tegenstelling tot mij, niet zelf aan het bewegen gaat
geluisterd naar een collega die iets meent te kennen van trainen met hartslagmeters
nog eens dat van die schermen en use-cases gedaan
naar huis gefietst aan 60-70% van mijn maximale hartslag, ik heb er een uur over gedaan, maar ik zou wel meer vet verbrand hebben
een containerpark bezocht
meer dan een uur intervallen gelopen, net geen 10 kilometer afgelegd
naar muziek beluisterd in mijn feedreader (er was veel goede muziek!)
Op vrijdag 15 april is het trouwens feestje in Leuven, ter ere van wat verjaardagen, 60.000+ tweets en gewoon omdat een mens af en toe moet feesten. Trouwe volgers van deze blog en de bijbehorende twitter-account (en van de andere DJ’s, check de event-page) zijn meer dan welkom.
Het was vrijdag volle maan en rond die periode lopen alle vrouwen wild. De ene is dan compleet verloren en slecht gezelschap die een man best in haar hoekje laat zitten wil hij het strijdveld ongeschonden verlaten (voor zover dat nog mogelijk is, een verlies laat altijd zijn sporen na, no matter what you’re trying to win), de andere loopt dan compleet bronstig rond te springen op een rock ende-o roll feestje in het Leuvense, in girl next-door bloemetjeskleedje met diepe decolleté en al. Ze had gewone platte schoenen aan, zo van die ballerina-pantoffel-achtige dingen. Me dunkt veel handiger en minder pijnlijk dan hakken van tien centimeter die vergeefs bedoeld zijn om tot aan mijn vermoedelijk één meter tachtig hoge kin te geraken. Girls: don’t bother wearing those stylish heels, I can certainly appreciate the pragmatism (maar toch veel respect voor het vermeend vrijwillig pijn lijden!). Serieus, de middelvinger richting fancyness en het neen-zeggen tegen beauty-above-pain principe, ik word daar een klein beetje rupsig van.
Over rupsig gesproken: gisteren, de dag na vrijdag en dus nog een klein beetje volle maan, was het feest in Gent. Gaan eten met een goede vriendin en haar lief, met veel drank en gelach. Zo mag het elke keer wel zijn. In combinatie met schoon volk op en rond de dansvloer, en gepaste muziek (toch in de Maecht van Ghent, op Avenue L was het maar teleurstellende 80’ies muziek, al kan dat aan hoeveelheid champagne gelegen hebben) wordt een mens wel content.
Berusting, en genieten van de simpele dingen: meer moet dat niet zijn.
Vroeger stond hier meer persoonlijk gezever op. Enfin, gezever. Dat was serieus geschreven, maar ergens ook weer niet. En dan kwam er Twitter en werden mijn alter ego(‘s) en ikzelf daar ferm verslaafd aan en dan was er geen tijd meer om twee uur te spenderen aan een opiniestuk en bijhorende research, laat staan mooie zinnen te schrijven (en te herschrijven en dan weer te schrappen). Zodus: het bloggen viel wat weg en op den duur waren er meer delicious-samenvattingen (van dingen die ik die dag gelezen heb en/of later nog eens moet lezen) dan dat er genuine content te lezen viel.
Ondertussen ging het leven wel door hoor. Er werd afgesproken met maten en vriendinnen in Leuven, Brussel, Antwerpen en Gent, avant-premières bezocht en gebabbeld met regisseurs en figuurlijk grote actrices zoals Barbara Sarafian. Er werd gelachen met presentatrices die schoon van ver maar verre van schoon zijn en met andere dingen die ik ondertussen allang vergeten ben.
