Bowie, David

Mijn vroegste herinnering aan David Bowie dateert uit het vierde middelbaar, ondertussen toch al zo’n 15 jaar geleden. Voor Engels hadden we letterlijk een vetzak met een baard als leraar. Hij speelde in een band genaamd de Phat Bastards, not kidding. Of hij fan was van Bowie, dat weet ik niet meer, maar wel dat zijn vervanger ergens halverwege het schooljaar ongelooflijk hard dweepte met Bowie.

Nu, die vervanger was een loser van zal-ik-hem-daar-eens-gaan-hebben, dus wij rolden nogal tamelijk collectief met onze ogen toen hij weer maar eens een loftrompet afstak over het muzikale genie David Bowie.

Wist ik toen veel, mijn muziekkennis beperkte zich tot enkele achteraf bekeken verkeerd gelopen Hitbox cd’s en een LP met een liveshow van Urbanus uit de jaren ’70. Maar goed, fast-forward vijf jaar en daar is niemand anders dan David Guetta die een bootleg remix gemaakt had van Bowie’s We Could Be Heroes. Dat was de moment waarop de mannen van Swedish House Mafia al eens hun neus aan het venster kwamen steken met remixen van Eurythmics en dergelijke, die ook door Guetta in zijn podcasts gespeeld werden.

Wist ik toen veel… Tegenwoordig gaat het al wat beter al ken ik nog steeds maar een fractie van Bowie’s oeuvre. Little Wonder en The Hearth’s Filthy Lesson zijn titels die ik vandaag pas hoorde vallen – en nog steeds moet beluisteren – maar James Murphy’s Hello Steve Reich Mix van Love Is Lost ken ik dan weer wel.

Tuurlijk ken ik zijn klassiekers wel, al durf ik al eens te vergeten dat China Girl van zijn hand is. Dat gebeurt, en dat is geen erg. Ik kan niet alles weten. Alleen maar genieten. Zeker als 2manydj’s Space Oddity als afsluiter draaien op hun Despacio soundsystem met space decoration.

Monkey See Monkey Do

Eigenlijk was gisteravond best wel een leuke avond. Ik was op bezoek bij Newsmonkey om hun één-jarig bestaan te vieren, true startup style in Brussels Valley. Een blij weerzien met Gelerobbie ook, een van de meest open en wijze mensen die ik ken. Hij bracht me in contact met de grootste investeerder achter Newsmonkey. Een zeer interessant gesprek, zo eens praten met een Zeer Rijk Iemand. You had to be there.

Bij Newsmonkey geloven ze dat ze de leeftijdscategorie 18-34 (ofzoiets) het best kunnen benaderen. Met lijstjes, memes en kwaliteitsjournalistiek. En technologie om het te staven. En ze doen research.

Bij Newsmonkey geloven ze in zichzelf.

Going the extra (s)mile

Halverwege juli mocht ik voor de eerste keer in mijn leven in business class vliegen. Het was met Brussels Airlines te doen, in het kader van hun party flights die ze voor Tomorrowland hadden ingelegd. Sommige vluchten waren speciaal ingelegd, met extra capaciteit en een DJ. Vrij uitzonderlijk dus. Het eten was iets specialer, de beenruimte een pak groter en de stinkende vetzak zat niet tegen jou maar een halve meter verder. Je kan je zetel kanten naar bed-vorm (pro-tip: niet doen als je een deur groot bent) en kijken naar een megagroot scherm. Pretty nifty! (Op deze vlucht was er geen stinkende vetzak te bespeuren.)

Nu, het allerbelangrijkste blijft toch wel het cabinepersoneel.

Machines rarely create vibes, people do. A smile goes a very long way.

 

Over La Fille d’O, entrepreneurship en België

Ik weet mooie lingerie te appreciëren maar voor de rest ken ik er weinig van hoor. Dit weekend viel een opiniestuk van Murielle Scherre – zaakvoerder van belgisch lingerie-merk La fille d’O met een heel uitgesproken, no bullshit branding – te lezen in ZO, een maandblad uitgegeven door UNIZO.

