Vrije meningsuiting en humor

Reclame voor Toyota die eindigt met een pa die zijn dochter afzet als ze naar het Amerikaans leger vertrekt:

Parodie voor Saturday Night Live waar een pa zijn dochter afzet als ze met IS vertrekt:

Er zijn wat mensen die niet met de parodie kunnen lachen.

Wat dichter bij huis: Peter Sagan knijpt in 2013 in de poep van een bloemenmeisje (en verontschuldigt zich daarvoor):

De organisatoren van de E3-prijs 2015 verwijzen met een kni(j)poog naar bovenstaand accident in een spandoek (maar bergen die plannen al gauw op omdat het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen met een rechtszaak dreigde):

Het moet gezegd dat ze bij de E3 wel vaker controversiële spandoeken (laten) maken. Zo was er al het bloemenmeisje Germaine, en eentje met Gaëlle (die toen net in de Playboy gestaan had) waarmee hun vorige sponsor KBC niet echt kon leven.

De reactie van het voorzitter van het organiserend comité in 2011, nadat sponsor KBC vond dat de affiche niet kon:

Ons opzet is geslaagd: iedereen heeft onze affiche gezien. De E3 staat er nu al.

Zo gaat het dan, met reclame.

Leestips:

1. Streisandeffect
2. Thought police (laat ons eerlijk zijn: niet enkel de overheid speelt thought police maar iedereen binnen onze maatschappij heeft blijkbaar het recht om geschoffeerd te raken)

A weekend out with a german redhead

“Let me cruise through my hometown, I know the way.” zei ze. Haar prachtige blonde manen vielen nog even na nadat ze instapte om het stuur over te nemen van de nieuwe Audi A3. Bij een vrouw met stijl hoort een auto met stijl, zo simpel kan het leven soms zijn.

Enkele dagen eerder werd tegen mij hetzelfde gezegd als wat ik tegen haar zei: “bij een automatique altijd je linkervoet zo ver mogelijk van de pedalen houden.” Zo simpel kan het leven soms zijn.

Ik duwde met mijn rechtervoet op het gaspedaal en liet de 180 pk van de motor zijn vrije gang gaan. We reden’s avonds de duisternis in en gingen for old times’ sake onder landende vliegtuigen staan.

De Xenon lampen begeleidden ons veilig door de nacht, net als de muziek die vanaf de rode BlackBerry Z10 over Bluetooth door het Bang & Olufsen soundsystem klinkt. Praktisch. Tom Ruijg, een dj uit Nederland, en zijn vriendin waren alvast onder de indruk van de klank, net als de niet-thuisgebleven helft van Catz n Dogz. Hun muziekselectie klonk later die avond gewillig door de boxen van de Mirano. De meisjes dansten sensueel op het opgelegde ritme, de jongens keken hun ogen lustig uit.

Het werd eindelijk die zonnige zondagnamiddag en we reden door haar hemelse hometown. We kochten een ijsje en lekten het op achter een hoekje. Daarna gingen we op restaurant en streelde ze mijn rechterdij. A perfect ending.

Het betere vingerwerk

Vrijdagavond was het dat optreden van Triggerfinger, bovenop het MAS in Antwerpen. Toplocatie, topartiesten en topgezelschap. Een klein bommetje erop en een kwart van cool en lekker “online” Vlaanderen lag ergens in het water van de Antwerpse marina.

Triggerfinger kwam er spelen op uitnodiging van Red Bull, die mannen van de gevleugelde stallion en Formule 1 en andere extreme sports. Deze keer lanceerden ze Red Bull Mobile (en en passant ook Red Bull Roofs), iets zoals Mobile Vikings maar dan op het Mobistar netwerk.

In het filmpje hieronder heb ik Helmut Lotti een hoofdrol gegeven, maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat die daar kwam doen. Famous reality tv?

Red Light Talk

Het was boven op een berg dat er “fietsers afstappen” werd geboden. Toeval wou dat het verkeerslicht rood scheen en ik voet aan grond zette. Na de top komt de afdaling en reed er een roze rok met een Volkswagen Polo rond voorbij.

