Bowie, David

Mijn vroegste herinnering aan David Bowie dateert uit het vierde middelbaar, ondertussen toch al zo’n 15 jaar geleden. Voor Engels hadden we letterlijk een vetzak met een baard als leraar. Hij speelde in een band genaamd de Phat Bastards, not kidding. Of hij fan was van Bowie, dat weet ik niet meer, maar wel dat zijn vervanger ergens halverwege het schooljaar ongelooflijk hard dweepte met Bowie.

Nu, die vervanger was een loser van zal-ik-hem-daar-eens-gaan-hebben, dus wij rolden nogal tamelijk collectief met onze ogen toen hij weer maar eens een loftrompet afstak over het muzikale genie David Bowie.

Wist ik toen veel, mijn muziekkennis beperkte zich tot enkele achteraf bekeken verkeerd gelopen Hitbox cd’s en een LP met een liveshow van Urbanus uit de jaren ’70. Maar goed, fast-forward vijf jaar en daar is niemand anders dan David Guetta die een bootleg remix gemaakt had van Bowie’s We Could Be Heroes. Dat was de moment waarop de mannen van Swedish House Mafia al eens hun neus aan het venster kwamen steken met remixen van Eurythmics en dergelijke, die ook door Guetta in zijn podcasts gespeeld werden.

Wist ik toen veel… Tegenwoordig gaat het al wat beter al ken ik nog steeds maar een fractie van Bowie’s oeuvre. Little Wonder en The Hearth’s Filthy Lesson zijn titels die ik vandaag pas hoorde vallen – en nog steeds moet beluisteren – maar James Murphy’s Hello Steve Reich Mix van Love Is Lost ken ik dan weer wel.

Tuurlijk ken ik zijn klassiekers wel, al durf ik al eens te vergeten dat China Girl van zijn hand is. Dat gebeurt, en dat is geen erg. Ik kan niet alles weten. Alleen maar genieten. Zeker als 2manydj’s Space Oddity als afsluiter draaien op hun Despacio soundsystem met space decoration.

Vrije meningsuiting en humor

Reclame voor Toyota die eindigt met een pa die zijn dochter afzet als ze naar het Amerikaans leger vertrekt:

Parodie voor Saturday Night Live waar een pa zijn dochter afzet als ze met IS vertrekt:

Er zijn wat mensen die niet met de parodie kunnen lachen.

Wat dichter bij huis: Peter Sagan knijpt in 2013 in de poep van een bloemenmeisje (en verontschuldigt zich daarvoor):

De organisatoren van de E3-prijs 2015 verwijzen met een kni(j)poog naar bovenstaand accident in een spandoek (maar bergen die plannen al gauw op omdat het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen met een rechtszaak dreigde):

Het moet gezegd dat ze bij de E3 wel vaker controversiële spandoeken (laten) maken. Zo was er al het bloemenmeisje Germaine, en eentje met Gaëlle (die toen net in de Playboy gestaan had) waarmee hun vorige sponsor KBC niet echt kon leven.

De reactie van het voorzitter van het organiserend comité in 2011, nadat sponsor KBC vond dat de affiche niet kon:

Ons opzet is geslaagd: iedereen heeft onze affiche gezien. De E3 staat er nu al.

Zo gaat het dan, met reclame.

Leestips:

1. Streisandeffect
2. Thought police (laat ons eerlijk zijn: niet enkel de overheid speelt thought police maar iedereen binnen onze maatschappij heeft blijkbaar het recht om geschoffeerd te raken)

On the future of work & high potentials

Genuanceerde verslaggeving: soms is het moeilijk, soms is het makkelijk en vaak is het frustrerend. Getuige deze tweet van Dorien waarin ze opmerkt dat journalisten en vooral hun experts het soms niet goed weten.

Carrièregids van de Knack: "Nee, vaste contracten blijven bestaan <-> Ja, straks werkt iedereen freelance." Nu weet ik het nog niet hè 😉

— Do Rien (@dorien_jorissen) January 3, 2015

Dan zit je daar en denk je nobody knows.

My two cents: vaste contracten en freelancers blijven naast (maar vooral mét) elkaar bestaan. De vaste contracten zorgen voor de stabiliteit, de freelancers voor de flexibiliteit die een werkgever nodig heeft om zijn producten en diensten te kunnen aanbieden.

En dan is er in De Morgen een reeks gestart over high potentials. Ze hebben een vent van 28 uit Charleroi gevonden en die man is ontsnapt en bij McKinsey beland, een consultancy boite waar je 80 uur per week werkt, en op kosten van de werkgever in Amerika een cursus public policy is gaan volgen. Hij wilt graag iets terug doen voor de maatschappij en vindt dat Charleroi de echte wereld is. Zo zijn er nog wel een paar high potentials te vinden.