Ik vind de quote naast het opiniestuk wat jammer. De quote voelt negatief aan, is meer gezaag en afgunstig dan een oproep tot initiatief en ondernemerschap. “Lef tonen, er gewoon aan beginnen: dat is ‘ondernemen'” ware beter geweest. Maar daarom niet correct.

Een zaak beginnen, dat is niet zomaar in het duister springen. Je moet aan marktonderzoek doen, valideren of je product (al dan niet een dienst, wat typischer is voor België) en je business model wel steek houden en nog zoveel meer.* Liefst vooraleer je jezelf een loon uitkeert dat lager is dan wat een dopper zou verdienen. Maar goed, het is dan weer wel de normaalste zaak dat de werkgever als laatste aan de kassa passeert. Jammer genoeg beseffen wij Belgen dat niet.

Lef tonen, er gewoon aan beginnen: dat is ‘ondernemen’. – Murielle Scherre

Voor de volledigheid, een reclamefilmpje van La fille d’O:

* Een startup is een organisatie die op zoek is naar een business model dat op lange termijn kan overleven. Misschien heeft La fille d’O dat business model nog niet gevonden? Who knows, ik heb geen intern zicht en zou het an sich ook niet moeten hebben. 🙂

* (bis) Tools die je kunnen helpen bij die allereerste validatiestappen zijn het Business Model Canvas en het Value Proposition Canvas. Zij zouden je moeten leiden naar een product-market fit. En dus ook moeten vermijden dat je als zaakvoerder jezelf te weinig loon uitkeert. (Wat niet wegneemt dat de loonkosten in België hoger zijn dan elders in de wereld, maar ik denk dat de branding van La fille d’O sterk genoeg is om meer te vragen.)

Waw! Wat een reclame voor Tesla!

Goeie reclame!

The absolute opposite of ordinary

Thatcher

Thatcher is dood. The Iron Lady. No more. Ik ben te jong om eigenlijk goed te beseffen wat ze voor de wereld betekende.

Op de VRT werd ze afgeschilderd als een rebel die haar eigen zin deed. Dat vind ik ergens wel leuk. Als je je leven laat leiden door anderen, dan kan je er maar beter meteen een eind aan maken. (Just kidding, doe wat je wil.)

In mijn geheugen ken ik Thatcher enkel van de Falklands-oorlog(en) met Argentinië (de Harrier vliegtuigen die konden blijven hangen in de lucht!) en die flauwe Urbanus mop waarbij hij een bus verf mee naar Engeland bracht, for the poor children (om de poort te schilderen, nvdr), aja, ’t was daar crisis he, aja.

Thatcher is gestorven als barones en zal een ceremoniële begrafenis krijgen. Rest in peace.

Fochfan

Ik ben fan van wat Jan doet met het Fochplein.

Antony Arandia’s Pré-Soirée

Liefste lezer (m/v),

ik deel met u de twee laatste YouTube-video’s die ik tot nu toe gezien heb. De eerste is waarschijnlijk het debuut van ene Anthony Arandia, notoir Orlando Bloom copycat maar dan in’t Vlaams. U ziet hem en een collega in een veel te trage kortfilm genaamd Chase The Dream onderweg naar Hollywood’s stardom. En zoals elke steracteur-to-be dat gedaan heeft, leggen ook zij de weg langs publieke vernedering, reclame en porno af. Over porno gesproken, het (niet zo) spreekwoordelijke sletje van mijn lagere school doet mee als Glassex girl (haar naam kwam vandaag in me op, eventjes googelen et voilà; well online she hides).

En het tweede filmpje geeft een sfeerbeeld van Pré-Soirée in de Antwerpse Café Local. Ik ga er niet veel woorden aan vuilmaken.

Hotter than July

Net gevonden in mijn feedreader, via de blog van Fin DJ Anonymous: een vijfenvijftig minuten durende documentaire over Stevie Wonder (voor de onwetenden: Stevie Wonder is een notoir muzikaal talent uit de jaren zeventig en tachtig).

Ik sta er van versteld hoever men al stond in de jaren zeventig.