Iets verderop scheen het verkeerslicht weer rood. De roze rok stond vierde in rij, maar tot een gesprek kwam het niet. Na rode lichten komt groene schijn, er werd weer gefietst en gereden. Een witgeel monster reed traag op de autobaan, het moment was gekomen om een aanval in te zetten om het meisje met de roze rok toch maar een knipoog van nabij te kunnen werpen. Neus op het stuur en maar trappen en stoempen. De snelheid werd opgedreven naar een luttele 41 kilometer per uur maar ala, het witgele monster draaide af en de roze rok reed veel sneller dan 41 kilometer per uur rechtdoor.

Nog geen vijf kilometer verder hield een jongedame in een zwarte kleine wagen – vermoedelijk weer een Polo, maar ik was te zwaar onder de indruk van haar grote zonnebril en mooie, zwarte haren – het verkeer wat op. Ze keerde in’t midden van de baan en ik moest in de remmen voor een oldtimer. Moe van de inspanning voor de roze rok (van een chasse patate gesproken…) taffelde ik op’t gemak verder naar het volgende rode verkeerslicht.

Daar als eenzame fietser aangekomen duurde het niet lang vooraleer de zwartharige met de grote zonnebril naast mij kwam staan, haar raampje naar beneden deed en me met een hese, fransgeaccenteerde stem vroeg waar de Verbrande Brug stond.

Hautain & mediocriciteit

We zijn geland en toegekomen in Hotel Hesperia, een vijfsterrenhotel ergens in Barcelona, ergens tussen de luchthaven en het centrum. De Hesperia Tower is groot, wel minstens 22 verdiepingen hoog. De lift roep je via een (capacitief en dus niet zo responsief) touchscreen waarop je het gewenste verdiep ingeeft. Het scherm toont dan welke van de vier liften je moet nemen. Innovatie maar geen perfectie.

Er werd gegeten. Gezien onze laattijdige aankomst konden we niet meeëten met de rest van de groep. Ook al werden er enkele tafels vrijgehouden in het hotelrestaurant, we mochten van het personeel niet meer mee. Geen erg, onze lieftallige gastvrouw nam ons mee naar de lobby alwaar we konden kiezen uit de kaart. Keuzeverlamming leidde naar de Tower Burger die zijn naam waarmaakte. De keuze van Jan leidde me naar rode wijn, een drank die ik stillekesaan wel kan appreciëren. Het dessert (chocoladetextuur met rode vruchtensmurrie) smaakte alvast beter dan wat de groep te eten kreeg (iets met chocolade, peer en nog iets anders).

Op de kamer staat een iPod-dock annex radiowekker van Philips. Zo’n nieuw model is alvast moeilijker in te stellen dan mijn 15-jaar oude radiowekker, maar goed, het is toch gelukt met ergens wat langer op te duwen dan ge nodig zou achten.

Zo’n vijfsterrenhotel, dat is traag draadloos internet, witte pantoffels en een badjas die twintig maten te klein zijn, een tv in de living en een HD tv in de slaapkamer, zodat ge in stereo LD blijkbaar naar gratis Lesbian Spank Inferno 5 kunt zien.

Het was volle maan en dan lopen alle vrouwen wild

Het was vrijdag volle maan en rond die periode lopen alle vrouwen wild. De ene is dan compleet verloren en slecht gezelschap die een man best in haar hoekje laat zitten wil hij het strijdveld ongeschonden verlaten (voor zover dat nog mogelijk is, een verlies laat altijd zijn sporen na, no matter what you’re trying to win), de andere loopt dan compleet bronstig rond te springen op een rock ende-o roll feestje in het Leuvense, in girl next-door bloemetjeskleedje met diepe decolleté en al. Ze had gewone platte schoenen aan, zo van die ballerina-pantoffel-achtige dingen. Me dunkt veel handiger en minder pijnlijk dan hakken van tien centimeter die vergeefs bedoeld zijn om tot aan mijn vermoedelijk één meter tachtig hoge kin te geraken. Girls: don’t bother wearing those stylish heels, I can certainly appreciate the pragmatism (maar toch veel respect voor het vermeend vrijwillig pijn lijden!). Serieus, de middelvinger richting fancyness en het neen-zeggen tegen beauty-above-pain principe, ik word daar een klein beetje rupsig van.