Er werd stiekem en minder stiekem met meisjes (18+ voor de slechte verstaander) gedanst. De ene had mooie, grote, blauwe ogen, de andere een geile kaaklijn. Raar hoe een kaaklijn geil kan zijn. De ene had grote borsten en kleedde zich als een halve sloerie met blote schouder, de andere ging iets meer geraffineerd gekleed. Er werden complimenten gevist en gegeven en gekregen. Er werd voor mij gekookt en ik kookte voor haar en het werd goed bevonden. Ik zette eighties plaatjes op voor hen, en er werd vrolijk gehuppeld en in de badkamer meegezongen. Als je lang genoeg kan spelen is het spel zelf bijna zo leuk als winst.
Er werd weer lustig met de wagen gereden, ook naar diep in Wallonië. Er werd vastgesteld dat er Vlamingen hun Waals lief naar ginder volgen en daar een gezapig leven leiden, temidden van allerlei groen. Er werden plannen gemaakt om iets gelijkaardig te doen, want de vastgoedprijzen swingen hier – euh – van de dansvloer recht de gordijnen in.
Er wordt tegenwoordig weer gelopen. Niet zo snel als ik het zou willen, maar dat mag ook niet verwonderen na twee maand inactiviteit (het was geleden van de 10k Gaston Roelants). Mijn tweetalige franstalige baas heeft me een tienwekendebutantenschema voor de marathon gegeven (ik heb vorig jaar de 20 km van Brussel gelopen, dus dit jaar gaan we voor de marathon), de eerste week zit er al direct een klepper van 20 kilometer in! We gaan dus eerst nog enkele weken opbouwen voor we aan dat schema beginnen.
De eerste helft van 2010 in feestretrospect, in een 15-minuten durende crappily edited documentaire.
Featuring countdown op Times Square in New York, OckxFest in Antwerpen, Libertine Supersport in K-Nal (te Brussel), Gehörschade Kollektiv, Merdan Taplak, a not so private dancer, some Pioneer DJM & CDJ action by Mustang, Carte Blanche (Mehdi & Riton), a drunk sleepyhead at Muziekclub Petrol , Technotronic’s Pump Up The Jam, een 1983 Roland TR-909 drummachine, Lekker Wijf en een vliegtuig in de verte.
Soms moet je er even tussenuit, zo ergens zonder fanzy panzy geregel en gewoon op de kaart en feestagenda kijken en er naartoe gaan. Vrijdag bolde mijn bolide richting een mini-strand aan de Rijn ten noorden van Düsseldorf.
The morning view
Daarna naast de luchthaven van Düsseldorf gewandeld (trouwens zeer leuk dat ze daar een wandelpad en zitbanken gezet hebben!) richting de jeugdherberg van Ratingen, alwaar ze het concept “jeugd” wel zeer breed geïnterpreteerd hebben (ouders/leerkrachten en hopen kinders, gelukkig zonder te veel gebleit!).
En zondag was het tijd voor het Blauer See festival. Twaalf uur mnml en techno en shit, ow yeah. Blijkbaar geen 10 uur Luciano back to back met Ricardo Villalobos (meinen Deutsch isst nog erger dan das von Jean-Marie), zij speelden van 17h tot 22h. Maar de andere dj’s waren ook goed hoor. 🙂
Beirut, dat is de stad waar Gameboy’s Choplifter plaatsvond (voor zover da’k het mij goed herinner). Wel, volgens mij staan hier nog een paar gebouwen die toendertijd kapot zijn geschoten. Links in mijn venster staat onderstaand gebouw:
Rechts, als ik wat tegen mijn venster plak, heb ik deze vista:
Rechts van de foto is de Beirutse marina gelegen: er liggen redelijk wat fancy pancy jachten aangemeerd. Tussen de twee rechtse gebouwen zou in 2005 toenmalig premier Rafik Hariri door een bomaanslag gedecimeerd geweest zijn. In Beirut zie je dikwijls groepen bewaakt worden door security firma’s. Ook wij worden ’s nachts vergezeld van zo’n team.