Bijvoorbeeld huppeltrutjes die 14.000 euro aan Vlerick geven en hopen daarmee wat HR-babeste  impressen om de deur van een farma-reus open te krijgen om daar met wat budgetten te gaan spelen. Alleen jammer dat ze een paar weken later haar kar draait en een doctoraat wilt gaan doen en dan nog eens een post-doc in de States. 10 jaar later: nog steeds geen deur opengekregen.

Diploma’s openen misschien een deur in België, maar hogerop geraak je alleen door te werken, vooral met uw ellebogen. En met wat geluk van de juiste mensen op de juiste plaats te kennen.

Hopelijk passeert De Morgen bij Ellen van LN|Knits, die stelt tenminste wat ouw mekes in Peru aan het werk waardoor hun levensstandaard verhoogt. Dát is impact op de wereld.

2015

Minder reizen

Meer maken

Over La Fille d’O, entrepreneurship en België

Ik weet mooie lingerie te appreciëren maar voor de rest ken ik er weinig van hoor. Dit weekend viel een opiniestuk van Murielle Scherre – zaakvoerder van belgisch lingerie-merk La fille d’O met een heel uitgesproken, no bullshit branding – te lezen in ZO, een maandblad uitgegeven door UNIZO.

Ik vind de quote naast het opiniestuk wat jammer. De quote voelt negatief aan, is meer gezaag en afgunstig dan een oproep tot initiatief en ondernemerschap. “Lef tonen, er gewoon aan beginnen: dat is ‘ondernemen'” ware beter geweest. Maar daarom niet correct.

Een zaak beginnen, dat is niet zomaar in het duister springen. Je moet aan marktonderzoek doen, valideren of je product (al dan niet een dienst, wat typischer is voor België) en je business model wel steek houden en nog zoveel meer.* Liefst vooraleer je jezelf een loon uitkeert dat lager is dan wat een dopper zou verdienen. Maar goed, het is dan weer wel de normaalste zaak dat de werkgever als laatste aan de kassa passeert. Jammer genoeg beseffen wij Belgen dat niet.

Lef tonen, er gewoon aan beginnen: dat is ‘ondernemen’. – Murielle Scherre

Voor de volledigheid, een reclamefilmpje van La fille d’O:

* Een startup is een organisatie die op zoek is naar een business model dat op lange termijn kan overleven. Misschien heeft La fille d’O dat business model nog niet gevonden? Who knows, ik heb geen intern zicht en zou het an sich ook niet moeten hebben. 🙂

* (bis) Tools die je kunnen helpen bij die allereerste validatiestappen zijn het Business Model Canvas en het Value Proposition Canvas. Zij zouden je moeten leiden naar een product-market fit. En dus ook moeten vermijden dat je als zaakvoerder jezelf te weinig loon uitkeert. (Wat niet wegneemt dat de loonkosten in België hoger zijn dan elders in de wereld, maar ik denk dat de branding van La fille d’O sterk genoeg is om meer te vragen.)

Alignment

A simple test (I call “the focus test”) used to find out if a company is aligned is to call any employee and ask if they know what the number one goal of the company is. If not, then the goal is not clear. People need clarity for something they can all rally around.

Via How Dashboards Can Help.

Achterhaald

Test-Aankoop (met koppelteken, zo blijkt) haalt weeral eens met de vingers in de neus het nieuws: gratis apps zijn een geweldig lek voor privacy-gevoelige gegevens van u en ik. Met z’n allen geven we namelijk heel wat apps toegang tot de adresboeken van onze telefoons, tot GPS-chip, tot de gyroscopen (nieuwe activity in Moves: een vluggertje), tot de microfoon (amai gij hijgt wel lang na uw jog-beurt) en tot de foto’s. Al de data die die apps zouden kunnen kunnen vergaren, zouden volgens Test-Aankoop wel eens kunnen doorverkocht worden aan adverteerders die Facebook of Google als ad-platform gebruiken. Nou moe.

Laten we vooral zwijgen over alle wedstrijden die georganiseerd worden door (niet alleen de) Vlaamse kranten, over enquêtes als je naar een conferentie gaat, over… Die komen, net als de apps van hierboven, met kleine lettertjes hoor!