Over rupsig gesproken: gisteren, de dag na vrijdag en dus nog een klein beetje volle maan, was het feest in Gent. Gaan eten met een goede vriendin en haar lief, met veel drank en gelach. Zo mag het elke keer wel zijn. In combinatie met schoon volk op en rond de dansvloer, en gepaste muziek (toch in de Maecht van Ghent, op Avenue L was het maar teleurstellende 80’ies muziek, al kan dat aan hoeveelheid champagne gelegen hebben) wordt een mens wel content.

Berusting, en genieten van de simpele dingen: meer moet dat niet zijn.

Ik blog dus ik ben

Vroeger stond hier meer persoonlijk gezever op. Enfin, gezever. Dat was serieus geschreven, maar ergens ook weer niet. En dan kwam er Twitter en werden mijn alter ego(‘s) en ikzelf daar ferm verslaafd aan en dan was er geen tijd meer om twee uur te spenderen aan een opiniestuk en bijhorende research, laat staan mooie zinnen te schrijven (en te herschrijven en dan weer te schrappen). Zodus: het bloggen viel wat weg en op den duur waren er meer delicious-samenvattingen (van dingen die ik die dag gelezen heb en/of later nog eens moet lezen) dan dat er genuine content te lezen viel.

Ondertussen ging het leven wel door hoor. Er werd afgesproken met maten en vriendinnen in Leuven, Brussel, Antwerpen en Gent, avant-premières bezocht en gebabbeld met regisseurs en figuurlijk grote actrices zoals Barbara Sarafian. Er werd gelachen met presentatrices die schoon van ver maar verre van schoon zijn en met andere dingen die ik ondertussen allang vergeten ben.

Er werd stiekem en minder stiekem met meisjes (18+ voor de slechte verstaander) gedanst. De ene had mooie, grote, blauwe ogen, de andere een geile kaaklijn. Raar hoe een kaaklijn geil kan zijn. De ene had grote borsten en kleedde zich als een halve sloerie met blote schouder, de andere ging iets meer geraffineerd gekleed. Er werden complimenten gevist en gegeven en gekregen. Er werd voor mij gekookt en ik kookte voor haar en het werd goed bevonden. Ik zette eighties plaatjes op voor hen, en er werd vrolijk gehuppeld en in de badkamer meegezongen. Als je lang genoeg kan spelen is het spel zelf bijna zo leuk als winst.

Er werd weer lustig met de wagen gereden, ook naar diep in Wallonië. Er werd vastgesteld dat er Vlamingen hun Waals lief naar ginder volgen en daar een gezapig leven leiden, temidden van allerlei groen. Er werden plannen gemaakt om iets gelijkaardig te doen, want de vastgoedprijzen swingen hier – euh – van de dansvloer recht de gordijnen in.

Er wordt tegenwoordig weer gelopen. Niet zo snel als ik het zou willen, maar dat mag ook niet verwonderen na twee maand inactiviteit (het was geleden van de 10k Gaston Roelants). Mijn tweetalige franstalige baas heeft me een tienwekendebutantenschema voor de marathon gegeven (ik heb vorig jaar de 20 km van Brussel gelopen, dus dit jaar gaan we voor de marathon), de eerste week zit er al direct een klepper van 20 kilometer in! We gaan dus eerst nog enkele weken opbouwen voor we aan dat schema beginnen.

Ik blogde niet, maar ik was wel.

