
Antwerp Skyline licensed CC-BY @boskabout, 2017
Deze foto werd genomen vanochtend tijdens mijn onregelmatig zondagochtendloopje.
Straks eens tracen in Sketch. Of ook niet.
Antwerp Skyline licensed CC-BY @boskabout, 2017
Deze foto werd genomen vanochtend tijdens mijn onregelmatig zondagochtendloopje.
Straks eens tracen in Sketch. Of ook niet.
Vorig weekend was er in Brussels de Museum Night Fever. Dat is een concept van de stad/plaatselijke musea waar een twintigtal musea ’s avonds hun deuren open zetten en iedereen voor 10 euro de deelnemende musea kan bezoeken. In de musea is er vaak entertainment, zoals moderne dans en (niet zo) klassieke muziek. Voor 7 euro extra mag je ook nog naar de afterparty.
Met de kliek gingen we een vriendin verrassen die in het Coudenberg-museum muziek ging spelen, en ’s nachts was er een feest met Âme in Silo (die sinds een jaar of twee in Brussel feesten organiseren). Ideaal moment om nog eens op hotel in Brussel te gaan. Na veel vijfen en zessen ben ik in het Novotel Brussels off Grand Place beland (wat een naam!). Inchecken, valies droppen in executive room en dan nog heel even de (best wel kleine) fitness room induiken vooraleer een zéér lekkere wafel te gaan eten. Check.
Tijd voor het echte werk: op naar de Coudenberg. We hadden ons eerst vergist en waren in museum Belvue beland. Na wat aanschuiven gingen we ondergronds. Best wel interessant om zo wat te lezen over de geschiedenis van uw eigen hoofdstad. Zo van toen er nog geen democratie was. Hoe zag het leven er toen uit voor de middenklasse? Die vraag werd dan weer niet beantwoord, laat staan gesteld.
We hoorden af en toe wat mooie muziek (het moet niet altijd house zijn) en zagen wat moderne dansers raar dansen. Oh, en de blokfluit is blijkbaar een echt muziekinstrument! (Raise your hand als ge dat haatte in het middelbaar.) Daarna gingen we nog naar de Bozar wat portretten bekijken. Dat is wat anders dan selfies en snapchats maken he! (Geef toe, zo’n schilderij maken is echt wel kunst. Een selfie daarentegen…) (Ik zou eigenlijk wel eens naar die voorstelling over sultans willen gaan kijken.)
In de Silo ben ik nooit geraakt, ik was moe en wou eigenlijk het lekkere ontbijt in het Novotel niet missen. En het bed lag zo zacht! Rightly so!
A mixtape. For you. By me.
Most of the songs have been slowed down, for some extra sexyness. Book me for you pool/garden/bbq party, via gehorschadekollektiv@gmail.com.
Een paar maanden geleden had ik de eer om de Duitse jongeman achter Motor City Drum Ensemble (een referentie naar Detroit) te mogen ontmoeten. De man is dj en ook wel producer (of is het omgekeerd?) maar kreeg enkele jaren geleden te maken met angst en burn-out. Resident Advisor heeft rond hem een mini-documentaire gemaakt, in hun serie Between the Beats.
Het was het verlengd weekend van half-oogst, in de zomer van 2013. Ik checkte in in Hotel Bloom, niet ver van de Botanique. Ik was net de mannen van Infinity Ink gaan ophalen op de luchthaven, en kon nog wat door Brussel wandelen vooraleer ik Ejeca moest gaan oppikken met de Lexus.
We gingen in Brussel naar wat de beste Italiaan van België moet zijn en rond middernacht reden we met de IS 300h naar de pier van Blankenberge. “What’s this, a fucking sports car?” vroeg Ali Love toen ik de wagen in sports mode zette en de gaspedaal even induwde.
De xenon-koplampen schoten vooruit en wij werden in de zetel geduwd. Jammer van de trajectcontrole op de E40, maar misschien is het maar goed dat die er wel is.
