Af en toe log ik nog eens in op mijn @boskabout Twitter account. Ik heb daar dan altijd zeer rap spijt van omdat ik in de loop der jaren iets te veel mensen ben beginnen volgen met het niveau van Thuis, Familie of de HLN.be-commentatoren. Dat gebeurde ongeveer toen StuBru tweets van wereldsterren begon voor te lezen. Daarna zijn dan journalisten van kwaliteitskranten zoals De Tijd (maar ook van mindere-kwaliteitskranten), pundits zoals een Geert Noels en uiteindelijk ook politici op Twitter gekomen. Die laatsten zorgden dan weer voor een relletje omdat ze uitgenodigd waren op Tomorrowland.
Hopelijk roept niemand "zet die ploat af" 😀 #Tomorrowland
Dan heb je van die mopjurken die denken eens grappig te zijn en taksen te vragen op gratis Tomorrowland-tickets om toch maar die 7 politici die uitgenodigd werden te pakken te krijgen.
Het moet gezegd dat ze bij de E3 wel vaker controversiële spandoeken (laten) maken. Zo was er al het bloemenmeisje Germaine, en eentje met Gaëlle (die toen net in de Playboy gestaan had) waarmee hun vorige sponsor KBC niet echt kon leven.
De reactie van het voorzitter van het organiserend comité in 2011, nadat sponsor KBC vond dat de affiche niet kon:
Ons opzet is geslaagd: iedereen heeft onze affiche gezien. De E3 staat er nu al.
Thought police (laat ons eerlijk zijn: niet enkel de overheid speelt thought police maar iedereen binnen onze maatschappij heeft blijkbaar het recht om geschoffeerd te raken)
Halverwege juli mocht ik voor de eerste keer in mijn leven in business class vliegen. Het was met Brussels Airlines te doen, in het kader van hun party flights die ze voor Tomorrowland hadden ingelegd. Sommige vluchten waren speciaal ingelegd, met extra capaciteit en een DJ. Vrij uitzonderlijk dus. Het eten was iets specialer, de beenruimte een pak groter en de stinkende vetzak zat niet tegen jou maar een halve meter verder. Je kan je zetel kanten naar bed-vorm (pro-tip: niet doen als je een deur groot bent) en kijken naar een megagroot scherm. Pretty nifty! (Op deze vlucht was er geen stinkende vetzak te bespeuren.)
Nu, het allerbelangrijkste blijft toch wel het cabinepersoneel.
Machines rarely create vibes, people do. A smile goes a very long way.
A while ago I followed Coursera’s Computing for Data Analysis MOOC (by Roger Peng), which was more of an intro to R programming than abstract computing. Below are the four YouTube playlists (one playlist for each week).
Ik liep vandaag wat prematuur volwassen te wezen op Batibouw en belandde zodoende helemaal verloren gelopen bij de zwembaden. Eerder op de dag zat ik bij de sleutel-op-de-deur afzettersdienstverleners die u huizen met drie veel te kleine kinderkamers proberen aan te smeren. Bitch please, keep the kids, ik wil een zwembad op mijn eerste verdiep en daarna een kleine chillpartij op het terras.
Wie mij volgt op Twitter zou beginnen denken dat ik voor niets een huis aan het zoeken ben want ik ben toch altijd de pist in. Zoals vorige week bijvoorbeeld, toen zat ik twee dagen in de Elzas een Peugeot-fabriek te bezoeken en wat rally te rijden zoals Soeur Clotilde, maar dan met een robuustere auto en minder geschift. Ook: damn you zweedse ex-rally piloot die “you better step on it, or I’ll catch you” tegen me zei.
Anyway, die Peugeot 308: hij ziet er niet echt indrukwekkend waw uit zoals de nieuwe Mercedes A en CLA. Hij heeft er wel wat van weg, vanuit een bepaald standpunt lijkt hij op een kruising tussen een Mercedes A-klasse en een Audi A3 hatchback.
