Voila, Flexyflow en mezelf zijn eindelijk in Libanon gearriveerd. Internet op de kamer is gefixt, de airco afgezet (15 graden is me toch wel iets te koud :-)). Nog rap wat stuff posten dat ik morgen ga vergeten zijn:
- Tijdens het opstijgen vanop Zaventem stonden er wat Amerikaanse vliegers op Abelag: ne C-17 Globemaster III (voor de limo’s) en een Boeing 747 van The United States of America.
- Een tomatensapke gevraagd en gekregen op de vlieger naar Frankfurt.
- Die vlucht duurde maar 35 minuten, we waren er veel te vroeg want we moesten wachten op een chauffeur voor de slurf.
- Ze hebben ons dan maar met den trap naar beneden gelaten en den bus op gegooid:
Showbizz Bart heeft op Frankfurt 8 euro betaald om op’t internet te kunnen. We waren er amper een uur. En dan noemen ze mij verslaafd!- Op de Lufthansa-vlieger naar Beirut was er niet veel plaats.
Ge kunt niet alles hebben in het leven. 🙂
De Duits-Libanese meisjes naast mij vonden die kletskop-steward ne knappe. Duits is trouwens toch wat anders dan Nederlands. Respect Jean-Marie!- Visum-wachtrij-hel op de luchthaven. Need I say more?
- Een J&B ontvangstcomité (met fleske water en be-responsible flyer): hoezee! \o/
- Ze rijden hier door’t rood! Allez, wij! (de hierboven vermelde Duits-Libanese meisjes hadden mij al gewaarschuwd)
- We zitten in Hotel Monroe, rechtover het meest fancy (volgens de hierboven vermelde Duits-Libanese meisjes) hotel van Beirut: de Phoenicia Intercontintal.
En nu maken da’k ga slapen, ’t is hier nu 5h15 (een uur verschil met België), om 10h30 is’t ontbijt gedaan, so this is gonna be painful. But you only live once!
boskabout 