What Kind of Hooker Takes Credit Cards?

A rich one!

Vrije meningsuiting en humor

Reclame voor Toyota die eindigt met een pa die zijn dochter afzet als ze naar het Amerikaans leger vertrekt:

Parodie voor Saturday Night Live waar een pa zijn dochter afzet als ze met IS vertrekt:

Er zijn wat mensen die niet met de parodie kunnen lachen.

Wat dichter bij huis: Peter Sagan knijpt in 2013 in de poep van een bloemenmeisje (en verontschuldigt zich daarvoor):

De organisatoren van de E3-prijs 2015 verwijzen met een kni(j)poog naar bovenstaand accident in een spandoek (maar bergen die plannen al gauw op omdat het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen met een rechtszaak dreigde):

Het moet gezegd dat ze bij de E3 wel vaker controversiële spandoeken (laten) maken. Zo was er al het bloemenmeisje Germaine, en eentje met Gaëlle (die toen net in de Playboy gestaan had) waarmee hun vorige sponsor KBC niet echt kon leven.

De reactie van het voorzitter van het organiserend comité in 2011, nadat sponsor KBC vond dat de affiche niet kon:

Ons opzet is geslaagd: iedereen heeft onze affiche gezien. De E3 staat er nu al.

Zo gaat het dan, met reclame.

Leestips:

1. Streisandeffect
2. Thought police (laat ons eerlijk zijn: niet enkel de overheid speelt thought police maar iedereen binnen onze maatschappij heeft blijkbaar het recht om geschoffeerd te raken)

Red Light Talk

Het was boven op een berg dat er “fietsers afstappen” werd geboden. Toeval wou dat het verkeerslicht rood scheen en ik voet aan grond zette. Na de top komt de afdaling en reed er een roze rok met een Volkswagen Polo rond voorbij.

Iets verderop scheen het verkeerslicht weer rood. De roze rok stond vierde in rij, maar tot een gesprek kwam het niet. Na rode lichten komt groene schijn, er werd weer gefietst en gereden. Een witgeel monster reed traag op de autobaan, het moment was gekomen om een aanval in te zetten om het meisje met de roze rok toch maar een knipoog van nabij te kunnen werpen. Neus op het stuur en maar trappen en stoempen. De snelheid werd opgedreven naar een luttele 41 kilometer per uur maar ala, het witgele monster draaide af en de roze rok reed veel sneller dan 41 kilometer per uur rechtdoor.

Nog geen vijf kilometer verder hield een jongedame in een zwarte kleine wagen – vermoedelijk weer een Polo, maar ik was te zwaar onder de indruk van haar grote zonnebril en mooie, zwarte haren – het verkeer wat op. Ze keerde in’t midden van de baan en ik moest in de remmen voor een oldtimer. Moe van de inspanning voor de roze rok (van een chasse patate gesproken…) taffelde ik op’t gemak verder naar het volgende rode verkeerslicht.

Daar als eenzame fietser aangekomen duurde het niet lang vooraleer de zwartharige met de grote zonnebril naast mij kwam staan, haar raampje naar beneden deed en me met een hese, fransgeaccenteerde stem vroeg waar de Verbrande Brug stond.

Hautain & mediocriciteit

We zijn geland en toegekomen in Hotel Hesperia, een vijfsterrenhotel ergens in Barcelona, ergens tussen de luchthaven en het centrum. De Hesperia Tower is groot, wel minstens 22 verdiepingen hoog. De lift roep je via een (capacitief en dus niet zo responsief) touchscreen waarop je het gewenste verdiep ingeeft. Het scherm toont dan welke van de vier liften je moet nemen. Innovatie maar geen perfectie.

