A weekend out with a german redhead

Let me cruise through my hometown, I know the way.” zei ze. Haar prachtige blonde manen vielen nog even na nadat ze instapte om het stuur over te nemen van de nieuwe Audi A3. Bij een vrouw met stijl hoort een auto met stijl, zo simpel kan het leven soms zijn.

Enkele dagen eerder werd tegen mij hetzelfde gezegd als wat ik tegen haar zei: “bij een automatique altijd je linkervoet zo ver mogelijk van de pedalen houden.” Zo simpel kan het leven soms zijn.

Ik duwde met mijn rechtervoet op het gaspedaal en liet de 180 pk van de motor zijn vrije gang gaan. We reden’s avonds de duisternis in en gingen for old times’ sake onder landende vliegtuigen staan.

Eyes

De Xenon lampen begeleidden ons veilig door de nacht, net als de muziek die vanaf de rode BlackBerry Z10 over Bluetooth door het Bang & Olufsen soundsystem klinkt. Praktisch. Tom Ruijg, een dj uit Nederland, en zijn vriendin waren alvast onder de indruk van de klank, net als de niet-thuisgebleven helft van Catz n Dogz. Hun muziekselectie klonk later die avond gewillig door de boxen van de Mirano. De meisjes dansten sensueel op het opgelegde ritme, de jongens keken hun ogen lustig uit.

New toys! One for the weekend, one forever. #audi #a3 #blackberry #z10 #limitededition #red #bb10

Het werd eindelijk die zonnige zondagnamiddag en we reden door haar hemelse hometown. We kochten een ijsje en lekten het op achter een hoekje. Daarna gingen we op restaurant en streelde ze mijn rechterdij. A perfect ending.

To do

To do, voor deze blog:

  1. Bloggen over de BlackBerry Torch 8900.
  2. Bloggen over de Nokia E7.
  3. Bloggen over hoe ik mijn eigenste BlackBerry Bold 9700 gemist heb terwijl ie in garantie binnen was voor reparatie (wat uiteindelijk vervanging bleek te zijn).
  4. Bloggen over vrouwelijke orgasmes.  Elk heeft er op haar groepsblog een aanzet toe gegeven, maar volgens mij valt er daar véél meer over te zeggen dan wat kutstatistieken (pun only slightly intended). En dat er weinig reacties op die blogpost zijn.
  5. Bloggen over een american frat party in bxl.
Of ook niet.

Doodgaan

Gisteren was de eerste keer in mijn leven dat ik iemand echt zag sterven. De hulpverleners waren ijverig bezig met hartmassage, maar veel leven zat er precies niet meer in. Zesentwintig jaar, iemand van mijn generatie. “Je moet naar je lichaam luisteren,” zeg ik de laatste tijd nogal veel. Ik ga dat meer zeggen, en hopelijk ben ik niet de enige die die raad opvolgt.

Statistieken van mijn 20 km door Brussel.

Statistieken van mijn 20 km door Brussel.

Die laatste groene piek is mijn wandeling (net als die andere groene pieken), toen ik besefte wat er gaande was en mijn eindspurt (nou ja) heel even onderbrak om mijn hartslag terug naar beneden te krijgen. Mijn maximum hartslag bedroeg 193 slagen per minuut (méér dan mijn maximum tijdens de conditietest van enkele maanden geleden), gemiddelde was 177 (en da’s toch een tien slagen per minuut te veel). Oh, en for the record: ik zou 3500 kcal verbruikt hebben.

En nu: op naar de marathon.

(En bedankt aan allen voor de vele steunberichten en het live gesupporter!)

Het betere vingerwerk

Vrijdagavond was het dat optreden van Triggerfinger, bovenop het MAS in Antwerpen. Toplocatie, topartiesten en topgezelschap. Een klein bommetje erop en een kwart van cool en lekker “online” Vlaanderen lag ergens in het water van de Antwerpse marina.

Triggerfinger kwam er spelen op uitnodiging van Red Bull, die mannen van de gevleugelde stallion en Formule 1 en andere extreme sports. Deze keer lanceerden ze Red Bull Mobile (en en passant ook Red Bull Roofs), iets zoals Mobile Vikings maar dan op het Mobistar netwerk.

