De trailer van de nieuwe Star Wars: The Last Jedi is uitgekomen. De film zelf? Nog even wachten tot in december!
Categorie archief: arty farty
Die keer dat we naar Amsterdam reden
Reizen is tof. Ge komt dan al nekeer ergens anders en dan apprecieert ge uw eigen land een beetje beter. Allez ja, “eigen land”, precies alsof ik het voor het zeggen heb in la petit Belgiqueske het sjiekske.
Soit, soms is het ook omgekeerd: de Nederlandse radiozenders zijn veel matuurder dan wat we in België hebben. Enkele weken terug reden we naar de launch party van zender Viceland in Amsterdam (kanaal 21 op Telenet, geen idee of ze op Proximus te vinden zijn). Uiteraard was er veel file onderweg dus van de launch hebben we weinig mee gekregen maar de party was er wel. Een zalig weerzien met de Peter van Social.Lab (they’re hiring! ne social creative!) en zijn madame. En een zalig weerzien met gratis drank obviously (hoera voor hotels om de hoek!). En de dag erna een lekker Nieuw-Zeelands/Braziliaans ontbijt bij Bakers & Roasters, yummie! (Alleen jammer van het moeten aanmelden en een kwartier moeten wachten, damn hipsters!)
Viceland is de tv-zender van Vice en dus kwaliteitsvolle tv over mensen in de rand van onze maatschappij, het leven zoals het niet voor u of mij is. En dat is interessant. Kwaliteitsvol, want het camerawerk en de editing is beter dan wat je te zien krijgt op vier of op Sporza wielerjaaroverzichten. Ik zeg het maar!
Maar dus: op reis gaan betekent dat je meer kan appreciëren wat je leuk vindt aan je eigen kutland. En ook beter ziet hoe crappy sommige dingen zijn. Zoals de radio dus. Ik erger me al jaren aan het interview-niveau op StuBru (ik denk dat het begonnen is bij Siska), en sinds kort ook aan dat van de Vandaag-presentatoren op Radio 1. Dan zit ik in mijn auto en roep ik van “maar dat moet ge niet vragen, stomme koei, dit hier is een betere vraag!” Bij wijlen zou ik durven denken dat Koen Fillet de enige is die nog iet of wat pertinente vragen durft te stellen. Wij reden door Nederland op een vrijdagnamiddag en waren onder de indruk van wat we hoorden op zowel 3FM als – als ik het mij goed herinner – Radio 2. Wat een maturiteit!
Bowie, David
Mijn vroegste herinnering aan David Bowie dateert uit het vierde middelbaar, ondertussen toch al zo’n 15 jaar geleden. Voor Engels hadden we letterlijk een vetzak met een baard als leraar. Hij speelde in een band genaamd de Phat Bastards, not kidding. Of hij fan was van Bowie, dat weet ik niet meer, maar wel dat zijn vervanger ergens halverwege het schooljaar ongelooflijk hard dweepte met Bowie.
Nu, die vervanger was een loser van zal-ik-hem-daar-eens-gaan-hebben, dus wij rolden nogal tamelijk collectief met onze ogen toen hij weer maar eens een loftrompet afstak over het muzikale genie David Bowie.
Wist ik toen veel, mijn muziekkennis beperkte zich tot enkele achteraf bekeken verkeerd gelopen Hitbox cd’s en een LP met een liveshow van Urbanus uit de jaren ’70. Maar goed, fast-forward vijf jaar en daar is niemand anders dan David Guetta die een bootleg remix gemaakt had van Bowie’s We Could Be Heroes. Dat was de moment waarop de mannen van Swedish House Mafia al eens hun neus aan het venster kwamen steken met remixen van Eurythmics en dergelijke, die ook door Guetta in zijn podcasts gespeeld werden.
Wist ik toen veel… Tegenwoordig gaat het al wat beter al ken ik nog steeds maar een fractie van Bowie’s oeuvre. Little Wonder en The Hearth’s Filthy Lesson zijn titels die ik vandaag pas hoorde vallen – en nog steeds moet beluisteren – maar James Murphy’s Hello Steve Reich Mix van Love Is Lost ken ik dan weer wel.
Tuurlijk ken ik zijn klassiekers wel, al durf ik al eens te vergeten dat China Girl van zijn hand is. Dat gebeurt, en dat is geen erg. Ik kan niet alles weten. Alleen maar genieten. Zeker als 2manydj’s Space Oddity als afsluiter draaien op hun Despacio soundsystem met space decoration.
