Vanaf vanavond is het twee weken Pop-up Class voor startende ondernemers of mensen die overwegen om te starten. Elke avond zijn er vanaf 20u een paar talks van mensen die bezig zijn met ondernemen (of het ondersteunen ervan).
Het zal gaan over de ups maar ook over de downs van ondernemen. Ondernemen is meer dan met een Porsche onder uw gat rondrijden: het is bezorgd zijn over de cashflow van uw bedrijf, het is mensen moeten rekruteren maar niemand vinden die een culture fit heeft en daarom niet verder kunnen groeien, het is u zorgen maken over beloftes die ge gedaan hebt aan uw klanten terwijl een halfuur later blijkt dat uw toeleverancier toch niet op tijd kan leveren om uw droomproduct waar te maken.
Mocht u dat niet interesseren maar zijt ge per malheur wel in de buurt van de opera van Antwerpen (ingang langs de kant van’t Rooseveltplein): Pop-up Class heeft ook een lunch menu en een bar! Aanrader dus!
Halverwege juli mocht ik voor de eerste keer in mijn leven in business class vliegen. Het was met Brussels Airlines te doen, in het kader van hun party flights die ze voor Tomorrowland hadden ingelegd. Sommige vluchten waren speciaal ingelegd, met extra capaciteit en een DJ. Vrij uitzonderlijk dus. Het eten was iets specialer, de beenruimte een pak groter en de stinkende vetzak zat niet tegen jou maar een halve meter verder. Je kan je zetel kanten naar bed-vorm (pro-tip: niet doen als je een deur groot bent) en kijken naar een megagroot scherm. Pretty nifty! (Op deze vlucht was er geen stinkende vetzak te bespeuren.)
Nu, het allerbelangrijkste blijft toch wel het cabinepersoneel.
Machines rarely create vibes, people do. A smile goes a very long way.
Ik weet mooie lingerie te appreciëren maar voor de rest ken ik er weinig van hoor. Dit weekend viel een opiniestuk van Murielle Scherre – zaakvoerder van belgisch lingerie-merk La fille d’O met een heel uitgesproken, no bullshit branding – te lezen in ZO, een maandblad uitgegeven door UNIZO.
Ik vind de quote naast het opiniestuk wat jammer. De quote voelt negatief aan, is meer gezaag en afgunstig dan een oproep tot initiatief en ondernemerschap. “Lef tonen, er gewoon aan beginnen: dat is ‘ondernemen'” ware beter geweest. Maar daarom niet correct.
Een zaak beginnen, dat is niet zomaar in het duister springen. Je moet aan marktonderzoek doen, valideren of je product (al dan niet een dienst, wat typischer is voor België) en je business model wel steek houden en nog zoveel meer.* Liefst vooraleer je jezelf een loon uitkeert dat lager is dan wat een dopper zou verdienen. Maar goed, het is dan weer wel de normaalste zaak dat de werkgever als laatste aan de kassa passeert. Jammer genoeg beseffen wij Belgen dat niet.
Lef tonen, er gewoon aan beginnen: dat is ‘ondernemen’. – Murielle Scherre
Voor de volledigheid, een reclamefilmpje van La fille d’O:
* Een startup is een organisatie die op zoek is naar een business model dat op lange termijn kan overleven. Misschien heeft La fille d’O dat business model nog niet gevonden? Who knows, ik heb geen intern zicht en zou het an sich ook niet moeten hebben. 🙂
* (bis) Tools die je kunnen helpen bij die allereerste validatiestappen zijn het Business Model Canvas en het Value Proposition Canvas. Zij zouden je moeten leiden naar een product-market fit. En dus ook moeten vermijden dat je als zaakvoerder jezelf te weinig loon uitkeert. (Wat niet wegneemt dat de loonkosten in België hoger zijn dan elders in de wereld, maar ik denk dat de branding van La fille d’O sterk genoeg is om meer te vragen.)
Ik lees te weinig boeken. Misschien omdat ik er te weinig koop. Misschien omdat ze te duur zijn voor de hoeveelheid tijd die ik besteed aan boeken lezen. Dus misschien is die TASCHEN soldenactie (50 tot 70% korting tussen 26 en 29 juni in Brussel) misschien wel iets voor mij. En voor jou.
Wie mij volgt op Twitter zou beginnen denken dat ik voor niets een huis aan het zoeken ben want ik ben toch altijd de pist in. Zoals vorige week bijvoorbeeld, toen zat ik twee dagen in de Elzas een Peugeot-fabriek te bezoeken en wat rally te rijden zoals Soeur Clotilde, maar dan met een robuustere auto en minder geschift. Ook: damn you zweedse ex-rally piloot die “you better step on it, or I’ll catch you” tegen me zei.
Anyway, die Peugeot 308: hij ziet er niet echt indrukwekkend waw uit zoals de nieuwe Mercedes A en CLA. Hij heeft er wel wat van weg, vanuit een bepaald standpunt lijkt hij op een kruising tussen een Mercedes A-klasse en een Audi A3 hatchback.
Maar het echt vernieuwende zit binnenin, in wat Peugeot “iCockpit” genoemd heeft: een heel clean dashboard, met een geweldig touchscreen op de middenconsole. Geen crappy graphics noch aansturing met een soortement trackpad zoals in de Lexus IS 300h (waarover in een volgende blogpost meer), maar echte touch. En het scherm reageert vrij snel: er is soms een klein beetje lag maar dat ligt eerder aan het 3G netwerk dan aan het scherm (bijvoorbeeld als je de Coyote app opstart).