Vanochtend moesten we om 10h30 al ontbeten hebben, waardoor onze nachtrust een schamele vijf uur duurde (haja, ik moet er nog over bloggen ook). Het ontbijt in het Monroe Hotel vond ik wel OK: voldoende vers fruit, brood, beleg en dergelijke meer. Flexyflow is er wel wat ziek van geworden.
In de namiddag hebben we een deel van Beirut bezocht. Beirut is een kuststad. Helaas bestaat de kustlijn vooral uit rotsen, en zijn er maar drie publieke stranden (in gans Libanon!). De andere stranden zijn privé, je moet er dus inkom voor betalen!
Beirut's Pigeons' Rock
Beirut lijkt me wel een stad met veel potentieel, maar er is nog veel werk aan. Er zijn propere, afgewerkte delen. Dikwijls afgelijnd met een hefboom en bewakingspersoneel. Andere delen zijn dan weer verloederd.
Verkeer in Beirut: waanzin!
Het verkeer is hier trouwens een ramp: je staat er zo goed als altijd in de file. Samen met de Libanese stiptheid manifesteert dit zich dus in overal te laat komen. De wegen, en de architectuur tout court, doen me een beetje denken aan Budapest.
Ik vind het wel frappant hoeveel vrouwen hier ongesluierd rondlopen. Qua volwassen tolerantie en vooruitgang kan dat wel tellen!
’s Avonds zijn we in de Metis naar de voorstelling van vier nieuwe J&B cocktails gaan kijken. Hun professionele mixer legde uit hoe hij ze maakte (aan een cocktail heeft hij 3 maanden gewerkt om hem perfect te krijgen, helaas eentje met koffie, en ja, dat moet je mij sowieso al niet geven…). De mixer-chef is blij als je één van de vier cocktails lekker vindt, nog méér zou fameus straf zijn.
Er zit een sterrenmeisje in het internationaal gezelschap.
Ik vond enkel de J&B Phoenix lekker: een zoete cocktail met veel sinaasappelsap in. Zeer vers en fris, en bedoeld als welkomstdrankje. Een dezer dagen gooi ik de presentatie van die film wel online.
Daarna zijn we gaan eten in Abdel Wahab: we kregen er gigantisch veel gangen gepresenteerd (ik denk een tiental), elke gang een soortement Libanese specialiteit. Miljaar heb ik daar goed gegeten! Ik werd zoweer bronstig van! En achter mij zaten Braziliaanse vrouwen die ik eerder al gespot had in de Metis. Man man!
Jammer genoeg gingen wat Afrikaandermannen tijdens het eten al op versiertocht. Die Braziliaanse vrouwen natuurlijk niet meer gezien op de afterparty in rooftopclub White. Godmiljaar!
Ik heb vandaag (via Twitter) het Peulengaleis herontdekt. Ik ben op dit filmpje van Maaike Cafmeyer (of is het nu Tine Embrechts?) gestoten:
Heerlijk! Nog eentje:
Ik ben moe. Ik ging vanavond een thesis nalezen en mijn presentatie maken voor de #140conf meetup BXL van overmorgen bij de VMMa (“cool” zegt!). Ik had een beetje schrik om mijn anonimiteit te bewaren, maar heb uiteindelijk toegestemd om toch eens te spreken. Op Barcamps enzo valt dat altijd goed mee, maar hier wordt er precies veel meer tamtam rond gemaakt. ’t Is ook niet direct mijn publiek dat erop afkomt, ik ben alvast benieuwd (en ik heb nog maar 2 dingen te zeggen ofzo) naar hoe het gaat aflopen. De presentatie zal voor morgenavond zijn. En die thesis voor later.
Vrijdagavond is het naar het schijnt pre-party van de reis naar Libanon, maar ik heb nog steeds geen bevestiging gehad van J&B. Lastig om te plannen. Lastig om al dan niet een allang (ahum, 3 weken ofzo) geplande pokeravond met vrienden af te zeggen. Lastig om te weten of ik dit weekend een vriendin kan helpen verhuizen (en ze kan een derde paar handen wel gebruiken).