Maar het echt vernieuwende zit binnenin, in wat Peugeot “iCockpit” genoemd heeft: een heel clean dashboard, met een geweldig touchscreen op de middenconsole. Geen crappy graphics noch aansturing met een soortement trackpad zoals in de Lexus IS 300h (waarover in een volgende blogpost meer), maar echte touch. En het scherm reageert vrij snel: er is soms een klein beetje lag maar dat ligt eerder aan het 3G netwerk dan aan het scherm (bijvoorbeeld als je de Coyote app opstart).
En wat met het rijgedrag? Zoals in de inleiding gezegd: we hebben er redelijk speels mee gereden doorheen het geaccidenteerd parcours dat ons gedurende twee dagen werd voorgelegd in de Elzas. Cols op, cols af. Haarspeldbochten, ravijnen, pittoreske dorpjes, … dat soort dingen. Zelfs die keren dat we iets te laat moesten remmen omdat de bocht op de GPS iets minder strak leek dan ie in realiteit was, hield de wagen ons veilig op de baan.
Over veiligheid gesproken: er zit een systeem in de wagen dat kijkt of je nergens tegenaan gaat rijden. Kom je op minder dan 2 seconden van een voorligger, dan zegt het dashboard “Vehicle close”. Kom je nog dichter, dan gaat er een oranje lampje pinken. Kom je echt superdicht, dan maakt ie lawaai en als je echt gaat botsen dan remt de computer de wagen naar een zodanig lage snelheid dat de impact aanvaardbaar wordt (bvb van 50 km/u naar 20 km/u). Geen baanbrekende vernieuwing, want Volvo heeft dit al enkele jaren op z’n wagens. Maar wel goed dat Peugeot dit democratiseert. Je ziet dit remsysteem min of meer in werking in onderstaand filmpje, terwijl Sara aan het rijden is.
(Bij mij werkte het automatisch remsysteem bij een bepaalde testrun niet omdat ik aan het stuur draaide en het systeem dan veronderstelt dat je de controle overneemt en dus weet wat je aan het doen bent – I clearly did not know what I was doing.)
Het leuke aan zo eens uitgenodigd worden op persreis (vergis u niet, dit was een persreis) is dat je ook het merk zelf beter leert kennen. Peugeot is een van de weinige familiebedrijven die al meer dan 200 jaar meegaan. Oorspronkelijk begonnen met het ombouwen van een graanmolen, lang vooraleer er sprake was van auto’s. Ze maakten toen veren (voor de horlogemakers in de buurt), en zagen, en frames voor brede rokken (ge denkt toch niet dat die hofdames stijfsel in hun kleed gooiden?). Ze hebben zelfs fietsen gemaakt! Indrukwekkend en inspirerend, toch wel!
Ik was afgelopen weekend coach op een of ander startup related event in Antwerpen en heb daar toch enkele dingen vastgesteld die me wat verontrustten:
De basis van de lean startup is dat ie zijn acties baseert op gevalideerde hypotheses. Als je ene hypothese geïnvalideerd wordt omdat je succes-criterium van 60% geïnteresseerden op de Meir niet behaald werd, maar je andere hypothese wel gevalideerd wordt omdat je succes-criterium van 20% geïnteresseerden op een gespecialiseerd forum wél behaald werd, dan schort er misschien iets met je statistisch vermogen. Back to school!
Het zou misschien wel iets zijn om project management als vak in het middelbaar te introduceren.
Dito voor een cursus storytelling. Begin met het probleem duidelijk te definiëren en daarna pas de oplossingen (of waarom iets niet een oplossing is). Niet omgekeerd. Handig voor de presentatie op je pitch. En blogposts al deze die duidelijk niet genoeg storytelling in zich hebben.
Iets over mensen en te weinig zelfvertrouwen.
Iets over mensen en te veel zelfvertrouwen.
Oh well. Gelukkig zijn er nog hoofddoeken en franstalige naamplaatjes waarover we ons kunnen verontwaardigen.
boskabout 