Over dj’en

Het gebeurt zelden dat ik iets tegen kom waar ik mij ongelooflijk mee kan identificeren. Vanavond kwam ik ter ore dat er wat buzz was rond een short docu over Nina Kraviz, een house/techno dj uit Moskou. Ik heb haar op Pukkelpop zien draaien, and she was ace. I like her vibe. Ze doet haar ding, en ze heeft fun. I like it when a dj has fun. De short docu is cool. Ik herken de beelden van als ze de terminal van Zaventem binnen wandelt, de tarmac, de stage vanop Pukkelpop.

De short docu is eigenlijk al een week uit, maar blijkbaar duurt het wat eer de andere dj’s het internet bijgelezen hebben. Buzz omdat ze in een bad zit in die short docu en haar seksualiteit gebruikt om nóg bekender te worden. Big deal guys. Soit, heel wat commentaar door wat dj’s en via via ben ik op de blog van Greg Wilson beland. Rechts van de blogpost over Nina stond zijn bio, en om een of andere reden dwaalde mijn oog naar die bio vooraleer ik goed en wel begonnen was aan de blogpost over Nina.

Something clicked.

I’m a DJ from Merseyside. I started out in 1975, but stopped for almost 20 years, between 1984 and the end of 2003, at which point I started again.

One night during the period I wasn’t deejaying, turning off my mind, relaxing, and floating downstream I had what might be termed a moment of clarity. Paradoxically, although I was no longer a DJ in the literal sense I suddenly became aware that I’d never actually stopped being a DJ, for even if I was in a room with just one person I couldn’t help but ask them ‘have you heard this?’, and not only ‘heard’, but ‘have you seen this / read this?’, for it goes beyond music. Already taken somewhat aback by this nugget of self-discovery, I realised, in true eureka style, that this all pre-dates my being a DJ and goes back as far as I can remember – I’ve always had an inherent need to share, it’s absolutely central to my nature. This was quite a revelation.

So it’s no wonder that I became a Disc Jockey, for once I fell in love with those circular pieces of magical plastic during my formative years, it wasn’t a matter of choosing this as a path, the path pretty much chose me. – Greg Wilson

Something clicked.

Het draait niet per sé om mij. Wel om wat ik vind, om wat ik er speciaal aan vind, om waar ik het gevonden heb, om wanneer ik het gevonden heb, om met wie ik het wil delen, om wat ik er mee wil doen. Zelden leg ik al die redenen bloot, en deel ik nothing but the raw data. Als lokmiddel naar meer. Stay childish. Stay hungry.

 

Gestopt met tweeten

Ik ben gestopt met tweeten, na 66.666 tweets. Symboliek is belangrijk.

’t Is niet simpel, echt niet. De kleinste onnozeliteit die ge ziet op straat wilt ge dedju online gooien. Waarom? Dat blog ik misschien later wel eens.

(ik heb vanavond tomatenplanten in de grond gezet, samen met mijn grootmoeder; en daarna DJ Shadow gaan zien in de Vooruit in Gent en daarna nog nen Duvel gedronken, dat heeft gesmaakt).

Over een mislukt rollenspel in een veel te duur hotel

Dus, je bent een grote meneer van een grote internationale instantie, dikwijls ver van huis en moeder de vrouw kan niet altijd mee op je business trips. Zelf ben je zo goed als pensioengerechtigd, maar daar blijkt je libido nog lang niet aan te denken.

Op een dag (obligatory Kabouter Wesley reference) blijk je weer alleen in New York te zitten, in zo’n fancy zessterrenhotel 69 verdiepen boven 5th Avenue. Je hebt goesting en vraagt aan de maître d’hôtel achter een “gezelschapsdame”. Je beveelt de maître haar te zeggen dat ze gekleed moet zijn als meid en het ruwere werk niet mag schuwen.

In afwachting van haar komst, kruip je al maar onder de douche, kwestie van fris gewassen te zijn en zo. Chicks appreciëren hygiëne, dat heeft 50 jaar seksueel actief zijn je wel geleerd. Je komt uit je douche, half afgedroogd en daar blijkt je gevraagde meid te staan. De rest is geschiedenis.

PS: Give or take over 20 jaar zitten al die mensen op het dan equivalent van YouPorn hun lusten bot te vieren. En dan is dit mopje waarheid geworden:

During sex. I suddenly stopped and didn’t move. She: “What are you doing?” Me: “I’ve seen this on YouPorn, its called Buffering”

Druk

Ik heb vandaag

• 48 minuten naar mijn werk gefietst
• daar voor de eerste keer in 4 werkdagen niet vergaderd
• wel schermen voor een nieuwe web app getekend
• use-cases verfijnd
• spaghetti gegeten
• geluisterd naar een collega die naar dokters gaat om iets aan zijn overgewicht te doen maar daarin maar een schamele structurele steun krijgt, en in tegenstelling tot mij, niet zelf aan het bewegen gaat
• geluisterd naar een collega die iets meent te kennen van trainen met hartslagmeters
• nog eens dat van die schermen en use-cases gedaan
• naar huis gefietst aan 60-70% van mijn maximale hartslag, ik heb er een uur over gedaan, maar ik zou wel meer vet verbrand hebben
• een containerpark bezocht
• meer dan een uur intervallen gelopen, net geen 10 kilometer afgelegd
• naar muziek beluisterd in mijn feedreader (er was veel goede muziek!)
• die muziek gedeeld op de fanpage van Gehörschade Kollektiv

Op vrijdag 15 april is het trouwens feestje in Leuven, ter ere van wat verjaardagen, 60.000+ tweets en gewoon omdat een mens af en toe moet feesten. Trouwe volgers van deze blog en de bijbehorende twitter-account (en van de andere DJ’s, check de event-page) zijn meer dan welkom.

