Mijn hoofd is een warboel

Mijn hoofd is een warboel dankzij de drukte erin en erbuiten. De drukte die maar niet georganiseerd geraakt. Zoals een CPU die elke 3 clicks aan iets anders moet denken om rond te geraken. Short attention span, maar dan omdat het niet anders kan. Organisatie op het randje, just-in-time. Efficiëntie, maar geen rust. Maar da’s geen erg, het is tof zo.

Het kriebelt al een tijdje om zelf een feestje te geven. Zoiets met vette electro-schijven, en af en toe iets old-skool ertussen. Iets old-skool als 80’s house, of zelfs disco. Of punk. Vanalles een beetje, gelijk 2manydj’s en Justice dat doen. Club Noord was de aanzet, een etablissement-eigenaar die het commerciëler wou was de doodsteek. Ze zou eens moeten weten wat voor volle zalen/weides Justice en 2manydj’s trekken… De Club Noord residents spelen op 1 november ten dans in het Leuvense Musicafé, op een feestje genaamd Who Cares!?. Eind november, begin december zou er een try-out van mijn concept moeten komen.

Vorige week vrijdag (10 oktober dus), was er een Premiere Party van Vice in de Culture Club ter ere van de Belgische première van de door Vice geproducete film Heavy Metal In Baghdad. De kliek rond de Luikse Party HardERS zou er ten dans komen draaien, waardoor mijn banging-electro-meter in het rood kwam te staan en ik er koste-wat-kost daar aanwezig wou staan. Enkele dagen daarvoor viel dan eindelijk de accreditation mail in de mailbox, waardoor ik + 1 aanwezig gratis binnen mocht. Natuurlijk wou er weer niemand mee, waardoor ik dus mijn broer maar optrommelde. Worst idea ever, the dude dances like a dancing robot with a limited memory to store his patterns…

Do you know where your teen...

...ager is at five oclock in the morning?

Het feestje zelf viel goed mee. Hip volk, some good dj’s (warm-up was damn funky, headliners vielen wat tegen eigenlijk, Murielle Scherre/La Fille d’O als DJ blijf ik maar stom vinden, …), deftige wc’s, goeie verluchting. De Culture Club had ik eigenlijk wel wat groter verwacht, maar dankzij de spiegels werden de zalen wat groter (en verwarring alom :-)). Ook de reling in de main-room waaronder enkele feestgangers poogden te kruipen leverde veel amusement op: er was doorzichtige plastiek onder aangebracht waardoor er nogal veel van *knots* ende *buil* gedaan werd.

Zaterdag (11 oktober) werd een iets commerciëler maar daarom niet minder plezant etablissement bezocht met de Leuvense party-kru: Café Local te Antwerpen. Wegens iets te vooruitstrevend aankoopgedrag zit ik nu opgescheept met de lokale munteenheid (neen, ik drink mijn drankbonnekes niet op vooraleer ik naar huis ga). De avond was plezant, bekend volk werd onverwachts tegengekomen, er werd gedanst. Minpuntje van de avond waren de rokers die duidelijk niet weten wat er bedoeld wordt met het roken-is-hier-verboden symbool. Beste lezer, ik had zowaar veel goesting om die mensen vast te pakken en met veel drama ze naar buiten te werken, maar ergens vond ik dat weer overdreven, dus heb ik het maar zo gelaten. Yessirree, call me a wimp. Bij het naar buiten gaan wou ik een niet-nader-genoemd iemand nog iets vragen in verband met dat concept van enkele paragrafen hierboven, maar on the way to “iets” had ik blijkbaar een andere gevoelige vraag gesteld (sorry btw!). En nu wil ik dat “iets” al een ganse week vragen, maar ’t is er nog niet van gekomen.

Zondag werd dan recuperatiedag (ook al lag ik de nachten ervoor er twee uur vroeger in dan bij normale escapades), afgesloten met een ferm looptochtje. Lopen kan deugd doen, ja!

Maandag en woensdag was dan de fitness bezoeken, viel wel mee. Niks bijzonders. Des avonds werd er wat gezocht naar eventuele party-locations voor dat concept van hierboven, en ook naar mogelijke namen voor de spruit-in-spe. De Leuvense Out Of Office in het Musicafé werd geskipt, omdat ik de dagen erna ook al naar Leuven ging gaan, en dat was wat overkill.

Donderdag werd er dan op het werk mini-voetbal gespeeld, iets wat ik twee-wekelijks ga proberen mee te pikken. Het deed alleszins ferm deugd. Na het werk dan naar Leuven (ergens in een studio rechtover het gevang) voor steak op Japanse wijze, een bezoekje aan Easyware (op de Bondgenotenlaan) om die nieuwe Macbook te bekijken en een bezoekje aan café De Metafoor (in de Parijsstraat) voor de nodige soap-verhalen (niet noodzakelijk in die volgorde). Er werd ook weer wat vinyl gekocht in de JJ Records (een Collectors Item van The Ramones, de Soulwax remix van Rolling Stones – You Can’t Always Get What You Want en het album Elephant van The White Stripes).

Japanse steak

Des vrijdags was het dan tijd voor een bezoekje aan de Werkmens zijn nieuwe crib. Er werd weer wat afgelachen onder het selecte gezelschap, en begot zelfs een gezelschapsspelleke genaamd Weerwolven gespeeld. As usual kon ik er weer niet veel van, maar da’s geen erg, ’t was toch tof! 🙂

Rond een uur of 2 werd er mij dan vanuit Brussel bericht dat er een vet feestje aan de gang was in de metro-halte Congres. Blijkbaar vierden ze daar 50 jaar Atomium ofzo. ’t Was vet, banging electro-music & stuff. Coole projecties, scheve grieten. Was nice! Gecrasht op een zetel in een down-town penthouse. Aight!

The DJ Booth

Metro Congres Party Projection

Rond de middag dan naar huis gegaan, na veel te weinig geslapen te hebben, achter appelen & peren en beleg gegaan met la mama. ’s Avonds ging ik normaal gezien naar Sheer in de Silo gaan (Guy Gerber en Darko als headliners), maar omstreeks 21u vond ik mijn bed er verdacht lekker uit zien. 13 uur later werd ik mooi wakker om een lazy Sunday te beleven. Hoogtepunt van de dag was een 40 minuten durend looptochtje (over een kortere afstand dan die van vorige zondag).