In het filmpje hieronder heb ik Helmut Lotti een hoofdrol gegeven, maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat die daar kwam doen. Famous reality tv?

Druk

Ik heb vandaag

  • 48 minuten naar mijn werk gefietst
  • daar voor de eerste keer in 4 werkdagen niet vergaderd
  • wel schermen voor een nieuwe web app getekend
  • use-cases verfijnd
  • spaghetti gegeten
  • geluisterd naar een collega die naar dokters gaat om iets aan zijn overgewicht te doen maar daarin maar een schamele structurele steun krijgt, en in tegenstelling tot mij, niet zelf aan het bewegen gaat
  • geluisterd naar een collega die iets meent te kennen van trainen met hartslagmeters
  • nog eens dat van die schermen en use-cases gedaan
  • naar huis gefietst aan 60-70% van mijn maximale hartslag, ik heb er een uur over gedaan, maar ik zou wel meer vet verbrand hebben
  • een containerpark bezocht
  • meer dan een uur intervallen gelopen, net geen 10 kilometer afgelegd
  • naar muziek beluisterd in mijn feedreader (er was veel goede muziek!)
  • die muziek gedeeld op de fanpage van Gehörschade Kollektiv

Op vrijdag 15 april is het trouwens feestje in Leuven, ter ere van wat verjaardagen, 60.000+ tweets en gewoon omdat een mens af en toe moet feesten. Trouwe volgers van deze blog en de bijbehorende twitter-account (en van de andere DJ’s, check de event-page) zijn meer dan welkom.

Beat It Club 4 - Affiche by @musketon

Beat It Club 4 - Affiche by @musketon

 

Over hoe ik vaststelde dat ik de dood vermeden heb

Vandaag was een rare dag.

Het weekend was wat zwaar (gaan wandelen in Wallonië, in de buurt van de abdij van Maredsous, en zaterdag vrij zwaar gefeest op n°13 in Gent) en dus lagen we (koninklijk meervoud) zondagavond op tijd in bed. Voor mijn doen vroeg uit bed gesukkeld, en dus ook vroeger naar het werk. Vroeger naar het werk betekent meer file, en meer file betekent: sneller de gsm vastnemen. Deze keer ontdekte ik dat er een Touring Mobilis app voor BlackBerry bestond, en dus moest deze geïnstalleerd worden. Aja, er moesten maar eens de gemeentelijke files waar ik last van heb getoond worden.

Toevallig passeerde net dan de politiecombo die normaliter 500 meter aan de andere kant van het verkeersverlicht waarvan ik nog 500 meter verwijderd was het verkeer in goede banen leidt. Of dat toch zou moeten doen. Niet dus, want er stond nog file. Enfin, ze kwamen voorbijgereden toen ik die app aan het installeren was, en dus niet echt met mijn twee handen aan het stuur zat. Veel te laat gezien, en toen ik in mijn spiegels keek, zag ik de combi remmen. Gelukkig net op een punt waar de zone 50 begint, dus er bestaat een waterkansje dat het niet was om mijn nummerplaat op te schrijven. Ze zijn er niet om de daders van beschadigingen aan mijn auto op te sporen, maar wel om easy money te cashen… (waarschijnlijk hebben ze “always go for the quick win” als devies gekregen)

En dan was het ver 11u en moest ik eigenlijk boterhammen eten want om 13u had ik een afspraak om een conditietest te doen (handig als je de twintig kilometer van Brussel gaat lopen). Helaas kon dat niet, want ik was ze vergeten te smeren. Dan maar veel te laat een spaghetti gegeten op’t werk, en met een volle maag richting conditietest. Daar aangekomen bleek ik mijn sportshort thuis vergeten te zijn (dank u moeder de vrouw die zondagavond per sé nog die short wou wassen). In opgerolde jeans dan maar die conditietest gedaan. Er moest eerst met een neusknijper mijn longinhoud ofzo getest worden, en daarna dan in bloot bovenlijf, zo vol met elektrodes (ha, mijn borsthaar moest er zelfs op enkele plaatsen aan geloven!) de veredelde hometrainer op.