Er werd gegeten. Gezien onze laattijdige aankomst konden we niet meeëten met de rest van de groep. Ook al werden er enkele tafels vrijgehouden in het hotelrestaurant, we mochten van het personeel niet meer mee. Geen erg, onze lieftallige gastvrouw nam ons mee naar de lobby alwaar we konden kiezen uit de kaart. Keuzeverlamming leidde naar de Tower Burger die zijn naam waarmaakte. De keuze van Jan leidde me naar rode wijn, een drank die ik stillekesaan wel kan appreciëren. Het dessert (chocoladetextuur met rode vruchtensmurrie) smaakte alvast beter dan wat de groep te eten kreeg (iets met chocolade, peer en nog iets anders).

Op de kamer staat een iPod-dock annex radiowekker van Philips. Zo’n nieuw model is alvast moeilijker in te stellen dan mijn 15-jaar oude radiowekker, maar goed, het is toch gelukt met ergens wat langer op te duwen dan ge nodig zou achten.

Zo’n vijfsterrenhotel, dat is traag draadloos internet, witte pantoffels en een badjas die twintig maten te klein zijn, een tv in de living en een HD tv in de slaapkamer, zodat ge in stereo LD blijkbaar naar gratis Lesbian Spank Inferno 5 kunt zien.

Over de liefde en de maag en misschien ook wel over lust

De liefde van de man gaat door de maag. Dat klopt. Geef mij veel en lekker eten en wat wijn en ge kunt mij zo goed als zeker krijgen die avond. Maar wat ik mij eerder vandaag afvroeg: werkt dat omgekeerd, bij de vrouwen, ook? En zo ja, welke gerechten of ingrediënten werken dan het best?

Tuurlijk, er is champagne en aardbei en plain old chocolate, maar het mag ook iets substantiëler zijn, niet? Een grapjas opperde van het met schoenen te proberen, maar daarvoor gooi ik niet genoeg met geld. Het zou ook maar taai zijn, niet? Serieuzere voorstellen waren sushi, penne met zalm, nog iemand durfde zelfs “iets vegetarisch” met wijn voor te stellen. Zou een gebrek aan vlees honger doen krijgen naar ander vlees?

(een echte wetenschapper zou dus experimenteren maar bij gebrek aan lief noch een overvloed aan gewillige slachtofferessen is een web 2.0 nerd als ik aangewezen op’t internet)

Het was volle maan en dan lopen alle vrouwen wild

Het was vrijdag volle maan en rond die periode lopen alle vrouwen wild. De ene is dan compleet verloren en slecht gezelschap die een man best in haar hoekje laat zitten wil hij het strijdveld ongeschonden verlaten (voor zover dat nog mogelijk is, een verlies laat altijd zijn sporen na, no matter what you’re trying to win), de andere loopt dan compleet bronstig rond te springen op een rock ende-o roll feestje in het Leuvense, in girl next-door bloemetjeskleedje met diepe decolleté en al. Ze had gewone platte schoenen aan, zo van die ballerina-pantoffel-achtige dingen. Me dunkt veel handiger en minder pijnlijk dan hakken van tien centimeter die vergeefs bedoeld zijn om tot aan mijn vermoedelijk één meter tachtig hoge kin te geraken. Girls: don’t bother wearing those stylish heels, I can certainly appreciate the pragmatism (maar toch veel respect voor het vermeend vrijwillig pijn lijden!). Serieus, de middelvinger richting fancyness en het neen-zeggen tegen beauty-above-pain principe, ik word daar een klein beetje rupsig van.

Over rupsig gesproken: gisteren, de dag na vrijdag en dus nog een klein beetje volle maan, was het feest in Gent. Gaan eten met een goede vriendin en haar lief, met veel drank en gelach. Zo mag het elke keer wel zijn. In combinatie met schoon volk op en rond de dansvloer, en gepaste muziek (toch in de Maecht van Ghent, op Avenue L was het maar teleurstellende 80’ies muziek, al kan dat aan hoeveelheid champagne gelegen hebben) wordt een mens wel content.

Berusting, en genieten van de simpele dingen: meer moet dat niet zijn.