What’s this, a fucking sports car? – Ali Love, Infinity Ink
Infinity Ink speelden zoals gewoonlijk harde house, zo van die pounding beats that make your jeans vibrate, en af en toe daar bovenop de geweldige stem van Ali Love.
Op de terugweg cruisden we aan net geen 160een gezapig tempo over de E40 terug naar Brussel. Ejeca speelde zijn remix van When The Night Is Over en even later klonk een album vol ambient muziek doorheen het soundsystem.
Waw, the bass sounds good on this soundsystem! – Ejeca
Actiecomité Roemenië Glabbeek is nog op zoek naar vrijwilligers die zaterdag 7 december tussen 9u en 15u hun mooiste, beste en meest vrijgevige hart willen inzetten voor het goede doel! Contact: liesbet.aglt@gmail.com.
“Let me cruise through my hometown, I know the way.” zei ze. Haar prachtige blonde manen vielen nog even na nadat ze instapte om het stuur over te nemen van de nieuwe Audi A3. Bij een vrouw met stijl hoort een auto met stijl, zo simpel kan het leven soms zijn.
Enkele dagen eerder werd tegen mij hetzelfde gezegd als wat ik tegen haar zei: “bij een automatique altijd je linkervoet zo ver mogelijk van de pedalen houden.” Zo simpel kan het leven soms zijn.
Ik duwde met mijn rechtervoet op het gaspedaal en liet de 180 pk van de motor zijn vrije gang gaan. We reden’s avonds de duisternis in en gingen for old times’ sake onder landende vliegtuigen staan.
De Xenon lampen begeleidden ons veilig door de nacht, net als de muziek die vanaf de rode BlackBerry Z10 over Bluetooth door het Bang & Olufsen soundsystem klinkt. Praktisch. Tom Ruijg, een dj uit Nederland, en zijn vriendin waren alvast onder de indruk van de klank, net als de niet-thuisgebleven helft van Catz n Dogz. Hun muziekselectie klonk later die avond gewillig door de boxen van de Mirano. De meisjes dansten sensueel op het opgelegde ritme, de jongens keken hun ogen lustig uit.
Het werd eindelijk die zonnige zondagnamiddag en we reden door haar hemelse hometown. We kochten een ijsje en lekten het op achter een hoekje. Daarna gingen we op restaurant en streelde ze mijn rechterdij. A perfect ending.
Eind volgende week is het Tomorrowland, naar verluidt één van de best georganiseerde festivals ter wereld. Dat heeft natuurlijk te maken met ID&T: Hollands (denk ik toch) grootste eventbureau. Zo doen ze enorm hard hun best om de inkleding enorm goed te maken. Sanitair en al zou ook zeer proper zijn. Handig voor zij die op een andere manier dirty willen doen!
Maar het allerbelangrijkste is de line-up: een mens legt nu eenmaal 200 euro neer voor vooral goede muziek (en drank). Hieronder mijn muzikale tips:
Gisteren was de eerste keer in mijn leven dat ik iemand echt zag sterven. De hulpverleners waren ijverig bezig met hartmassage, maar veel leven zat er precies niet meer in. Zesentwintig jaar, iemand van mijn generatie. “Je moet naar je lichaam luisteren,” zeg ik de laatste tijd nogal veel. Ik ga dat meer zeggen, en hopelijk ben ik niet de enige die die raad opvolgt.
Die laatste groene piek is mijn wandeling (net als die andere groene pieken), toen ik besefte wat er gaande was en mijn eindspurt (nou ja) heel even onderbrak om mijn hartslag terug naar beneden te krijgen. Mijn maximum hartslag bedroeg 193 slagen per minuut (méér dan mijn maximum tijdens de conditietest van enkele maanden geleden), gemiddelde was 177 (en da’s toch een tien slagen per minuut te veel). Oh, en for the record: ik zou 3500 kcal verbruikt hebben.
En nu: op naar de marathon.
(En bedankt aan allen voor de vele steunberichten en het live gesupporter!)