Eerder vanavond zag ik wat reclame voor hotels in Barcelona (voor een trip in juni), maar ik had mijn logies al afgelopen weekend geboekt. Achterhaalde reclame dus. Ik ben dan maar snel wat hotels gaan zoeken op booking.com, maar dan voor Bilbao ergens in september of oktober. Twee websites later was Google Ads al mee en moet ik dus zelf niet 3 avonden op booking.com tijd verdjakken maar kan ik het vinden van een cool hotel aan het “toeval” overlaten.

Disruptie

(Ik schrijf deze tekst terwijl ik eigenlijk zou moeten bezig zijn met het uitschrijven van een volgende iteratie van het data science platform op’t werk.)

Bart De Waele schrijft op zijn blog over het digitale ijzeren gordijn opgeworpen door de Belgische Rechterlijke macht die innovatie hindert/zou hinderen. En hij maakt en passant wat reclame voor Heaven Can Wait, een (fantastisch) ecosysteem van de Cronos Groep dat digitale disruptie brengt. Misschien hebben we eerder wat disruptie nodig in de analoge wereld? Misschien moeten we beseffen dat digitale disruptie soms met analoge disruptie komt en dat anno 2014 nog steeds niet iedereen sterk, slim en/of flexibel genoeg is om zich aan te passen aan de toekomst die ons voorbij vliegt en dat voor die mensen dus safeguards geplaatst geweest zijn. Dat de focus van een startup als Uber ligt bij het veranderen van de wereld (duurdere huur van transport met wat klasse; ook al rijdt UberPOP je rond met een Citroën C3) terwijl de focus van de overheid ligt bij het beschermen van zijn ganse bevolking. Gesimplifieerd scenario:

1. Disruptive entrepreneur komt in een markt wat innoveren.
2. Andere spelers in de markt gaan failliet.
3. Overheid betaalt meer werkloosheidsvergoedingen totdat de andere spelers een andere markt gevonden hebben.
4. Disruptive entrepreneur klaagt dat hij te veel belastingen moet betalen.

In een opiniestuk voor Data News schrijft hij dan weer dat offline retailers geen schrik moeten hebben van de digitale disruptie die online retailers als Amazon, Bol en CoolBlue brengen. Ik wacht ondertussen bang af op de reactie van krantenwinkels, het Verbond van Snoepverdelers en de Handelsrechtbank van Mechelen op de komst van online disruptor snoepwinkeltje Zoet. Zouden ze popcorn verkopen?

(Wat mij betreft krijgt niemand steun, en hoeven startups zich te focussen op sales in plaats van subsidies. You don’t need to be subsidized nor funded with venture capital. En zorgen we ervoor dat mensen goed opgeleid zijn/kunnen worden om iets te kunnen betekenen voor potentiële klanten. Maar goed, ’t is allemaal zo simpel niet. En ik heb niets van mezelf om reclame voor te maken, sorry. Tenzij ge een dj zoekt.)

American Gangster

Ik was op een of andere manier beland bij een artikel over failliete Amerikaanse sportsterren, en over hoe belangrijk het is om je geld goed te beheren, en dat de clou van het verhaal zeer simpel is: minder uitgeven dan wat je hebt.

Klinkt simpel. Zeker als je het outsourcet naar iemand bij Wells & Fargo, die mens moet zijn cocaïne ook betalen.

In een van de artikels werd verwezen naar de decadentie in videoclips als die van Jay Z – Big Pimpin’ en van het een kwam het ander: ik belandde bij het album American Gangster. Hieronder in volle glorie te aanhoren.

Kijk, dat zijn wij!

Fascinerend & relativerend:

When NASA’s Juno spacecraft flew past Earth on Oct. 9, 2013, it received a boost in speed of more than 8,800 mph (about 7.3 kilometer per second), which set it on course for a July 4, 2016, rendezvous with Jupiter.

One of Juno’s sensors, a special kind of camera optimized to track faint stars, also had a unique view of the Earth-moon system. The result was an intriguing, low-resolution glimpse of what our world would look like to a visitor from afar.

The cameras that took the images for the movie are located near the pointed tip of one of the spacecraft’s three solar-array arms. They are part of Juno’s Magnetic Field Investigation (MAG) and are normally used to determine the orientation of the magnetic sensors. These cameras look away from the sunlit side of the solar array, so as the spacecraft approached, the system’s four cameras pointed toward Earth. Earth and the moon came into view when Juno was about 600,000 miles (966,000 kilometers) away — about three times the Earth-moon separation.

During the flyby, timing was everything. Juno was traveling about twice as fast as a typical satellite, and the spacecraft itself was spinning at 2 rpm. To assemble a movie that wouldn’t make viewers dizzy, the star tracker had to capture a frame each time the camera was facing Earth at exactly the right instant. The frames were sent to Earth, where they were processed into video format.