Brussels’ Museum Night Fever
Vorig weekend was er in Brussels de Museum Night Fever. Dat is een concept van de stad/plaatselijke musea waar een twintigtal musea ’s avonds hun deuren open zetten en iedereen voor 10 euro de deelnemende musea kan bezoeken. In de musea is er vaak entertainment, zoals moderne dans en (niet zo) klassieke muziek. Voor 7 euro extra mag je ook nog naar de afterparty.
Met de kliek gingen we een vriendin verrassen die in het Coudenberg-museum muziek ging spelen, en ’s nachts was er een feest met Âme in Silo (die sinds een jaar of twee in Brussel feesten organiseren). Ideaal moment om nog eens op hotel in Brussel te gaan. Na veel vijfen en zessen ben ik in het Novotel Brussels off Grand Place beland (wat een naam!). Inchecken, valies droppen in executive room en dan nog heel even de (best wel kleine) fitness room induiken vooraleer een zéér lekkere wafel te gaan eten. Check.
Tijd voor het echte werk: op naar de Coudenberg. We hadden ons eerst vergist en waren in museum Belvue beland. Na wat aanschuiven gingen we ondergronds. Best wel interessant om zo wat te lezen over de geschiedenis van uw eigen hoofdstad. Zo van toen er nog geen democratie was. Hoe zag het leven er toen uit voor de middenklasse? Die vraag werd dan weer niet beantwoord, laat staan gesteld.
We hoorden af en toe wat mooie muziek (het moet niet altijd house zijn) en zagen wat moderne dansers raar dansen. Oh, en de blokfluit is blijkbaar een echt muziekinstrument! (Raise your hand als ge dat haatte in het middelbaar.) Daarna gingen we nog naar de Bozar wat portretten bekijken. Dat is wat anders dan selfies en snapchats maken he! (Geef toe, zo’n schilderij maken is echt wel kunst. Een selfie daarentegen…) (Ik zou eigenlijk wel eens naar die voorstelling over sultans willen gaan kijken.)
In de Silo ben ik nooit geraakt, ik was moe en wou eigenlijk het lekkere ontbijt in het Novotel niet missen. En het bed lag zo zacht! Rightly so!
Vrije meningsuiting en humor
Reclame voor Toyota die eindigt met een pa die zijn dochter afzet als ze naar het Amerikaans leger vertrekt:
Parodie voor Saturday Night Live waar een pa zijn dochter afzet als ze met IS vertrekt:
Er zijn wat mensen die niet met de parodie kunnen lachen.
Wat dichter bij huis: Peter Sagan knijpt in 2013 in de poep van een bloemenmeisje (en verontschuldigt zich daarvoor):
De organisatoren van de E3-prijs 2015 verwijzen met een kni(j)poog naar bovenstaand accident in een spandoek (maar bergen die plannen al gauw op omdat het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen met een rechtszaak dreigde):
Het moet gezegd dat ze bij de E3 wel vaker controversiële spandoeken (laten) maken. Zo was er al het bloemenmeisje Germaine, en eentje met Gaëlle (die toen net in de Playboy gestaan had) waarmee hun vorige sponsor KBC niet echt kon leven.
De reactie van het voorzitter van het organiserend comité in 2011, nadat sponsor KBC vond dat de affiche niet kon:
Ons opzet is geslaagd: iedereen heeft onze affiche gezien. De E3 staat er nu al.
Zo gaat het dan, met reclame.
Leestips:
- Streisandeffect
- Thought police (laat ons eerlijk zijn: niet enkel de overheid speelt thought police maar iedereen binnen onze maatschappij heeft blijkbaar het recht om geschoffeerd te raken)
Waw! Wat een reclame voor Tesla!
Goeie reclame!
Wat een vrouw!
68 jaar en verdomme nog zeer goed zingen, op Glastonbury dan nog wel!
Between the Beats
Een paar maanden geleden had ik de eer om de Duitse jongeman achter Motor City Drum Ensemble (een referentie naar Detroit) te mogen ontmoeten. De man is dj en ook wel producer (of is het omgekeerd?) maar kreeg enkele jaren geleden te maken met angst en burn-out. Resident Advisor heeft rond hem een mini-documentaire gemaakt, in hun serie Between the Beats.
OK Google
Google just launched Android Wear, an extension to their Android operating system for smartphones. i’m kinda curious how voice control works when you’re having dinner and want to answer your notifications discretely…
Soundtrack is the new Chromeo track called Jealous.
boskabout 