Af en toe log ik nog eens in op mijn @boskabout Twitter account. Ik heb daar dan altijd zeer rap spijt van omdat ik in de loop der jaren iets te veel mensen ben beginnen volgen met het niveau van Thuis, Familie of de HLN.be-commentatoren. Dat gebeurde ongeveer toen StuBru tweets van wereldsterren begon voor te lezen. Daarna zijn dan journalisten van kwaliteitskranten zoals De Tijd (maar ook van mindere-kwaliteitskranten), pundits zoals een Geert Noels en uiteindelijk ook politici op Twitter gekomen. Die laatsten zorgden dan weer voor een relletje omdat ze uitgenodigd waren op Tomorrowland.
Hopelijk roept niemand "zet die ploat af" 😀 #Tomorrowland
Dan heb je van die mopjurken die denken eens grappig te zijn en taksen te vragen op gratis Tomorrowland-tickets om toch maar die 7 politici die uitgenodigd werden te pakken te krijgen.
Ik werd laatst geconfronteerd met mijn Skype die al mijn contacten met een Baidu link had gespamd. Ik weet niet of jullie veel op Baidu rondhangen maar ik alleszins niet. En toch waren er mensen die zich afvroegen of het de bedoeling was dat ze op die link gingen klikken. Niet dus.
Shout out to Herman en Hans om er mij op aan te spreken, ik zou het zelf pas gemerkt hebben toen ik de volgende keer inlogde op Skype (iets wat ik niet zo vaak doe, en ik klik er zelf al niet op vreemde links). Herman verwees me dra door naar zijn nog maar verse blogpost over cybersecurity. Die post verwijst naar dezelfde website als die die Hans mij had doorgestuurd: https://haveibeenpwned.com/. Eventjes mijn emailadres ingegeven en wat bleek: ik was “enkel” “compromised” in de DropBox en LinkedIn hacks van 2012. Die hebben beide iedereen verplicht van een nieuw wachtwoord in te geven.
Bij Skype/Microsoft gebeurt iets gelijkaardig: ze laten je account een nieuw wachtwoord geven en je nog eens linken met een Microsoft account + je kan magischerwijze opeens zien vanwaar je allemaal ingelogd hebt. In mijn geval: mijn account zat opeens in Oekraïene. Zo niet he mannekes!
Maar dus: die befaamde 2-factor authentication krijg je niet zomaar. Je zou blijkbaar nog een tweede keer moeten linken met je Microsoft account [1]. Go fucking figure!
Reizen is tof. Ge komt dan al nekeer ergens anders en dan apprecieert ge uw eigen land een beetje beter. Allez ja, “eigen land”, precies alsof ik het voor het zeggen heb in la petit Belgiqueske het sjiekske.
Soit, soms is het ook omgekeerd: de Nederlandse radiozenders zijn veel matuurder dan wat we in België hebben. Enkele weken terug reden we naar de launch party van zender Viceland in Amsterdam (kanaal 21 op Telenet, geen idee of ze op Proximus te vinden zijn). Uiteraard was er veel file onderweg dus van de launch hebben we weinig mee gekregen maar de party was er wel. Een zalig weerzien met de Peter van Social.Lab (they’re hiring! ne social creative!) en zijn madame. En een zalig weerzien met gratis drank obviously (hoera voor hotels om de hoek!). En de dag erna een lekker Nieuw-Zeelands/Braziliaans ontbijt bij Bakers & Roasters, yummie! (Alleen jammer van het moeten aanmelden en een kwartier moeten wachten, damn hipsters!)
Viceland is de tv-zender van Vice en dus kwaliteitsvolle tv over mensen in de rand van onze maatschappij, het leven zoals het niet voor u of mij is. En dat is interessant. Kwaliteitsvol, want het camerawerk en de editing is beter dan wat je te zien krijgt op vier of op Sporza wielerjaaroverzichten. Ik zeg het maar!
Maar dus: op reis gaan betekent dat je meer kan appreciëren wat je leuk vindt aan je eigen kutland. En ook beter ziet hoe crappy sommige dingen zijn. Zoals de radio dus. Ik erger me al jaren aan het interview-niveau op StuBru (ik denk dat het begonnen is bij Siska), en sinds kort ook aan dat van de Vandaag-presentatoren op Radio 1. Dan zit ik in mijn auto en roep ik van “maar dat moet ge niet vragen, stomme koei, dit hier is een betere vraag!” Bij wijlen zou ik durven denken dat Koen Fillet de enige is die nog iet of wat pertinente vragen durft te stellen. Wij reden door Nederland op een vrijdagnamiddag en waren onder de indruk van wat we hoorden op zowel 3FM als – als ik het mij goed herinner – Radio 2. Wat een maturiteit!
Data is al enkele jaren hot. Open data nog langer eigenlijk, zeker bij de democratisch ingestelde nerds. Nogal wiedes, want openbaarheid van bestuur is een democratisch recht. Overheden zouden dus zoveel mogelijk, zo niet al, hun data moeten openstellen. Dat is in Nederland al even aan de gang, dat is in de UK al even aan de gang, dat is in wereldsteden zoals Antwerpen en Brussel (zelfs in Gent) al even aan de gang en sinds gisteren heeft ook de Belgische overheid zijn tweede adem gevonden: ze hebben http://data.gov.be gerelaunched. Cool he? (http://data.belgium.be marcheert trouwens ook)
Mijn vroegste herinnering aan David Bowie dateert uit het vierde middelbaar, ondertussen toch al zo’n 15 jaar geleden. Voor Engels hadden we letterlijk een vetzak met een baard als leraar. Hij speelde in een band genaamd de Phat Bastards, not kidding. Of hij fan was van Bowie, dat weet ik niet meer, maar wel dat zijn vervanger ergens halverwege het schooljaar ongelooflijk hard dweepte met Bowie.
