Onzichtbaar

There is more to it than what meets the eye.

Er gebeurt veel in de wereld. Zoveel dat weinigen nog alles gezien hebben. Het draait dus om aandacht te pakken krijgen. Ik integreer alles op drie punten (en dan heb ik het over zelf aandacht geven, maar je zal merken dat het eigenlijk draait om aandacht krijgen – it’s called paying it forward):

1. mijn twitterfeed met de dagdagelijkse ramblings en ontdekkingen van de mensen die ik volg. Staat eigenlijk constant open. Het is vrij zichtbaar als je daar iemand zijn nickname vermeldt, die mens ziet dat (tenzij hij er niet mee kan werken) en durft dan wel eens te reageren en te converseren met u. Maar dat wil dan ook wel zeggen dat iedereen eigenlijk in zijn “mention”-feed moet leven, in plaats van in zijn gewone timeline.
2. Mijn feedreader, die tegenwoordig ook een sociaal netwerk blijkt te zijn, je kan er mensen volgen en zo de blogposts (nou ja, RSS-items) zien die zij delen met hun volgers. Zo blijk ik daar 70 mensen te volgen, maar dat is gewoon een extraatje. De hoofdmoot zijn de 631 RSS-feeds (vooral blogs), die dagelijks 200 posts op mij afvuren zonder dat ik elk van die 631 sites moet afgaan om te zien of ze iets nieuws online gegooid hebben. De feedreader haalt alles binnen, en zegt het mij wat nieuw is of wat ik al gelezen heb. Het Journaal van op tv, maar dan online en enkel over wat u interesseert.Vroeger ging men de bookmarks in de browser af, en als er iets nieuws was en ge vond het goed of ge had een opmerking, dan liet ge ne comment achter. Den auteur was content dat er iemand reageerde, en den commentator kon een link naar zijn eigen blog achter laten. Zo leerden de mensen elkaar kennen en begon het.

   Maar nu, met die Google Reader en al. Als ge iets goed vindt, dan deelt ge dat met uw 51 volgers in Google Reader en dan denkt ge dat ge den auteur een dienst bewezen hebt. Terwijl er nog die protected twitterfeed is met 2081 volgers, en een blog waar ge alles op kunt gooien, en delicious waar je echt alle goeie artikels bijhoudt. Maar dat gebeurt dus maar zelden, ’t moet al echt goed zijn en vooral: ge moet zelf moeite doen. En dan komt er nog eens bij dat de oorspronkelijke auteur niet gezien heeft dat ge het gedeeld hebt.

3. Offline: buiten komen en praten met de mensen. Vragen stellen en luisteren. En dan weer vragen stellen. Maar hier is het lichtjes anders: mensen nemen u nogal gauw in vertrouwen en dat moogt ge niet beschamen. Online is dat wat anders, zo goed als iedereen zet online wat hij zelf wilt en daar is de kous dan mee af.Maar goed, offline dus. Mensen beseffen niet altijd dat ze heel wat vertrouwen krijgen. En dan praten ze, en praten ze maar. Er worden dingen gezegd waar je zelf geen weet van hebt. Er kan niet bevestigd noch ontkend worden. Voor merken is dat een groot probleem. Marketeers hebben daar zelfs geen vat op. Ze denken nu dat, met al dat (online) conversation (mis)management, alles onder controle is. Maar de offline communicatie tussen mensen, daar hebben ze nog steeds geen vat op.