Beat It Club 4 - Affiche by @musketon

 

Special Air Mission

Ik kwam vorige week terug van Barcelona, en het bleek dan ook nog eens NAVO-top te zijn in Brussel, met als gevolg dat er een Boeing 747 en een C-17 Globemaster III (een militair cargo-vliegtuig voor de limo’s & security 4×4’s) van de 89th Airlift Wing Special Air Mission op de General Aviation parking stonden.

I love the wrong focus of this picture.

Hautain & mediocriciteit

We zijn geland en toegekomen in Hotel Hesperia, een vijfsterrenhotel ergens in Barcelona, ergens tussen de luchthaven en het centrum. De Hesperia Tower is groot, wel minstens 22 verdiepingen hoog. De lift roep je via een (capacitief en dus niet zo responsief) touchscreen waarop je het gewenste verdiep ingeeft. Het scherm toont dan welke van de vier liften je moet nemen. Innovatie maar geen perfectie.

Er werd gegeten. Gezien onze laattijdige aankomst konden we niet meeëten met de rest van de groep. Ook al werden er enkele tafels vrijgehouden in het hotelrestaurant, we mochten van het personeel niet meer mee. Geen erg, onze lieftallige gastvrouw nam ons mee naar de lobby alwaar we konden kiezen uit de kaart. Keuzeverlamming leidde naar de Tower Burger die zijn naam waarmaakte. De keuze van Jan leidde me naar rode wijn, een drank die ik stillekesaan wel kan appreciëren. Het dessert (chocoladetextuur met rode vruchtensmurrie) smaakte alvast beter dan wat de groep te eten kreeg (iets met chocolade, peer en nog iets anders).

Op de kamer staat een iPod-dock annex radiowekker van Philips. Zo’n nieuw model is alvast moeilijker in te stellen dan mijn 15-jaar oude radiowekker, maar goed, het is toch gelukt met ergens wat langer op te duwen dan ge nodig zou achten.

Zo’n vijfsterrenhotel, dat is traag draadloos internet, witte pantoffels en een badjas die twintig maten te klein zijn, een tv in de living en een HD tv in de slaapkamer, zodat ge in stereo LD blijkbaar naar gratis Lesbian Spank Inferno 5 kunt zien.

Ik blog dus ik ben

Vroeger stond hier meer persoonlijk gezever op. Enfin, gezever. Dat was serieus geschreven, maar ergens ook weer niet. En dan kwam er Twitter en werden mijn alter ego(‘s) en ikzelf daar ferm verslaafd aan en dan was er geen tijd meer om twee uur te spenderen aan een opiniestuk en bijhorende research, laat staan mooie zinnen te schrijven (en te herschrijven en dan weer te schrappen). Zodus: het bloggen viel wat weg en op den duur waren er meer delicious-samenvattingen (van dingen die ik die dag gelezen heb en/of later nog eens moet lezen) dan dat er genuine content te lezen viel.

Ondertussen ging het leven wel door hoor. Er werd afgesproken met maten en vriendinnen in Leuven, Brussel, Antwerpen en Gent, avant-premières bezocht en gebabbeld met regisseurs en figuurlijk grote actrices zoals Barbara Sarafian. Er werd gelachen met presentatrices die schoon van ver maar verre van schoon zijn en met andere dingen die ik ondertussen allang vergeten ben.

Er werd stiekem en minder stiekem met meisjes (18+ voor de slechte verstaander) gedanst. De ene had mooie, grote, blauwe ogen, de andere een geile kaaklijn. Raar hoe een kaaklijn geil kan zijn. De ene had grote borsten en kleedde zich als een halve sloerie met blote schouder, de andere ging iets meer geraffineerd gekleed. Er werden complimenten gevist en gegeven en gekregen. Er werd voor mij gekookt en ik kookte voor haar en het werd goed bevonden. Ik zette eighties plaatjes op voor hen, en er werd vrolijk gehuppeld en in de badkamer meegezongen. Als je lang genoeg kan spelen is het spel zelf bijna zo leuk als winst.

Er werd weer lustig met de wagen gereden, ook naar diep in Wallonië. Er werd vastgesteld dat er Vlamingen hun Waals lief naar ginder volgen en daar een gezapig leven leiden, temidden van allerlei groen. Er werden plannen gemaakt om iets gelijkaardig te doen, want de vastgoedprijzen swingen hier – euh – van de dansvloer recht de gordijnen in.