Nu, die vervanger was een loser van zal-ik-hem-daar-eens-gaan-hebben, dus wij rolden nogal tamelijk collectief met onze ogen toen hij weer maar eens een loftrompet afstak over het muzikale genie David Bowie.
Wist ik toen veel, mijn muziekkennis beperkte zich tot enkele achteraf bekeken verkeerd gelopen Hitbox cd’s en een LP met een liveshow van Urbanus uit de jaren ’70. Maar goed, fast-forward vijf jaar en daar is niemand anders dan David Guetta die een bootleg remix gemaakt had van Bowie’s We Could Be Heroes. Dat was de moment waarop de mannen van Swedish House Mafia al eens hun neus aan het venster kwamen steken met remixen van Eurythmics en dergelijke, die ook door Guetta in zijn podcasts gespeeld werden.
Wist ik toen veel… Tegenwoordig gaat het al wat beter al ken ik nog steeds maar een fractie van Bowie’s oeuvre. Little Wonder en The Hearth’s Filthy Lesson zijn titels die ik vandaag pas hoorde vallen – en nog steeds moet beluisteren – maar James Murphy’s Hello Steve Reich Mix van Love Is Lost ken ik dan weer wel.
Tuurlijk ken ik zijn klassiekers wel, al durf ik al eens te vergeten dat China Girl van zijn hand is. Dat gebeurt, en dat is geen erg. Ik kan niet alles weten. Alleen maar genieten. Zeker als 2manydj’s Space Oddity als afsluiter draaien op hun Despacio soundsystem met space decoration.
Het moet gezegd dat ze bij de E3 wel vaker controversiële spandoeken (laten) maken. Zo was er al het bloemenmeisje Germaine, en eentje met Gaëlle (die toen net in de Playboy gestaan had) waarmee hun vorige sponsor KBC niet echt kon leven.
De reactie van het voorzitter van het organiserend comité in 2011, nadat sponsor KBC vond dat de affiche niet kon:
Ons opzet is geslaagd: iedereen heeft onze affiche gezien. De E3 staat er nu al.
Thought police (laat ons eerlijk zijn: niet enkel de overheid speelt thought police maar iedereen binnen onze maatschappij heeft blijkbaar het recht om geschoffeerd te raken)
Baas: “Aja, kabout, half januari gaan de grote bazen de objectieven voor 2015 beschrijven.”
Boskabout: “Ah, dat is goed. En kunnen wij daar zelf ook op wegen?”
Baas: “Ja, volgende week moet ik mijn voorstellen doorgeven en dan beslissen zij maar wat ze meepakken he. Als ge wilt dan zitten we deze week eens samen om te sparren.”
Laat ge uw moeke uw bokes snijden, of doet ge het zelf?
I was just reading Ben Horowitz’ chapter One-on-ones from his quintessential book The Hard Thing About Hard Things and it’s reassuring to find out I’ve been doing the same thing during the past year.
The thing about books is they formalize what you already know or are doing. In case you didn’t know it yet, then there’s an opportunity to learn. Win-win!
I do one-on-ones quite irregularly, just to make sure they don’t seem obligatory. Here are the questions Horowitz listed in his book:
If we could improve in any way, how would we do it?
What’s the number-one problem with our organization? Why?
What’s not fun about working here?
Who is really kicking ass in the company? Whom do you admire?
If you were me, what changes would you make?
What don’t you like about the product?
What’s the biggest opportunity that we’re missing out on?
What are we not doing that we should be doing?
Are you happy working here?
It’s important to realise an effective one-on-one requires the manager to act as an active listener, i.e. you’re making bottom-up happening.
Genuanceerde verslaggeving: soms is het moeilijk, soms is het makkelijk en vaak is het frustrerend. Getuige deze tweet van Dorien waarin ze opmerkt dat journalisten en vooral hun experts het soms niet goed weten.
Carrièregids van de Knack: "Nee, vaste contracten blijven bestaan <-> Ja, straks werkt iedereen freelance." Nu weet ik het nog niet hè 😉
My two cents: vaste contracten en freelancers blijven naast (maar vooral mét) elkaar bestaan. De vaste contracten zorgen voor de stabiliteit, de freelancers voor de flexibiliteit die een werkgever nodig heeft om zijn producten en diensten te kunnen aanbieden.
En dan is er in De Morgen een reeks gestart over high potentials. Ze hebben een vent van 28 uit Charleroi gevonden en die man is ontsnapt en bij McKinsey beland, een consultancy boite waar je 80 uur per week werkt, en op kosten van de werkgever in Amerika een cursus public policy is gaan volgen. Hij wilt graag iets terug doen voor de maatschappij en vindt dat Charleroi de echte wereld is. Zo zijn er nog wel een paar high potentials te vinden.
Bijvoorbeeld huppeltrutjes die 14.000 euro aan Vlerick geven en hopen daarmee wat HR-babeste impressen om de deur van een farma-reus open te krijgen om daar met wat budgetten te gaan spelen. Alleen jammer dat ze een paar weken later haar kar draait en een doctoraat wilt gaan doen en dan nog eens een post-doc in de States. 10 jaar later: nog steeds geen deur opengekregen.
Diploma’s openen misschien een deur in België, maar hogerop geraak je alleen door te werken, vooral met uw ellebogen. En met wat geluk van de juiste mensen op de juiste plaats te kennen.
Hopelijk passeert De Morgen bij Ellen van LN|Knits, die stelt tenminste wat ouw mekes in Peru aan het werk waardoor hun levensstandaard verhoogt. Dát is impact op de wereld.
boskabout 