Red Light Talk

Het was boven op een berg dat er “fietsers afstappen” werd geboden. Toeval wou dat het verkeerslicht rood scheen en ik voet aan grond zette. Na de top komt de afdaling en reed er een roze rok met een Volkswagen Polo rond voorbij.

Iets verderop scheen het verkeerslicht weer rood. De roze rok stond vierde in rij, maar tot een gesprek kwam het niet. Na rode lichten komt groene schijn, er werd weer gefietst en gereden. Een witgeel monster reed traag op de autobaan, het moment was gekomen om een aanval in te zetten om het meisje met de roze rok toch maar een knipoog van nabij te kunnen werpen. Neus op het stuur en maar trappen en stoempen. De snelheid werd opgedreven naar een luttele 41 kilometer per uur maar ala, het witgele monster draaide af en de roze rok reed veel sneller dan 41 kilometer per uur rechtdoor.

Nog geen vijf kilometer verder hield een jongedame in een zwarte kleine wagen – vermoedelijk weer een Polo, maar ik was te zwaar onder de indruk van haar grote zonnebril en mooie, zwarte haren – het verkeer wat op. Ze keerde in’t midden van de baan en ik moest in de remmen voor een oldtimer. Moe van de inspanning voor de roze rok (van een chasse patate gesproken…) taffelde ik op’t gemak verder naar het volgende rode verkeerslicht.

Daar als eenzame fietser aangekomen duurde het niet lang vooraleer de zwartharige met de grote zonnebril naast mij kwam staan, haar raampje naar beneden deed en me met een hese, fransgeaccenteerde stem vroeg waar de Verbrande Brug stond.

Onderhouden

Ergens in november of december 2010 vertelde mijn fietsenmaker me dat de kogellagers in de as van m’n achterwiel versleten waren en niet meer deftig afgelijnd konden worden.

Volhardend in mijn boosheid (nou ja) werd ik vandaag getuige van wat te gebeuren stond: bij het optrekken aan een rondpunt zei er iets “krak” en was mijn wiel met geen stokken meer vooruit te krijgen (er stak er precies één in het wiel).

Wie niet horen wil, zal voelen.

Fietsterrorisme

Ik zal al ver duizend kilometer van en naar mijn werk gefietst hebben (remember the car crash I conveniently walked away from back in August?). Het grootste deel daarvan gebeurt op een fietspad. Een fietspad, dat is een stuk van de weg voorbehouden voor fietsers. Denk ik.

Soms ook voor wagens die iets moeten lossen of geen parking vinden, of van de parking af willen rijden maar dat niet kunnen omdat niemand hen doorlaat op straat. En dan moet ik in de remmen (ergerlijk, want ik doe een _fysieke_ inspanning om eigenlijk zo snel mogelijk thuis of op mijn werk te geraken) of een ontwijkingsmanoeuvre doen (en dat is gevaarlijk maar soms ook wel leuk).

En dan zijn er de voetgangers die zich op het fietspad begeven. Meestal omdat er geen echt voetpad is, maar er zijn er ook die denken dat het fietspad ook telt als voetpad. Mij niet gelaten, maar dat ze toch minstens de oren op hun hoofd gebruiken. Ik denk dat ik veruit elke dag als een zot met mijn bel zit te rinkelen, van kilometers op voorhand (bij wijze van spreken, ajaaa), en dat die dove, instinctloze apen dat pas horen als ik op 5 meter van hun ben. Het verbaast mij dat “plotseling” voorbijrijdende fietsers nog niet in de hartaanvaloorzakenstatistieken zijn beland.

Niet dat ik zelf de regels zo heel mooi naleef hoor.

Ik fiets zonder helm (ik zit al 3 weken te zeggen dat ik er eentje moet gaan halen), wat niet zo verstandig is om het autoverkeer op vol vermogen te overleven. Op een ochtend volgde ik een rond punt (waar strikt genomen de fietsers voorrang moeten verlenen aan de auto’s, er staan zelfs haaietanden, maar de auto’s zien die haaietanden niet en stoppen dan) alwaar een Oostblokker (zo zag hij er toch uit ^^) kwam opgereden terwijl hij naar zijn vrouw en kleine aan het kijken was in de wagen. Als fietser is het dus belangrijk van oogcontact te houden.

Of dat pas aangelegde kruispunt waar de lichten verkeerd afgesteld staan, en de fietsoversteekplaatsen op niets trekken, en ik mij heel even als auto gedraag en zo veel sneller aan de juiste kant kan komen.