Over mijn werk ga ik niks zeggen, maar ’t is druk en af en toe invallen voor leemtes achtergelaten door collega’s die elders brandjes moeten blussen. En ondertussen maar Twitteren. Ik denk dat ik deze zomer ga moeten afkicken.
Oh ja, ik heb zondag de 20 kilometer van Brussel meegelopen. Ben gefinisht in 2 uur en 13 minuten. Niet slecht voor anderhalve week trainen. Wel voorbijgestoken geweest door 11.000 mensen, see me care!
En zaterdagnamiddag beton gemaakt, met schup en water en ene zak cement voor drie zakken rijnzand (maal 5!). Daardoor kon ik niet naar het PabloNero event gaan op het Eilandje in Antwerpen. Jammer, want ik kan wel een nieuw kostuum gebruiken!
Gisteren ben ik naar de voorstelling van Samsung hun spiksplinternieuwe (nou ja) 3D TV’s. Hun systeem werkt met een bril waarvan de glazen afwisselend getriggerd worden, en heeft dus batterijen nodig voor die electronica. Ik was maar matig impressed, al zou het aan mijn bril kunnen liggen.
En vorige week donderdag (denk ik) ben ik naar Volvo Cars Gent geweest. Dat was wel cool. Nog eens naar een fabriek gaan. Die mannen maken eigenlijk vooral auto’s, geen eigen ontwerp ofzo (al zijn ze wel bezig met een elektrische wagen te ontwikkelen). Wel vernieuwing op vlak van productieprocessen. Fancy trouwens, vijf verschillende modellen op één lijn.
De nieuwe Volvo S60.
En dan zou ik nog moeten bloggen over die Nokia N97 mini. Die was wel tamelijk OK. Scherm kon beter, maar foto’s waren geweldig. Viel wel regelmatig uit bij het filmen. En het uitklapbaar toetsenbord was wel welkom (wegens niet altijd even responsief touchscreen). Foto’s en filmpjes zullen ooit nog wel eens volgen!
En ik ben nog uitgeweest, naar K-Nal/Libertine Supersport in Brussel (great place, aan’t kanaal, hebd’em?). Hier een crappy filmke dat ik op YouTube gezet heb (Vimeo is zoooooveel beter), je hoort Sébastien Tellier – Kilometer (Aeroplane Remix):
En dit hier, dat is Carte Blanche (helden DJ Mehdi van het Ed Banger label en Riton van weet-ik-veel-welk label) in den Antwerpse Petrol (weinig volk, great line-ups, booh Antwerp!). Oldskool house maar dan grotendeels nu gemaakt:
Zaterdag, toen we achter cement en rijnzand gingen in de Hubo, stond er een meisje achter de kassa. Ze had wat weg van Cameron Diaz, maar dan minder skinny (which wasn’t a bad thing!). Ze rookte ook. Haar naam was Petra. Dat weet ik omdat een andere, minder ervaren kassier, haar hulp vroeg. Ik wou hier een ode aan Petra van de Hubo schrijven, maar mijn lyrisch talent is beperkt en zeker niet zo goed als dat van @HijEnZijnMan, @Sanfyezerskiy of Strobot.
En al de rest ben ik vergeten (behalve dat de meimaand blauwtjesmaand was, en dat ik gedaan heb alsof het mij allemaal niet kon schelen! En’t lukt nog ook, ha!)
PS: schrijf volgende feestjes al maar op in uw agenda:
vrijdag 17 juli: Gehörschade Kollektiv @ Kiss Me You Fool, Tijuana, Gent
PPS: ik heb nog 4 tickets voor de 12 uren van Francorchamps te geef (nu zaterdag, met voorstelling van de nieuwe Volvo S60). Hit me up in the comments!
boskabout 