Vandaag zat Total, het langverwachte en veel te laat uitgekomen van SebastiAn, in de brievenbus. 22 niet al te lange nummers, enkelen maar een kort intermezzo van hoogstens een halve minuut.
Er staan enkele van zijn hits (niet allemaal, zo ontbreekt Walkman) op, en ook enkele kleine pareltjes. Love in Motion, featuring Mayer Hawthorne, heeft wat weg van een Prince nummer, which I like very much.
Een ander nummer dat ik kan appreciëren is Arabest. Een lekker, redelijk zomers nummer. En dat gaat over in Prime. Niet zo’n fameus goed nummer, wat vooral opvalt is de sampling uit Frank Sinatra’s Love & Marriage (jullie welbekend van de legendarische tv-serie Married With Children):
Total is uit op Ed Banger Records, en via Because Music gelicenseerd aan Warner Music Belgium. Te koop in de betere muziekwinkel, alsook op iTunes.
Als het over smartphones gaat, dan is er maar één referentie: Apple’s iPhone. Om de zoveel tijd lanceert Apple een nieuwe versie waarbij je maar kunt kiezen uit twee dingen: normaal of veel geheugen om muziek en video en al op te zetten. Je betaalt dan 640 euro of 750 euro. Makkelijke keuze.
Bij hun concurrenten zit dat anders: die doen aan zogenaamd marktonderzoek en besluiten dan dat iedereen een beetje vanalles wilt: de ene een smartphone aan 150 euro, de andere 300 euro, dan iemand 500 euro en dan is de grens eigenlijk bereikt voor sane persons. Bij kapitaalkrachtige, semi-intelligente mensen met teveel tijd krijg je dan wel het volgend fenomeen: keuzeverlamming. Ze onderzoeken alle mogelijkheden, komen zot van de verschillende opties bij verschillende merken die hen iet of wat aanstaan waarbij het uiteindelijk gaat over een verschil van ochgotonzelieveneerdieaankleinekindjeskomt 100 euro en 3 megapixels meer of minder en ne flash die op niets trekt.
Zo had Sony Ericsson gisteren vier modellen gepresenteerd in de Brusselse Claridge:
de Xperia neo
de Xperia PLAY
de Xperia pro
en nog eentje de Xperia arc
Vier modellen, dat is op het randje he. De Xperia PLAY (met kleine letters blijkbaar) heeft een uitschuifbare Playstation controller in zich, terwijl de Xperia arc een kromming in zich heeft (logische naamgeving he ;-)) en voor de rest ongeveer hetzelfde is als de andere modellen (op het design na dan).
De Xperia pro heeft uiteraard een uitschuifbaar toetsenbord (maar de toetsen zijn van rubber, dus tactiel maar ook weer niet zo tactiel als bijvoorbeeld bij mijn BlackBerry) en de neo, ja, die is wel nieuw: HDMI 1.4 interface zodat je hem kan verbinden met je tv en de gemaakte HD filmpjes en foto’s kan tonen (dus van gsm naar tv) én met de afstandsbediening van je tv de gsm kan bedienen (dus van tv naar gsm, pretty neat!). Verder heeft ie ook DLNA, en dat is een standaard die draadloos automagisch connecteren van devices (zoals tv’s en smartphones) mogelijk maakt en tegenwoordig overal inzit, maar dikwijls een beetje “verbeterd” is door de fabrikant zodat ie enkel werkt met producten van zijn eigen merk. Niet zo bij Sony Ericsson. Hoera!
Drie dingen die ik mee naar huis wou nemen:
de Xperia neo (of misschien toch de pro? I’m a keyboard sucker…)
een witte leren zetel
Alice Avery (zie hieronder, en volgens mij is ze Belgisch en niet Amerikaans ofzo, totally awesome maar wel wat autotune derin, da’s dan weer minder!)
(ge ziet van hier da’k overal “TM” bij “Xperia” ga zetten!)
Erotic City werd in 1984 (’t was echt wel een goed jaar) door Prince gereleased als B-kantje van Let’s Go Crazy. Op 31 maart 2010 werd er over verteld door DJ Lindsey op Eli Escobar’s blog. De schijf heeft als subtitel “Make love not war Erotic City come alive”. Ha, een hippie-plaat! Volgestoken met een geile baslijn. En schunnige referenties maat, schunnige referenties! ’t Is te zeggen: als ge goed zoekt, vindt ge er misschien twee terug. Preuts Amerika moest wel doen alsof het “funk” in plaats van “fuck” hoorde…
We can fuck until the dawn, making love till cherry’s gone.
Ja, die Prince, ’t was in den tijd een klein vunzigaardje, mijn gedacht!
DJ Anonymous draait het ergens in enen zijnen hof:
boskabout 