Antony Arandia’s Pré-Soirée

Liefste lezer (m/v),

ik deel met u de twee laatste YouTube-video’s die ik tot nu toe gezien heb. De eerste is waarschijnlijk het debuut van ene Anthony Arandia, notoir Orlando Bloom copycat maar dan in’t Vlaams. U ziet hem en een collega in een veel te trage kortfilm genaamd Chase The Dream onderweg naar Hollywood’s stardom. En zoals elke steracteur-to-be dat gedaan heeft, leggen ook zij de weg langs publieke vernedering, reclame en porno af. Over porno gesproken, het (niet zo) spreekwoordelijke sletje van mijn lagere school doet mee als Glassex girl (haar naam kwam vandaag in me op, eventjes googelen et voilà; well online she hides).

En het tweede filmpje geeft een sfeerbeeld van Pré-Soirée in de Antwerpse Café Local. Ik ga er niet veel woorden aan vuilmaken.

Cinémanie

Er is meer in het filmspectrum dan blockbusters alleen. Daarom biedt Kinepolis al enkele jaren een alternatief aan voor de filmfan: Cinémanie.

Afgelopen dinsdag werd de zevende jaargang in Leuven afgetrapt met de vertoning van Marieke Marieke, in tegenstelling tot wat u zou kunnen vermoeden geen Brel-film. De film gaat over een meisje dat is opgegroeid zonder een vaderfiguur en dat compenseert door op te trekken met oudere mannen. De film zit vol met schone beelden van de stad Brussel en ook wel met koppels die naakt lepeltje liggen. Niet gratuit. Wel schoon.

Na de vertoning konden we praten met actrice Barbara Sarafian (een idool van Lime) en regisseur Sophie Schoukens. Zo heb ik geleerd dat het scenario eerst werd voorgelegd aan de Vlaamse filmcommissie, maar dat deze het scenario iet of wat te vulgair vond (zou Jan Verheyen voor zijn Team Spirit films met functioneel naakt geld gekregen hebben?). Daarna werd er aangeklopt aan de andere kant van de taalgrens, waar men er minder problemen mee had. Een typisch Vlaamse film met vooral Waals geld dus. Enfin, uiteindelijk stonden alle filmfondsen toch op de aftiteling hoor. 🙂

Vanaf 2 februari komt Rundskop in omloop en op 8 februari zullen Matthias Schoenaerts en regisseur Michaël R. Roskam aanwezig zijn bij de vertoning in Leuven.

’t Zit tegen

De clip van Steven H. is weeral een storm in een glas water:

Maar ik kan er mij wel mee identificeren, met zijn liedje:

1. no woman, no cry (schrappen wat niet past);
2. wegens het auto-accident en drukke Opel-fabriekslijnen: nog een maand geen auto;
3. op’t werk mocht ik van mijn bazen niet een half jaar naar’t buitenland en daar een dikke vette premie voor krijgen;
4. en thuis is m’n broer afgestudeerd als industrieel ingenieur bouwkunde en zoekt dus werk (mocht ge iets of iemand weten die zo iemand zoekt ;-)). Helaas loopt het niet van zo’n leien dakje en is onze pa iets te veel in’t stratego aan’t spelen met z’n zoon (zonder dat hij zelf goed weet hoe de arbeidsmarkt in mekaar zit), en dat botst natuurlijk. En ik mag het aanhoren, dat spreekt. Elke avond is er wel een langdurige discussie daarover. En als’t daar niet over gaat, dan wel over de verzekering van m’n nieuwe wagen. Of…
5. Er zijn geen deftige noch betaalbare woonsten te vinden in de buurt waar ik zoek. Niet dat weglopen van problemen zou lukken. You can ride, but you can’t hide!

Enfin, dat zal allemaal wel overwaaien, daar niet van. Maar den helft van wat hier bovenstaat is sowieso onnodig gezeik dat niet hoeft.

Om met een tamelijk positieve noot af te sluiten: enkele jaren geleden hebben de Revlon Spaz Queens, wat maten van me, ook eens een videoclip gemaakt. I’m featured in it!

Niets is nog wat het ooit geweest is

Alles verandert. En maar goed ook!