Of dat minder pas aangelegde kruispunt waar “ze” vergeten zijn van aan de rechterkant van de weg een fietsoversteekplaats te schilderen, maar wel een zebrapad. Als ik daar dus oversteek, en een afdraaiende auto rijdt mij aan, dan ben ik ongetwijfeld in fout. Maar’t is dat risico nemen, of stoppen, oversteken naar de linkerkant, daar oversteken volgens mijn richting, en terug oversteken naar de rechterrijkant. Don’t wanna do that.

Maar op zich vind ik het nog wel plezant dat fietsen. Ik denk dat ik op die twee maand toch een paar kilo’s kwijt ben geraakt, hoera!

Opgang of ondergang?

Het was al na zonsondergang dat ik vanavond mijn fietsbanden oppompte en de fiets opsprong. Ik had wat nood aan een fysieke inspanning om al de bad vibes uit mijn lichaam te persen.

Ik denk dat het ver een jaar geleden was dat ik één van onze lokale bergskes beklommen heb, maar het ding heeft wel een ferm uitzicht om op uit te hijgen. Onderstaande foto doet er geen eer aan, maar da’s geen erg. Het magische zit hem in de ervaring, niet in de foto.

En nu op naar Jong Tuig #7. Mezelf als Gehörschade Kollektiv tussen 19h en 20h, daarna Leesa en Ort aan de draaitafels. You’re not allowed to dance tho!

Profielen

 
Ik heb op RouteYou m’n ritjes ingebracht. RouteYou is een Google Maps mash-up die toelaat om ook hoogteprofielen te bekomen. De hoogteprofielen van m’n rit van zondag (opgesplitst in heen- en terugrit) en van m’n rit van deze avond vind je hieronder.

Zondag was een volledig nieuw parcours, de heenrit was dus vooral de weg zoeken (lang leve Google Latitude). Ik reed zondag ook in een lange broek en een warme trainingsvest. Zoals je ziet was het parcours nogal “geaccidenteerd”.

Heenrit van zondag. (22,3 km in 1 uur 10 minuten)

Terugrit zondag. (20,8 km in 1 uur)

Deze avond was het een gewoon toertje, de eerste helft is nogal plat, maar er stond wel een ferme tegenwind. Ik had hier strategisch voor gekozen (meestal doe ik eerst het klimwerk): in het begin van zo’n fietstocht heb ik nog genoeg energie om te beuken, en dat is wel handig bij tegenwind. 🙂 De laatste helft is wederom geaccidenteerd (van kilometer 11 tot 16 is het feitelijk 1 lange maar trage – en dus doenbare – klim met een korte afdaling tussenin). Het ergste klimmetje is iets na kilometer 18: na een zeer korte afdaling (waardoor je toch gauw 4-5 meter lager zit) volgt dan een klim van ongeveer een halve kilometer tegen een kleine 10 percent. 56 minuten is trouwens een tamelijk scherpe tijd voor m’n doen.

Rit dinsdag. (23,1 km in 56 minuten)

Lichaamsbeweging

Vandaag gedaan:

• 5 kuub hout in opgehoffen en in een kruiwagen gestapeld. De rest van het team deed de rest (transport van oprit naar stapelplaats en stapelen).
• 2 trainingsdagen van 100 Push Ups. Ik liep wat achter op schema, bij deze ingehaald. Er is een Google Docs spreadsheet beschikbaar (yay, peer pressure!), maar daarvoor moet je dit heerschap even een reply of Direct Message sturen.

Gisteren gedaan:

• na een nachtje opstap gaan in Petrol (daarna nog aan het pasta-kraam gepraat met Zombie Nation en Thomas Von Party van het Turbo-label; Turbo is het geesteskind van Tiga) en zes uur slaap: iets meer dan 40 kilometer gefietst. Het allerlaatste bergske (ik denk niet dat er 200 meter vlakke baan in het parcours zat) wou ik nog een spurtje doen, maar m’n dijen voelden halverwege als lood aan… De moeite dus!

PS: Check this out: Rave Grohl made a new mixtape.

PPS: feestje op 10 april in Esperança (boven Café Alegria) te Leuven. More info soon. Be there!

Gesneden hesp

De gevolgen van al fietsend te snel een lichte bocht nemen terwijl het maar een luttele graad of twee-drie boven het vriespunt is:

.

Niks gebroken. Hopen dat het morgen niet te veel pijn gaat doen.

(gebeurd tijdens de eerste keer da’k naar mijn werk fietste)