Een kwartier en 434 Watt – da’s redelijk veel voor normale mensen die niet Fabian “meneer 1400 Watt” Cancellara heten – later terug het longtestkot met neusknijper in voor een afsluitende test, daarna de douche en dan was het tijd voor de uitslag: “maximale test, goed maximale aëroba capaciteit en zeer goed uithoudingsvermogen (ventilatoie anaërobe drempel rond 155/min; geen ventilatoire beperking”. Alles dik in orde dus, zelfs geen beklag over mijn overgewicht!

Met een trainingsschema voor de 20 km van Brussel naar huis gereden, alwaar een waswijzer van Samsung (go figure!) in de brievenbus zat.

Waswijzer van Samsung

Waswijzer van Samsung

En dan kaarten voor Tomorrowland besteld. Ik ga dit jaar voor de eerste keer, en ik wil vooral Dubfire en 2 Many DJ’s zien/horen. En Faithless zou ook langskomen (als DJ-set?).

En vastgesteld dat als ik in september een van de dingen die ik wou gekregen had, ik nu waarschijnlijk in een vliegtuigcrash zat. Nu dat ik er bij stil sta, in september wou ik twee dingen en geen van beide heb ik gekregen. Apparently a good thing. #winning

Over keuzeverlamming en Sony Ericsson’s Xperia-lijn

(surprise helemaal vanonder!)

Als het over smartphones gaat, dan is er maar één referentie: Apple’s iPhone. Om de zoveel tijd lanceert Apple een nieuwe versie waarbij je maar kunt kiezen uit twee dingen: normaal of veel geheugen om muziek en video en al op te zetten. Je betaalt dan 640 euro of 750 euro. Makkelijke keuze.

Bij hun concurrenten zit dat anders: die doen aan zogenaamd marktonderzoek en besluiten dan dat iedereen een beetje vanalles wilt: de ene een smartphone aan 150 euro, de andere 300 euro, dan iemand 500 euro  en dan is de grens eigenlijk bereikt voor sane persons. Bij kapitaalkrachtige, semi-intelligente mensen met teveel tijd krijg je dan wel het volgend fenomeen: keuzeverlamming. Ze onderzoeken alle mogelijkheden, komen zot van de verschillende opties bij verschillende merken die hen iet of wat aanstaan waarbij het uiteindelijk gaat over een verschil van ochgotonzelieveneerdieaankleinekindjeskomt 100 euro en 3 megapixels meer of minder en ne flash die op niets trekt.

Zo had Sony Ericsson gisteren vier modellen gepresenteerd in de Brusselse Claridge:

  1. de Xperia neo
  2. de Xperia PLAY
  3. de Xperia pro
  4. en nog eentje de Xperia arc

Vier modellen, dat is op het randje he. De Xperia PLAY (met kleine letters blijkbaar) heeft een uitschuifbare Playstation controller in zich, terwijl de Xperia arc een kromming in zich heeft (logische naamgeving he ;-)) en voor de rest ongeveer hetzelfde is als de andere modellen (op het design na dan).

De Xperia pro heeft uiteraard een uitschuifbaar toetsenbord (maar de toetsen zijn van rubber, dus tactiel maar ook weer niet zo tactiel als bijvoorbeeld bij mijn BlackBerry) en de neo, ja, die is wel nieuw: HDMI 1.4 interface zodat je hem kan verbinden met je tv en de gemaakte HD filmpjes en foto’s kan tonen (dus van gsm naar tv) én met de afstandsbediening van je tv de gsm kan bedienen (dus van tv naar gsm, pretty neat!). Verder heeft ie ook DLNA, en dat is een standaard die draadloos automagisch connecteren van devices (zoals tv’s en smartphones) mogelijk maakt en tegenwoordig overal inzit, maar dikwijls een beetje “verbeterd” is door de fabrikant zodat ie enkel werkt met producten van zijn eigen merk. Niet zo bij Sony Ericsson. Hoera!

Drie dingen die ik mee naar huis wou nemen:

  1. de Xperia neo (of misschien toch de pro? I’m a keyboard sucker…)
  2. een witte leren zetel
  3. Alice Avery (zie hieronder, en volgens mij is ze Belgisch en niet Amerikaans ofzo, totally awesome maar wel wat autotune derin, da’s dan weer minder!)

(ge ziet van hier da’k overal “TM” bij “Xperia” ga zetten!)

(hier, Prince in Minneapolis, 1986)