Antony Arandia’s Pré-Soirée

Liefste lezer (m/v),

ik deel met u de twee laatste YouTube-video’s die ik tot nu toe gezien heb. De eerste is waarschijnlijk het debuut van ene Anthony Arandia, notoir Orlando Bloom copycat maar dan in’t Vlaams. U ziet hem en een collega in een veel te trage kortfilm genaamd Chase The Dream onderweg naar Hollywood’s stardom. En zoals elke steracteur-to-be dat gedaan heeft, leggen ook zij de weg langs publieke vernedering, reclame en porno af. Over porno gesproken, het (niet zo) spreekwoordelijke sletje van mijn lagere school doet mee als Glassex girl (haar naam kwam vandaag in me op, eventjes googelen et voilà; well online she hides).

En het tweede filmpje geeft een sfeerbeeld van Pré-Soirée in de Antwerpse Café Local. Ik ga er niet veel woorden aan vuilmaken.

2010: the sequel

Deel 1 van mijn jaaroverzicht eindigde met een Lekker Wijf op de luchthaven, and guess what, deel 2 (zie hierboven) begint met datzelfde Lekker Wijf op de luchthaven! Verder ziet u

• voor de eerste keer een Airbus A380 die opstijgt vanop EBBR,
• hip camerawerk,
• een blonde (!) Arabische buikdanseres in Libanon,
• de zon,
• part of the Lerkeveld crew,
• een histerische rappara-roeper,
• een DC10-style sitdown op het Blauer See festival in Duitsland (track: Reboot – Caminando),
• een sigaret die aangestoken wordt voor een blondine die denkt dat ik voor Facebook aan het filmen ben,
• een elektroknecht,
• Ms Jackass,
• Gehorschade Kollektiv dat Uphigh Collective – Blend (vocals by Delvis!) speelt op het einde van een feestje in de Brusselse Claridge,
• Villa die hun edit van Anita Meyer – Why Tell Me Why spelen op Avenue L,
• iets wat ik verdenk de Take That cover van Relight My Fire te zijn (again op Avenue L),
• de trein naar Madrid,
• een feest featuring Gehorschade Kollektiv in Spanje,
• een hippe hotelkamer,
• Casanova,
• shooting from the hip,
• Fredo van Villa en The Magician (ex-Aeroplane),
• confetti,
• een babe die sexy danst met de camera(man),
• sneeuw (veel sneeuw!) en
• een countdown.

2010 was de max (vooral off-camera)!

PS: Als er een deel 3 komt, dan zal het zijn met crappy footage taken with the BlackBerry.

’t Zit tegen

De clip van Steven H. is weeral een storm in een glas water:

Maar ik kan er mij wel mee identificeren, met zijn liedje:

1. no woman, no cry (schrappen wat niet past);
2. wegens het auto-accident en drukke Opel-fabriekslijnen: nog een maand geen auto;
3. op’t werk mocht ik van mijn bazen niet een half jaar naar’t buitenland en daar een dikke vette premie voor krijgen;
4. en thuis is m’n broer afgestudeerd als industrieel ingenieur bouwkunde en zoekt dus werk (mocht ge iets of iemand weten die zo iemand zoekt ;-)). Helaas loopt het niet van zo’n leien dakje en is onze pa iets te veel in’t stratego aan’t spelen met z’n zoon (zonder dat hij zelf goed weet hoe de arbeidsmarkt in mekaar zit), en dat botst natuurlijk. En ik mag het aanhoren, dat spreekt. Elke avond is er wel een langdurige discussie daarover. En als’t daar niet over gaat, dan wel over de verzekering van m’n nieuwe wagen. Of…
5. Er zijn geen deftige noch betaalbare woonsten te vinden in de buurt waar ik zoek. Niet dat weglopen van problemen zou lukken. You can ride, but you can’t hide!

Enfin, dat zal allemaal wel overwaaien, daar niet van. Maar den helft van wat hier bovenstaat is sowieso onnodig gezeik dat niet hoeft.

Om met een tamelijk positieve noot af te sluiten: enkele jaren geleden hebben de Revlon Spaz Queens, wat maten van me, ook eens een videoclip gemaakt. I’m featured in it!