Er wordt tegenwoordig weer gelopen. Niet zo snel als ik het zou willen, maar dat mag ook niet verwonderen na twee maand inactiviteit (het was geleden van de 10k Gaston Roelants). Mijn tweetalige franstalige baas heeft me een tienwekendebutantenschema voor de marathon gegeven (ik heb vorig jaar de 20 km van Brussel gelopen, dus dit jaar gaan we voor de marathon), de eerste week zit er al direct een klepper van 20 kilometer in! We gaan dus eerst nog enkele weken opbouwen voor we aan dat schema beginnen.

Ik blogde niet, maar ik was wel.

Zonder liefde, warme liefde

Avant-première. Ik. Zij. Wij. Vanavond. Marieke Marieke. Cinémanie. Leuven.

Getrouwheidspremie

We lezen op de productpagina van een spaarrekening van een random bank:

aangevuld met een getrouwheidspremie van 1,50% per jaar voor alle bedragen die een jaar op uw rekening blijven staan.

Om een of andere reden lijkt dit product ons interessant, en we versluizen ons spaargeld op 7 januari 2011 naar deze random bank.

Het bedrag staat er dus op 7 januari 2012 een jaar op. Dan is de vraag: wanneer worden de intresten gestort? Het antwoord:

De intresten op de spaarrekening worden eind december / begin januari berekend. Het bedrag aan verworven intresten wordt gestort met valuta 1 januari van het jaar volgend op datgene waarin ze verworven werden. Dit intrestbedrag kunt u terugvinden op uw rekeninguittreksels en eveneens via Online Banking.

Aangezien de intresten pas op 7 januari 2012 verworven werden, zullen ze pas op 1 januari 2013 gestort worden.

Vraag van de dag: verliest ge dan een jaar aan intresten door van bank te veranderen? Of misschien beter gesteld: moet ge dan een jaar langer wachten vooraleer ge die hogere intrest ziet?

My guess: van 7 januari 2012 tot eind december 2012 staat uw geld er nog, en dat levert ook intresten op. Dus op 1 januari 2013 krijgt ge zo goed als dubbele intrest.

De Wereld

De wereld is te groot om te kunnen vatten. We kijken met onze ogen en zien wat onze filters doorlaten. Van het visuele spectrum naar in uitgesteld relais vertelde weergaves van feiten.

Zo is er Wikileaks.org en zijn boegbeeld Julian Assange. De meneer coördineert wat grotere lekken van secret-bestempelde documenten van allerhande landen en wordt na een tijdje opgejaagd door een internationaal opsporingsbevel ten gevolge van enkele verkrachtingen of pogingen daartoe. Blijkt hij in Zweden last te hebben omwille van een vrouw waar hij ’s avonds mét condoom, maar de ochtend erna zónder, seks had. Eerst vond ze dat niet erg, maar na enkele dagen is ze klacht gaan neerleggen omdat ze die ochtend onbeschermde seks hadden. In Zweden is dat een serieus misdrijf. Vrouwen die van gedacht veranderen: niks dan miserie!

Ondertussen wordt Wikileaks.org van de Amazon Web Services servers gegooid omdat de algemene voorwaarden geschonden werden (“u bezit copyright voor alles wat u publiceert” is vaag maar soms ook weer niet). Conspiracy-kundigen zagen algauw de hand van een of andere Republikein die Amazon aanmaande om Wikileaks.org eraf te gooien. Verhuizen dan maar naar elders, maar blijkbaar staan de hosting providers te velde daar niet voor te springen.

En dan zijn er geruchten dat Visa geen stortingen aan Wikileaks meer toelaat (maar wel nog aan organisaties als de KKK; niet voluit geschreven omdat ik er over struikel). Rare shizzle en wie moet je op den duur geloven?

Ondertussen blijkt dat Julian Assange zich heeft aangemeld bij de Engelse politie. Zijn advocaat zou pas 24 uur voor de uitlevering aan Zweden bij hem mogen komen. Geen borgtocht mogelijk omdat het om een zedenschennis gaat.

Oh, en dan is er nog het verhaal van een of andere geëncrypteerde “insurance” die online staat. Als er iets zou mislopen met Assange of Wikileaks tout court, dan wordt de sleutel van de encryptie vrijgegeven en weet de hele wereld wat al die boze overheden achter onze en elkaars rug doen. Die insurance is geëncrypteerd volgens een Amerikaanse standaard: de Advanced Encryption Standard (AES). AES is een Belgisch algoritme, Rijndael genaamd. Ontworpen door Vincent van COSIC van de KU Leuven en Joan van Proton. Hun Rijndael heeft zoveel jaren geleden een wedstrijd van het NIST gewonnen omdat het tamelijk straf én efficiënt was. Hoezee. Omdat ik dat wist was ik bijna op Radio 1 geweest, maar dat zag ik niet echt zitten. Ik heb ze maar doorverwezen naar professor doctor ingenieur Bart Preneel die in Singapore bleek te zitten.

Veel van bovenstaande zal u niet gelezen hebben in de kranten. Dat is geen erg. Dat ik de afgelopen zomer nog steeds mis, dat staat er ook niet in. Ook dat is geen erg.