En wat met het rijgedrag? Zoals in de inleiding gezegd: we hebben er redelijk speels mee gereden doorheen het geaccidenteerd parcours dat ons gedurende twee dagen werd voorgelegd in de Elzas. Cols op, cols af. Haarspeldbochten, ravijnen, pittoreske dorpjes, … dat soort dingen. Zelfs die keren dat we iets te laat moesten remmen omdat de bocht op de GPS iets minder strak leek dan ie in realiteit was, hield de wagen ons veilig op de baan.
Over veiligheid gesproken: er zit een systeem in de wagen dat kijkt of je nergens tegenaan gaat rijden. Kom je op minder dan 2 seconden van een voorligger, dan zegt het dashboard “Vehicle close”. Kom je nog dichter, dan gaat er een oranje lampje pinken. Kom je echt superdicht, dan maakt ie lawaai en als je echt gaat botsen dan remt de computer de wagen naar een zodanig lage snelheid dat de impact aanvaardbaar wordt (bvb van 50 km/u naar 20 km/u). Geen baanbrekende vernieuwing, want Volvo heeft dit al enkele jaren op z’n wagens. Maar wel goed dat Peugeot dit democratiseert. Je ziet dit remsysteem min of meer in werking in onderstaand filmpje, terwijl Sara aan het rijden is.
(Bij mij werkte het automatisch remsysteem bij een bepaalde testrun niet omdat ik aan het stuur draaide en het systeem dan veronderstelt dat je de controle overneemt en dus weet wat je aan het doen bent – I clearly did not know what I was doing.)
Het leuke aan zo eens uitgenodigd worden op persreis (vergis u niet, dit was een persreis) is dat je ook het merk zelf beter leert kennen. Peugeot is een van de weinige familiebedrijven die al meer dan 200 jaar meegaan. Oorspronkelijk begonnen met het ombouwen van een graanmolen, lang vooraleer er sprake was van auto’s. Ze maakten toen veren (voor de horlogemakers in de buurt), en zagen, en frames voor brede rokken (ge denkt toch niet dat die hofdames stijfsel in hun kleed gooiden?). Ze hebben zelfs fietsen gemaakt! Indrukwekkend en inspirerend, toch wel!
Het gebeurt zelden dat ik iets tegen kom waar ik mij ongelooflijk mee kan identificeren. Vanavond kwam ik ter ore dat er wat buzz was rond een short docu over Nina Kraviz, een house/techno dj uit Moskou. Ik heb haar op Pukkelpop zien draaien, and she was ace. I like her vibe. Ze doet haar ding, en ze heeft fun. I like it when a dj has fun. De short docu is cool. Ik herken de beelden van als ze de terminal van Zaventem binnen wandelt, de tarmac, de stage vanop Pukkelpop.
De short docu is eigenlijk al een week uit, maar blijkbaar duurt het wat eer de andere dj’s het internet bijgelezen hebben. Buzz omdat ze in een bad zit in die short docu en haar seksualiteit gebruikt om nóg bekender te worden. Big deal guys. Soit, heel wat commentaar door wat dj’s en via via ben ik op de blog van Greg Wilson beland. Rechts van de blogpost over Nina stond zijn bio, en om een of andere reden dwaalde mijn oog naar die bio vooraleer ik goed en wel begonnen was aan de blogpost over Nina.
Something clicked.
I’m a DJ from Merseyside. I started out in 1975, but stopped for almost 20 years, between 1984 and the end of 2003, at which point I started again.
One night during the period I wasn’t deejaying, turning off my mind, relaxing, and floating downstream I had what might be termed a moment of clarity. Paradoxically, although I was no longer a DJ in the literal sense I suddenly became aware that I’d never actually stopped being a DJ, for even if I was in a room with just one person I couldn’t help but ask them ‘have you heard this?’, and not only ‘heard’, but ‘have you seen this / read this?’, for it goes beyond music. Already taken somewhat aback by this nugget of self-discovery, I realised, in true eureka style, that this all pre-dates my being a DJ and goes back as far as I can remember – I’ve always had an inherent need to share, it’s absolutely central to my nature. This was quite a revelation.
So it’s no wonder that I became a Disc Jockey, for once I fell in love with those circular pieces of magical plastic during my formative years, it wasn’t a matter of choosing this as a path, the path pretty much chose me. – Greg Wilson
Something clicked.
Het draait niet per sé om mij. Wel om wat ik vind, om wat ik er speciaal aan vind, om waar ik het gevonden heb, om wanneer ik het gevonden heb, om met wie ik het wil delen, om wat ik er mee wil doen. Zelden leg ik al die redenen bloot, en deel ik nothing but the raw data. Als lokmiddel naar meer. Stay childish. Stay hungry.
Vrijdagavond was het dat optreden van Triggerfinger, bovenop het MAS in Antwerpen. Toplocatie, topartiesten en topgezelschap. Een klein bommetje erop en een kwart van cool en lekker “online” Vlaanderen lag ergens in het water van de Antwerpse marina.
Triggerfinger kwam er spelen op uitnodiging van Red Bull, die mannen van de gevleugelde stallion en Formule 1 en andere extreme sports. Deze keer lanceerden ze Red Bull Mobile (en en passant ook Red Bull Roofs), iets zoals Mobile Vikings maar dan op het Mobistar netwerk.
In het filmpje hieronder heb ik Helmut Lotti een hoofdrol gegeven, maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat die daar kwam doen. Famous reality tv?
boskabout 