Ik ben het beu. De middelmatigheid. Van u. En van u. En van hem daar. En van haar. En vooral van mezelf. Wij doen allemaal maar half werk, en als we iets goed willen doen, dan zegt de baas dat het niet mag of dat het niet kan omdat het van iemand anders niet mag. Soms zonder uitleg.
Ik ben het beu, die middelmatigheid van me. Ik twitter er maar op los, en zit elk vrij moment in Google Reader blogposts te lezen vol met opiniestukken over tech nieuws, levensverhalen van de Guido of schone prentjes gekozen door Julie of Sabrina. Ik neem veel op, en geef bitter weinig terug. Ooit, in een ver en grijs verleden was het anders. Toen moest er maar iemand vragen achter hulp of ik stond er. Nu moeten de mensen een nummertje nemen. Een gsm-lader nodig? Oh, over vijf dagen kan ik wel eens langskomen. Liefdesproblemen? Oh, maandag kan ik geen luisterend oor met een mening komen spelen want examen en dinsdag moet onze pa naar de rechter en ben ik ’s avonds best thuis om te luisteren en woensdagavond moeten we het land gaan redden; donderdag goed? Ik kook wel hoor! Nee, vrijdag gaat niet want – sorry ik was even Twitter gaan checken – nee, vrijdag gaat niet want dan ga ik sushi eten met de ex-collega’s.
Hmmmmmmmm sushi.
Ik ben vandaag, na m’n examen, sushi gaan eten in de Sushi Shop op de Avenue Louise. Blijkbaar kan je er ’s middags enkel take away opeten in het restaurant zelf. Dat bespaart ongetwijfeld iets. Ik had blijkbaar een doosje genomen waardoor ik recht had op een boîte warme rijst en een salade. Omdat ik het niet zo heb op tofu heb ik de wortelen gekozen. Die zagen er warm uit maar waren gelukkig koud. Djeezes, het trok op niets. En die pipo had me dan nog niet eens het potteke om de sojasaus in te doen meegegeven, en dan mocht ik daar nog eens achter. Is dat nu echt zo moeilijk om goed te doen?
Goed doen. Knoop het in uw oren.
boskabout 